Máis Estado

O relato  neoliberal que durante o últimos corenta anos mantivo a  prevalencia do privado sobre o público foi desde a súa instauración unha falacia,  que aínda así tomou carácter de cousa certa polo patrocinio auspiciado  por unha  clase política que  en demérito da fortaleza do Estado actuou desde a Transición como  a galdrapa  do neoliberalismo 

Os  mandamais da órbita neoliberal sacódense  ao Estado de encima cando  corren tempos de bonanza, pero cando se desata a tempestade son  presurosos en pedirlle   auxilio, e deixando de cuestionar o papel do público non dubidan  en sinalar o camiño ás institucións , pero  ocorre que tras a súa  dinámica  de levantar o  veto ao  gobernamental está a súa manifesta  intención  de utilizar ao Estado   en beneficio propio, como así ocorreu  no transcurso da crise do 2008 onde as axudas públicas ao ser  distribuídas cara arriba convertéronse nun  instrumento de explotación  en lugar dun medio para evitala e ese foi o desenlace porque  o teórico poder  Executivo do Goberno asumiu como propio o  mantra neoliberal da austeridade.

Desde o punto e hora que  nos    próximos meses mobilizaranse  inxentes  cantidades de diñeiro público proveniente  do plan europeo de recuperación, nada do ocorrido ata a data pódese repetir, sendo necesario en corrección  establecer de antemán á súa distribución, criterios, prioridades e obxectivos  políticos  por ser factor crave para definir sen ambigüidade o rol reservado ao Estado no  longo proceso de reconstrución que se aveciña,  por canto  no canto de     seguir exercendo  de adláteres  do neoliberalismo como no  últimas catro décadas  debe asumir  o   papel protagonista e proceder en consecuencia

O Estado lonxe  de fraquear  diante presións  exóxenas  como ata o de agora , debe asumir  con toda a consecuencia o poder de decidir e exercelo,  para así desde a súa primacía   reorientar  o  modelo económico cara a un marco de sustentabilidade    que facilite igualmente a posta en práctica de medidas correctoras á desigualdade dominante, e para iso  ten  de considerar  a crise desatada pola pandemia de covid-19 como punto de partida  cara a un  capitalismo de integración.

Sen reconsiderar o papel  que  o goberno debe desempeñar  na  crise económica  será materialmente imposible saír dela, xa que toda solución á complexa conxuntura do momento debe apuntar cara a actuacións que induzan un crecemento máis inclusivo e sostible, sendo por iso  que  toda relación coas empresas receptoras  de fondos  do Estado deba prevalecer  o interese público sobre o privado,  de tal modo  que se poidan compaxinar   racionalmente  os intereses empresariais coas necesidades da sociedade, e para iso, hase de velar por preservar   o  emprego  e sustentar  a capacidade produtiva da economía, poñendo freo á dinámica especulativa dos mercados  financeiros e ás  excedidas  retribucións a executivos.

Non se pode repetir o sucedido   na  anterior crise financeira  en cuxo proceso se inxectaron miles de millóns de euros que non produciron efecto algún na economía real, por canto o seu importe   foi  dirixido integramente  a salvar a un  improdutivo sector financeiro, ou devandito doutro xeito, a incentivar unha nova crise dos de sempre , dos mesmos que atribuíndose a condición de representación dinámica da economía   non dubidan en adxudicar ao Estado  un rol estático e contraproducente para o funcionamento  da mesma.

Unha falacia moi estendida  desde a órbita do neoliberalismo  como apoloxía para seguir  impoñendo  a súa primacía, pero que difire abertamente da realidade, por canto  en versión  orixinal  o Estado  non é de ningún xeito  un ente  de ritmo  lento e acentuada burocracia  senón a organización máis  dilixente e expeditiva do mercado, e sen ningunha dúbida a  que afronta maior risco investidor diante as crises xeradas polo  sector privado como  é farto probado, extremo que rompe estereotipos  poñendo de manifesto  que  o  Estado lonxe de ser un lastre para o desenvolvemento é o seu principal motor.

É por iso incuestionable que debe ser o Estado quen lidere o plan de reconstrución da economía,  pois  por mais relato a medida que nos conten os  prosélitos do neoliberalismo que acubillan ao sector privado, a súa repetida autoría nas crises desaconsella  que sexan eles e as súas políticas de fracaso  o formato para seguir aplicando, pois a situación   mais que continuísmo do obsoleto esixe a posta en práctica  dun novo formato  de economía e unha nova forma  de entendela

Agora ben,  que o Estado tome  o papel protagonista  non é indicativo da instauración dun  capitalismo estatal, que si unha asunción de responsabilidade en consonancia cos riscos financeiros  inducidos,   que por salvagarda institucional  esixen  garantía de liderado corporativo, sen que tal circunstancia  impida   a participación do sector privado ao que en todo momento débese  facilitar  intervención no deseño do  novo modelo económico  sostible e inclusivo como alternativa ao  obsolescente   capitalismo aplicado ata o momento cuxos problemas  tenen de ser resoltos  a medida que se afronte  a crise   do coronavirus.