A Constitución que non che contan

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante o agresivo embate involucionista do neoliberalismo, que ademais de afectar os dereitos fundamentais da sociedade civil atenta contra a soberanía nacional, sorprende  que neste caso, os custodios da Constitución decidan facer caso omiso renunciando a súa aplicación.

Vivimos unha situación de involución vertixinosa, patente no retroceso de liberdades e dereitos que estamos a soportar, como consecuencia do influxo dun “golpe de estado corporativo” que acuñase Naomi Klein, onde o capitalismo non regulado ao amparo do entreguismo político conseguiu desandar os pasos adiante que unha sociedade democrática e de dereito lograra dar tras a caída da ditadura franquista.

Un tránsito por tanto cara á regresión protagonizado por neoliberais de distinta pelame, que auxiliados por políticos de medio pelo lograron cambiar as tornas , e así, a pesar da súa conduta dolosa e indecente  durante a crise financeira da que ademais foron artífices, tentan agora saírse coa súa, non tan só aumentando o seu patrimonio e reducindo a mínimos o seu esforzo fiscal, senón forzando coa súa actitude insolidaria que o financiamento do Estado recaia cada vez máis notoriamente nas familias.

Así é como os grandes bancos con sinal de intocables que están a ser subsidiados polos cidadáns, co comportamento irresponsable e intolerable de autoridades políticas, económicas e financeiras, aproveitan tal circunstancia facendo que os multimillonarios beneficios por eles obtidos en tan especial contexto, para nada sexan gañados mediante a achega de fondos propios, que si utilizando como circulante indirecto de investimento o monto da condonación dunha débeda que para o seu rescate foi repercutida ilegalmente, e por tanto  inconstitucionalmente,  sobre a gran maioría dos contribuíntes.

 Esa realidade non é simplemente indicativa que gran parte da familia política de distinto signo está a soster e protexer baixo corda a unhas entidades financeiras fora de control, senón que ademais a súa actitude delata colaboracionismo permisivo con esquíva  vontade a participar como debesen facelo nas políticas de benestar e afrontan en xusta medida o pago de obrigacións tributarias, consumando con iso un sistema fiscal que mais que reducir a desigualdades acentúaas e suscítaas.

Nesta tesitura, todo vén indicar que cando é a patronal do mercantilismo quen impón as pautas, a democracia de mercado subxuga á das multitudes, os políticos a envainan e da tan socorrida legalidade constitucional nin os máis acérrimos gardiáns acórdanse.

Procreando así un basto simulacro, consistente en graduar a democracia ás circunstancias, deixándose levar pola conveniencia de axustar os valores sociais e ideolóxicos aos intereses mercantís, aínda cando, en si mesmo o feito de dar primacía ao modelo neoliberal dos mercados financeiros , non só supón rexeitar a validez da acción colectiva, senón tamén, a negación da política en si mesmo; o que xera unha realidade de comportamentos discorde que fan que se erosione a confianza dos cidadáns no seu goberno electo e que a suspicacia se faga extensiva tamén  sobre o resto dos membros dunha clase política avalista de tales procedementos.

 Pois cando os políticos que debesen defender o interese xeral deixan de facelo para secundar coa súa pasividade a involución que representa o recorte de dereitos e o retroceso de liberdades, pola súa conformidade cos feitos e non actuar disciplinariamente cando debesen en correspondencia co compromiso contraído cos seus electores, tal deserción convértelles en directos responsables da complexa situación que estamos a soportar, ao favorecer coa súa actitude cómplice que sexan directamente os mercados financeiros os que de facto e para as súas propia vantaxes quen conduce as rendas da gobernanza do país.

Por iso é polo que os movementos involucionistas do actual Goberno, que coa escusa da crise afectaron a tres alicerces básicos da nosa sociedade democrática como a sanidade, educación e servizos sociais, co paso do tempo ampliasen o seu horizonte a través de unha contrarreforma social de gran calado, que posta en marcha por idénticos protagonistas ampliará o alcance das restricións que se farán máis notorias en aspectos relacionados coas condicións materiais e os dereitos das persoas en liña a consumar o proceso hexemónico do neoliberalismo. Un dogma económico que a pesar de ser inservible como clave de solución, é recibido cos brazos abertos desde as filas do triunvirato constitucionalista que conforman o PP, PSOE e Ciudadanos.

Chegado a este punto procede matizar, que de orixe o propio texto constitucional facía incompatible harmonizar o neoliberalismo político co Estado social de dereito, sendo casualmente este impedimento o referente que propiciou a reforma constitucional exprés do 2011, que supuxo incorporar á mesma o excluído concepto ideolóxico neoliberal e conservador, co establecemento do teito de gasto en detrimento dos investimentos sociais e públicos en xeral.

O que a propio intento esqueceu o PP e o PSOE como artífices de tan aberrante reforma, foi explicarlle aos directos afectados a repercusión dos seus efectos desde entón, pois salvo derrogación, xa non caben pactos cos electores distintos aos establecidos nos termos fixados pola ortodoxia económica, ao obrigar na súa nova redacción que as únicas políticas posibles sexan exclusivamente as neoliberais, o que vén confirmar por tanto que a situación de precariedade social e económica lonxe de ser cíclica, será un todo permanente con temporalidade en clave de perpetuidade.

E aínda así, temos de manifestar que a democracia non está enferma, e á vez, darlle aclamacións á Constitución, para así gardar as aparencias e evitar ser encadrado no comprometido padrón de contestatarios apátridas Pero sendo consecuente co exposto, vai ser que non!