Outra ocasión frustrada

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Coa que está a caer,  é un erro  descomunal que o Goberno do PP refugue unha nova oportunidade para o consenso e descarte con iso  toda opción á reforma constitucional 

O ninguneo do PP ao PSOE negándose agora  a afrontar a reforma da Constitución que os populares aceptaran asumir  a cambio que  os socialista apoiasen  a aplicación do artigo 155 en Catalunya, só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen  acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia  xenuína dunha transición modélica cara á  democracia.

Sabendo  que a Constitución ademais de propiciar  a prolongación do réxime anterior, mantivo  por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo  ao PP e á súa órbita de acólitos en directos  beneficiarios, resulta obvia a negativa destes  a mudar o contido do soporte  que consagrou un  marco xurídico  que deu  prórroga ao franquismo baixo a camuflaxe  dun formato histórico distinto, pero non tan só polas vantaxes reportadas  senón tamén en razón   a afinidade  e  conexión  política co mesmo.

O réxime non  comezou no 78  senón que continuou no 78, e boa proba diso  , é que os Pais da Constitución foron catro franquistas, un socialista, un comunista e un nacionalista catalán; sendo fácil entender ao fío  de tal correlación política, porqué  incluíronse no seu texto códigos lexislativos do franquismo aos que exclusivamente fixeron  arranxo  de maquillaxe  para ser inseridos na lexislación "democrática", por iso é polo que en gran  medida o seu articulado veu dar continuidade  a legados e vestixios da ditadura, e iso non podía ter outro camiño  en razón á súa propia xénese , tendo en conta que as Cortes do 77 para nada foron constituíntes,  aínda cando paradoxalmente, aquel poder  constituído se declarara    a se mesmo constituínte

É por iso que para  o PP a Constitución do 78 mantén  plena vixencia, e por tanto, entenden innecesaria a reforma do seu texto, e sosteñen  esa postura  «inmobilista» porque o mantemento invariable do seu contido repórtalles, entre outras,  a vantaxe de manter  a maioría absoluta no Senado con só un terzo  dos votos, á vez  de permitirlles  aplicar recortes en dereitos sociais como tamén sustentar  o aforamento dos seus membros. e con iso,  posibilitar  que como ata agora vén sucedendo,  un grupo limitado de dirixentes políticos, maiormente adictos ás portas xiratorias e a corrupción sigan marcando unilateralmente o rumbo do país.

 Na actual conxuntura, cando máis evidente  faise  a necesidade dunha profunda reforma á Constitución, o rexeitamento do  PP impide afrontar de forma solvente tal labor, aínda cando  o contido da Carta Magna  non resulta efectiva para resolver  as necesidades actuais da maioría dos españois,  o que fai  necesario a súa substitución integral por un texto renovado; un contido adecuado aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado faga posible a modernización do sistema político e institucional, e demais aspectos que de forma efectiva   poñan remedio aos impedimentos e limitacións presentes.

Capaz de resolver asuntos relativos a un novo sistema electoral que supoña que o voto de cada persoa teña o mesmo peso e valor; de garantir  a protección dos dereitos sociais, como   a defensa da unidade de España na plurinacionalidade e o dereito para decidir (incluído referendo); do mesmo xeito que  reformar a xustiza para un poder xudicial con efectiva independencia e coas mans libres na  súa loita contra a corrupción.

Unha Constitución de novo cuño que contrariamente á do 78 debe estar  á altura do seu tempo político e social, unha reforma en síntese, que de resposta ao devir  da nosa realidade cotiá

Por  ser   unha necesidade perentoria , que  o PP teña  rexeitado  o acordado co PSOE e negue xusto despois de que se constituíse no Congreso a Comisión para a Avaliación e a Modernización do Estado Autonómico, toda posibilidade a reformar  a Lei Fundamental de 1978, é indicativo  que Rajoy e o seu séquito queren dar por resolto o debate antes de inicialo, fuxindo con iso  de toda  labor reformadora, e por tanto, indicando co seu  proceder a súa reafirmación no marco constitucional vixente, sobre o que  non dubidan  en proclamar de forma reiterada que "é a mellor garantía para alcanzar a Xustiza e a prosperidade de todos os españois". 

Un desmarque por tanto,  que volve ampliar  o  tempo de prórroga ao réxime franquista e pecha con iso baixo sete chaves    toda posibilidade ao consenso,  sen o cal, todo intento  de reforma constitucional  resulta un desvarío.

Por iso é polo que para prexuízo da maioría social, e da boa marcha do país   as cousas manteranse nun  estado  de tensión permanente  entre o vello que resiste e o novo que non acaba  de impoñerse 

E mentres tanto o Presidente Rajoy tentará facernos crer   que a economía vai  mellor que ben, para acabar   dicíndonos   que "un vaso é un vaso e un prato é un  prato".