Badaladas, uvas e champaña

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A causa de que España téñase convertido nun país sen futuro, hai que buscala na primacía do neoliberalismo e na súa utilización da crise como resorte inductor das súas políticas restritivas

Deixamos atrás a onomástica dos santos inocentes, ese día do calendario que rememora a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a inocentes recen nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.

Unha efemérides que vinte séculos despois mantense en versión actualizada, aínda cando a xudiada é outra, pois agora o papel tiránico auspíciao o neoliberalismo inspirador do Tratado de Maastricht, unha inocentada de novo cuño consistente en crear unha unidade monetaria á marxe de toda uniformidade política, e cuxa posta en práctica, foi sen dúbida a causa do estado de colapso que actualmente sufrimos pola permisividade outorgada aos mercados financeiros, a quen, ademais de eximir de responsabilidade polos excesos cometidos outorgáronselles plenas atribucións para establecer normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que credenciais de autoridade e poder absoluto para impoñer disciplina de interese aos países endebedados co único propósito de satisfacer a súa desmedida cobiza.

Concesións que contaron para a súa instauración coa ignominiosa colaboración dos integrantes dunha clase política afín e os distintos gobernos de corte neoliberal, que voluntariamente, depuxeron os seus contraídos cos electores para desempeñar o papel de cómplices executores de recortes e demais medidas de austeridade, ao só efecto de favorecer o logro de tan perversa dinámica, aínda cando o seu verdadeiro labor debese virar en dirección inversa, esforzándose por establecer unha Europa distinta, aplicando unha nova estratexia de crecemento, retomando o control político da economía, establecendo a uniformidade continental das políticas impositivas, salariais e sociais e instaurando igualmente homoxeneidade de regras para repercutir o financiamento da débeda

 Mentres non se adopten medidas en tal dirección, máis que reconducir o proceso de integración europea, estarase a dar mostras de non aprender dos erros, sen intuír que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas de restrición en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas, tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo impropio,  para crear as condicións adecuadas cara a unha reactivación eficiente e responsable.

Téñase en conta que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para alcanzar unha resposta política á actual deterioración, sendo necesario proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das cada vez máis reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda de potencialidades pode converter o posible en inviable.

No caso específico do noso país, as referencias non poden ser mais decepcionantes pois desde que a metade do 2007 fixérase eclosionar a crise económica, o ascensor social deixou de funcionar para a xente nova; tal é así, que os nados na década dos oitenta pasaron a ser a primeira xeración que desde a posguerra chegan aos 30 anos con ingresos inferiores aos nados na década anterior.

Retroceso que afectando en maior medida á xente máis nova non deixou inmune ao resto de sectores sociais, que para propia desgraza puideron comprobar como a estrutura que apontoaba as súas vidas perdía solidez e viña abaixo, xerando multitude de prexuízos onde a estabilidade no emprego desaparecía, os ingresos estables deixaban de estar afianzados e o dereito á percepción de pensións públicas expúñase cada vez mais arrevesado

Unha marcha atrás nos niveis de benestar que máis que interpretarse como unha anomalía puntual, percibida nos seus xustos termos debe entenderse como a consecuencia real das prácticas do neoliberalismo, ou o que é o mesmo a supremacía da economía especulativa sobre a racionalidade política.

A complexidade da situación demanda desde a sensatez un exercicio de compromiso e reflexión sobre como cambiar as cousas en vía a afrontar a erradicación do neoliberalismo, e con iso, acometer o desafío de restaurar o contrato social entre xeracións; e moi especialmente, nestes días en que nos enchemos de boas intencións, para así substituír a túzara superstición de crer que por pura maxia de almanaque, o día de fin de ano despois das badaladas, as uvas e a champaña cancélase o pasado para empezar outra cousa, cando realmente non cabe Vida Nova sen crear as condicións de habitabilidade socio-económicas adecuadas.

 O feito de non facelo, ademais de constituír unha desvalorización da democracia, fará que as súas consecuencias resulten dramática para nós e as xeracións vindeiras.