Estridencia podemita

O novo modelo de asignación salarial dos cargos públicos de Podemos subverte as pautas de doazón creando con iso  unha caste entre os seus membros, ao establecer que os que máis cobren  menos doen,  resultando  paradoxal tal proceder  nun partido que defende subir os impostos ás rendas máis altas. 

Un dos principios fundacionais de Podemos dispoñía que a súa finalidade  era agrupar todas as opinións e poñelas en común, un precepto fugaz tendo en conta que  coa  súa  promulgación  extinguíase  a súa vixencia, como politicamente ocorre cando de nacer como un movemento social   pasas a actuar  como un partido  caudillista onde a cohesión militante mídese en atención á  adhesión incondicional ao líder, ás súas formulacións e propostas. 

Aquel proxecto   sustentado sobre os alicerces do 15 M, que fixo pensar a moitos que a política podía ser outra cousa,  na actualidade  perdeu toda a súa esencia, ao converterse  Podemos nun partido á vella usanza onde a  verticalidade  da súa estrutura e as loitas internas marcan a pauta, incorrendo  con iso no anacronismo da esquerda obsoleta  e arcaica que paradoxalmente  agora rescata Iglesias, como referente ideolóxico.

Unha deriva que induciu unha desilusión entre  os electores  fartos  de evidenciar  que o debate político  da súa organización de referencia non viraba ao redor de ideas ou propostas, senón ao redor de cadeiras de brazos e  camarillas; co agravante de estar pechado baixo sete chaves á participación directa como pon de manifesto a desmobilización dos círculos municipais, aquela ferramenta que utilizando a teoría da intelixencia compartida foi coa  que se edificou o partido e expandiuse por España, e  que agora pola  súa inactividade fai que a formación violeta  avance con paso firme cara á súa desaparición.

O cúmulo de despropósitos  da cúpula dirixente é de tal calibre que ata fontes internas asumen estar en caída libre e que o seu crecente  descapitalización implicará unha notable perda de escanos no Congreso ata o punto  que de celebrase actualmente comicios xerais situaríanlles por baixo dos 18 deputados, 17 menos dos actuais 35.

Quebranto  en canto á confianza dos electores, como consecuencia     da renuncia  programática  aos seus principios esenciais,  tendo de sumar a iso o seu contraproducente  enredo xudicial  que ademais de minguar credibilidade dirixente  anula  toda capitalización como socio de Goberno. 

Polo débil arraigamento ideolóxico dos membros   do seu staff directivo  todos  os valores  que foron aceno de identidade e referente distintivo  da organización morada derrubáronse  un tras outro, pasando de defender o  aniquilamento  do sistema e a Constitución de 1978 a erixirse en defensores  sen concesións  desa mesma Carta Magna sen que a incongruencia  de tal mutación supuxese un obstáculo para a súa consumación.

As contradicións fixéronse máis notorias cando para satisfacer  as súas aspiracións a  formar parte  do  goberno  renunciouse  á derrogación da reforma laboral. que ademais de ser   unha das reivindicacións estrela do partido desde a súa fundación en 2014, o propio Pablo Iglesias reafirmárase na súa pretensión  de revogala  durante a última campaña electoral.

Tendo de engadirse a iso outros asuntos  de gran calado  que ao final quedaron  igualmente pospostos como os relativos ao Imposto ás grandes fortunas , a derrogación do artigo 135 da constitución, a creación dunha banca pública, a devolución do rescate bancario, etc., aspectos todos eles que veñen confirmar que  a participación no Goberno central máis que  reportarlle vantaxes  acentuou o declive electoral da organización  capitaneada por Pablo  Iglesias que leva camiño de recortar  o seu espazo ata o teito histórico de EU.

Quen  alardea  de ser politicamente consecuente e resulta cuestionado, debe asumir  que está máis exposto a que a xente xulgue o seu comportamento con maior severidade, e que as urnas pasen factura  ao seu contraditorio  proceder,  pero tal dicotomía parece non preocuparlle o máis mínimo  aos xerarcas podemitas, que a pesar das horas baixas que atravesa  a organización  non dubidan en acentuar a disensión no momento máis inoportuno sacando da manga o "novo protocolo sobre  as doazóns dos cargos públicos de Podemos en todos os niveis de representación pública". 

Unha reforma  pola  que non só deixarán de doar o excedente do famosos "tres salarios mínimos" senón que contribuirán economicamente co partido de forma progresiva, é dicir, que quen desempeñe  cargos máis ilustres como  ministros ou  membros de gobernos autonómicos, abonarán menor contía  que quen ocupe outros postos de menor  rango.

Un cambio que fundamentado na proporcionalidade  vén favorecer   aos membros da elite morada a pesar que a súa aplicación é  antagónica   coa filosofía do partido, o que ademais dunha incongruencia  supón  darlle  munición  aos  adversarios políticos.