O secuestro da xustiza

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Insistir en dar visos de autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial, resulta un completo anacronismo, especialmente, cando os propios xuíces en adecuación ao seu nomeamento son apareados politicamente como conservadores ou progresistas.

Segundo refire a Constitución, o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, engadindo respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado.

Interpretado o contido tal cal consta na súa redacción, non parece ofrecer dúbida algunha a súa finalidade e labores con respecto a a formulación da separación de poderes, que posibilite que cada un dos tres poderes do Estado (executivo, lexislativo e xudicial) dispoña da necesaria independencia para poder garantir o control dos uns polos outros, de tal xeito, que imparcialmente o poder xudicial sen ataduras políticas, chegado o caso, poida defender á cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes.

Pero o que aquí está a ocorrer difire nos substancial de tal interpretación, pois como vén sendo usual os escasos aspectos positivos que os lexisladores constituíntes incorporaron á Carta Magna do 78, ao primeiro de vez foron modificados politicamente cara á peor das súas versións , e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; mentres blindaba toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial da etapa constitucional, establecía que os membros da cota restante, é dicir - os doce vocais xuíces- serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político, o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque o carácter totalitario da maioría dos nosos políticos nunca puido soportar a función dun poder xudicial independente nin o imperio da lei aplicada nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985. O que supuxo un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados.

A pesar da súa incoherencia, o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida reforma establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vogalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU, e EU.

 Por iso cando como consecuencia dunha odisea de trinta e tres anos de mangoneo e desvarío político, temos a España situada á cola dos países da Unión en independencia xudicial, co agravante engadido de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas no Parlamento para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito.

 Á vista dos repetidos incumprimentos e inobservancias, non cabe outra que aliñarse coas esixencias da administración europea pois as autoridades políticas duns Estado membros tales como o seu Parlamento ou o Poder Executivo, por salvagarda das garantías democráticas non deben participar a efecto algún en ningunha fase do proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Non sendo de recibo por hixiene xurídica que un poder político implicado na corrupción ata a medula confírase así mesmo atribucións e competencias para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial, non cabendo outra vía por rexeneración democrática que reconducir a orixe a situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, folga dicir que todo o relacionado coa xustiza seguirá a ser  pouco serio