Vendepatrias

 O que pretende o "tándem  das  dereitas"  coa súa negativa  a negociar os Orzamentos é debilitar a  cohesión do Executivo no  seu afán  de perturbar a acción de goberno, a pesar que  os prexuízos da súa  maquinación resultan  funestos para o interese xeral.

Desde a súa constitución por Manuel Fraga o principal partido da dereita española puxo de manifesto  a súa total ausencia de memoria democrática e aínda cando a actual  xeración   dirixente debese ter superado esta carencia, o certo é que non só reafírmanse  no proceder  dos seus  antecesores  senón que estableceron un flirteo coa extrema dereita  que non só  failles  pensar igual que eles senón tamén actuar  ao unísono.

Relación    que é  repudiada polo Partido Popular Europeo, no que  curiosamente está integrado o partido de Casado; unha organización que por solvencia  ética  e política rexeita  toda  relación  dos seus  membros cos movementos  ultranacionalistas ou de ultradereita, obedecendo tan diverxente actitude á  existencia de feitos históricos contrapostos,  pois mentres en Europa os criminais do fascismo foron sometidos a xuízo  legal aquí ´non houbo xuízo algún contra os golpistas,  por iso é polo que os seus herdeiros   sigan alardeando de  totalitarismo sen gardar lealdade ao país nin ás institucións democráticas.

En tanto a crispación sexa a principal das súas estratexias, o   conglomerado PP - VOX  manterá a súa negativa  para participar no rearmamento moral  e a unidade de acción   que a situación  esixe para saír da crise do coronavirus, demostrando con iso que cando toca “arrimar o ombreiro” para afrontar   a  colosal transformación que esixe a delicada situación do país, seguen pechándose en banda e utilizando a táctica destrutiva contra o Goberno aínda  sabendo  os repercutidos prexuízos que as súas políticas inducen ao interese xeral.

A actitude da "dereita patria " máis que achegar solucións é botar gasolina aos problemas, pois afeitos de sempre a que lles desen todo feito,  agora relegados á  oposición non asumen   a súa perda de privilexios,  e ese que non outro  é o motivo que lles conduce a pecharse  ao  diálogo e  utilizar  en reacción  a vía das revoltas para a consecución do seu   escabroso  obxectivo, que non é outro  que utilizar unha pandemia de carácter global para desgastar e derrocar ao Goberno sen fundamento argumental que o ampare, pero si coa  interesada  colaboración  dos   medios de comunicación   ultraconservadores que en tránsito a desaparecer apúntanse  a un  bombardeo; e todo porque  esta chusma non  soporta a democracia salvo que sexan eles quen goberna.

Tan  crispado comportamento ademais  dun acto de terrorismo político cara ao lexítimo Goberno de España, é tamén unha agresión contra a integridade  do conxunto da cidadanía  no contexto  dunhas  circunstancias  que ademais  de tráxicas, son difíciles e duras.

Resultando  irritante a súa iteración  involucionista, pois cada vez que por conduto democrático a esquerda  accedeu ao poder, a pesar da lexitimidade outorgada polas  urnas houbo de soportar as actitudes   de rebeldía e as  bravatas dunha dereita que non acepta que outros “usurpen” o poder que se atribúen en pertenza,  pois aínda resultando cómico,   cando son derrotados nas urnas e fórmase un goberno que non é o seu, senten que llo roubaron. Por iso cualifícano de ilexítimo.

Déficit democrático que é parte intrínseca do seu ADN político e causa que  a súa reacción  caracterícese por descualificacións  e  epítetos extremos diante toda alternativa de progreso

Estas actitudes reflicten que  o antigo réxime máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade e iso por saúde democrática debe ser erradicado sen dilación.

Por iso mais alá do que se nos conte esta tropa, aquel hipotético cambio que nos conduciría á democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento sucesivo para a súa culminación.

É o testemuño dos feitos quen corrobora exactamente o que sucede neste país, e que vén referendar que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, onde a actual oposición conservador e o conxunto do  establishment de acompañamento agrúpanse interesadamente na defensa concertada do  neofranquismo como único modelo de organizar a sociedade. 

Si dunha vez por todas queremos parar a  involución crecente non queda outra que impoñer a disciplina democrática que a situación esixe