Crepúsculo constitucional

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O longo periplo de descapitalización democrática percorrido desde a "transición" e a repercusión dos seus efectos colaterais, impide afrontar toda vía de rexeneración sen mediar a derrogación da Constitución de 78, por ser esta contraproducente para a resolución  dos  grandes desafíos do país

Por mais que o réxime de 78  fixese crer  ao  independentismo que tiñan cabida  no  mesmo como calquera outro partido, o ocorrido  en Catalunya  nos últimos tempos  puxo de manifesto  que  tal crenza  era só un espellismo.

 A realidade dos feitos veu  demostrar que o seu encaixe no "estado de dereito" é un todo ficticio por  non ter cabida efectiva,  por canto, de nada vale  que lles deixen participar en "democracia",  cando os partidos do sistema,  os chamados constitucionalistas,  impídenlles  exercer os dereitos polos que o pobo lles ten  posto á fronte do Govern da Generalitat, privación  que representa unha dicotomía por canto  ao non respectar o dereito a decidir  que eles propugnan  para a súa nación,  é evidente que se lles está conculcando a súa propia finalidade política, que non é outra, que a consecución da independencia como país.

Non se pode aducir  exceder o marco legal,  tendo en conta que é indistinto o camiño que se elixa,  e valla  como exemplo de contraste  o  procedemento seguido  coa tramitación do soado plan Ibarretxe, quen lonxe de elixir  a unilateralidade como atallo, optou polo establecemento dunha folla de ruta  que utilizando as canles regradas constitucionalmente levou ao parlamento  español para a súa negociación  democrática, pero a resposta da maioría da cámara á súa demanda sobre o dereito a decidir do pobo vasco e á aspiración  lograr un Euskadi no mundo con voz propia, non foi outra  que  darlle coa porta da soberanía nacional en todos  os morros e facturalo de retorno  para  Ajuria Enea.

Ambas as  circunstancia son indicativas que  a actual Carta Magna pecha baixo sete chaves  toda posibilidade  a que as comunidades históricas incrustadas no  ámbito territorial do Estado, teñan posibilidade algunha de modificar o seu estatus e decidir  o seu futuro como democraticamente debese ter  estipulado, .

Iso é  así,  porque o seu propio contido foi redactado de tal  forma  que  nada  poida moverse  en relación   cos dereitos dos pobos, sendo  así establecido coa finalidade abortar desde o seu propio marco  toda tentativa   de soberanía si as circunstancias así  o demandan,  pois non debe ofrecer ningunha dúbida  que a efectos de organización territorial a sacralización da "unidade" e "indivisibilidade" de España así como a denegación  da plurinacionalidad seguen a ser  preceptos ríxidos e invariables  do seu contido.

Pero ao parecer, o nacionalismo periférico segue non querendo  entender que a Constitución Española de 1978, é en se mesma a  última lei fundamental do franquismo adaptada a un formato de aparencia democrática, como así indica o feito que a súa redacción   recaese nuns relatores non elixidos polo pobo, senón designados  a dedo por un goberno da ditadura, por vellos carcamáns do franquismo, cuxa finalidade  non era outra que prorrogar  o gran latrocinio iniciado o 17 de xullo de 1936,  e que resultou ser a xénese, do actual e convulso  estado  de corrupción.

Obxectivo sintetizado no opúsculo constitucional,  propiciando que a situación pretérita quedase  atada e ben atada,  e con iso, consumásese a  consolidación do statu quo tardofranquista, en cuxa órbita a hostilidade  a todo embate secesionista  é manifesto  como así quedou probado no transcurso dos últimos acontecementos en Catalunya; por quen  mostra  a  mais radical negativa a adecuar  o seu contido  á pluralidade territorial do Estado.

É por iso que na actual tesitura  e a teor  da  conformación política do país, todo intento a exercer o dereito a decidir sobre aspectos  que afecten a cuestións atinentes coa autodeterminación e por extensión coa  soberanía nacional, folga dicir que será sufocado ata as últimas consecuencias  enarborando a Constitución  como bandeira,  aínda cando, a utilización disciplinaria  da  reliquia xurídica do 78 arrastra o lastre da  súa obsolescencia, tendo en conta que transcorridos 39 anos da súa aprobación,  o 75% da cidadanía ven as súas vidas e decisións fundamentais  suxeitas polas determinacións dunha  lei decrépita  que paradoxalmente nin sequera tiveron oportunidade de votar.

Na actual conxuntura sobra dicir por tanto  que unha reforma parcial do texto constitucional sería inútil e  irrelevante,  por canto, non  fornecería o efecto modificador da realidade , toda vez  que  non son parches o require a situación senón a completa derrogación da Constitución de 1978 e a súa substitución integral  por un texto renovado; un contido adecuado  aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, e equitativo que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado  poña remedio aos impedimentos  das limitacións presentes

.

Un paso imprescindible para lograr que España rompa dunha vez por todas  a súas ataduras co franquismo   e exerza como titular da súa soberanía, pois  caso contrario a tensión  institucional fara que o crepúsculo sexa irreversible.