A Hispania discordante

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Mentres o presidente Rajoy desde a uniformidade neoliberal, segue a velar  pola saúde dos poderes financeiros, o seu homónimo portugués, planta cara á austeridade obtendo coa súa políticas de crecemento un despegamento socio económico sen precedentes

Cando tras a crise o que necesitaba o país para a súa resurrección era a aplicación de estímulos económicos mediante o aumento de salarios e o incremento do gasto público, o goberno de Rajoy optou por empregar políticas de recortes e austeridade como receita de solución, e como non podía ser doutra maneira, o resultado que non se fixo esperar concluíu nun rotundo fracaso, causando cos efectos de a súa repercusión un enorme dano na nosa economía, e iso é así, por mais maquillaxe de resultados que se nos queira facer tragar

 A dirección seguida foi a indicada por ortodoxia neoliberal que guiou en todo momento a folla de ruta do Executivo do PP, que contra toda racionalidade responde expresamente a criterios políticos que non a preceptos monetarios ou económicos; e como queira que a doutrina neoliberal é a que domina as institucións de gobernanza do euro, e os seus defensores sosteñen que o noso atraso vén causado pola falta de competitividade, por uns salarios excesivos , e un desmedido estado de benestar, tentan remediar a situación aplicando o que eles denominan "reformas estruturais" cuxo contido atende expresamente ás esixencia do establishment europeo que elevou esta ideoloxía a categoría de dogma de obrigado cumprimento.

Negar que o estancamento económico de España vén dado pola falta de demanda e atribuír que os males son causa da excesiva intervención pública na economía, é un desvarío anacrónico, un desbarre propio de secuaces do ultraliberalismo, os mesmos que interesadamente ocultan agora que foron eles coas mesmas políticas quen marcou o rumbo do país durante os últimos trinta e cinco anos, e por tanto, os directos responsables do seu naufraxio. Non sendo de recibo  que coa utilización de idéntico método e doutrina postúlense de novo como redentores do problema.

A persistencia do neoliberalismo da man de Rajoy fixo que durante o seu mandato superásese con fartura o peor dos escenarios, ao ser cando por vez primeira na historia, o endebedamento público rompeu a barreira do 100% do PIB, circunstancia que nos levou ao extremo de facer que o Estado para financiarse houbese de endebedarse en maior medida que a riqueza xerada pola economía nun ano. e todo, pola repercusión que supuxo na nosa economía a decisión de rescatar o capital financeiro contra os intereses da maioría, unha medida que por desatinada levou a situar a nosa débeda pública na descomunal cifra de 1,31 billóns de euros, ou o que é o mesmos 30000 euros ás costas de cada habitante.Todo un síntoma de deslealdade patria e de agrandamento da desigualdade.

 Con todo o que levan preconizado en favor da causa os defensores do neoliberalismo asumindo ademais a política de austeridade como propia, o certo é que a realidade dos feitos veu  a confirmar que nin coa aplicación de severos axustes fiscais, nin co control das contas publicas e a inflación, a economía do país mostrou síntoma algún de reactivación. Nulo resultado que non deixa dúbida á súa condición de fracaso e esixe á vez a entrada en escena dun modelo inclusivo como solución alternativa, e liña co actuado no veciño Portugal e cuxas resultas falan positivamente por se mesmas.

A alianza lusitana das forzas progresistas e de esquerdas foi capaz de demostrar con feitos que o neoliberalismo que someteu ao seu país a unha brutal terapia de austeridade foi unha completa falacia, que non forneceu solución algunha no seu longo período de aplicación, en tanto, coas políticas de crecemento impulsadas desde o bloque do actual Goberno oposto a tal ortodoxia económica, a metade de lexislatura logrou entre outros éxitos , reducir á metade o déficit fiscal, á vez de elevar os salarios e as pensións a empregados e xubilados, e rebaixar cuantiosamente o desemprego ata un 9,4% nun marco de estabilidade ,é dicir, xusto o oposto ao que está a ocorrer en España coas políticas de austeridade do PP.

A recuperación económica de Portugal polo vantaxoso dos seus resultados é un precedente que está a crear resquemores no foro da Troika, cuxos membros observan con preocupación a evolución da política progresista lusa, moi especialmente polo seu "efecto dominó" cara a outros países da Unión, por canto coa súa propagación non só perdería forza de autoridade os estrategos financeiros que moven actualmente ao seu antollo os fíos da economía global senón moi especialmente polo risco que a súa conversión en referente faga saltar en cachizas o modelo neoliberal, e por riba o gran negocio que a súa vixencia achégalles.

De todos os xeitos a reprodución do que esta ocorrendo politicamente en terras lusas pode resultar un todo testemuñal se a esquerda socialdemócrata aliñada actualmente co neoliberalismo, non rompe amarras e opta pola representación da maioría social; pero aínda así, se en paralelo as forzas de esquerda na súa diversidade non son capaces de establecer acordos mais alá da discrepancia e crear un marco de lealdade na súa acción política, todo intento de conformar un goberno progresista e de esquerda á portuguesa será materialmente imposible.

Desenlace que fará inviable afrontar políticas para o benestar dos cidadáns, e que por tanto, perpetuará a continuidade do neoliberalismo