Unha Constitución en fase terminal

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Considerando o categórico   fracaso da Constitución do 78, reafirmarse en defender   o seu valor normativo, é cando menos, unha insensatez política pola interferencia que  tal actitude  induce  na  esixible e inevitable formulación  dun novo  proceso constituínte.

A Constitución de 1978 que contrariamente á súa auréola publicitaria   naceu contaxiada de franquismo ata a súa medula,  demostrou   nos seus 39 anos de vixencia a esterilidade do seu contido, que   ademais de ser un obstáculo para o tratamento  do   cotián, dificultou politicamente a  integración do nacionalismo periférico abortando con iso a consumación  dunha organización territorial integrada   e harmónica.

 

Limitación que ademais de estar  influída polas    barreiras do  seu propio contexto,   estivo favorecida  pola  total falta de vontade política cara a un   pacto federal por parte duns partidos que radicalizados no seu anacrónico  estatalismo,  seguen auspiciando desde entón un exacerbado nacionalismo  de signo españolista, que por excluínte,  fai imposible conseguir o que en boa  lóxica debese ser compatible.

Ganduxando  a actualidade co tempo histórico de redacción da denominada Carta Magna, dicir, que os directos herdeiros da liña  ideolóxica do franquismo, chámese Alianza Popular, conxuntamente con destacados membros do estamento militar daquel réxime, polo seu especial control do poder, influíron  activamente para excluír  do seu texto as aspiracións do nacionalismo periférico en todo o relativo  ao  recoñecemento da realidade plurinacional de España.

Pois en todo momento do figurado proceso constituínte, o seu obxectivo foi   impedir que aspectos como  a configuración federal do Estado ou o establecemento do dereito á autodeterminación figurasen na mesma como dereitos recoñecidos, para evitar en definitiva que enfoques  federalistas  impuxésense  ás   posicións unitarias que eles defendían, onde a   «indisoluble unidade da Nación española» era quen marcaba a  pauta.

É por iso  que nesa tesitura, sexa imposible    que a través da utilización  do “conduto regrado”,  o nacionalismo periférico  poida constituírse en realidade  política xenuína, e esencialmente, porque o que nos meteron na  cabeza  na época  do Movemento Nacional  acabou sendo admitido e enaltecido pola propia Constitución,  institucionalizando  con iso  o ideario  do  nacionalismo centralizador,  coa exclusiva finalidade   de asegurar  a indisoluble unidade da nación española  e abortar así  toda aspiración á realización  de referendos  cuxo resultado  puxese en cuestión  o seu pintoresco concepto da integridade nacional.

Todo un expoñente  de rexurdimento do patriotismo máis castizo, co seu tic específico de autoritarismo engadido, que polas súas reaccionarias connotacións co facer político de tempos  pretéritos vén  de expresar  a súa  negativa  para entender que un sistemas democrático efectivo e real constrúese, esencialmente, sobre a base da diversidade e  pluralismo social.

A actual Constitución evidencia notorios baleiros xurídicos  e marcado desfasamento,   ao ser confeccionada  no inestable marco da transición, e por tanto, o seu contido  resulta incoherente coa complexa  realidade política que agora soporta o país, o que fai que resulte inservible  para afrontar eficazmente  os desafíos sociais  e de emancipación democrática  dos  tempos que corren.

Sendo pertinente en consecuencia, instituír  un movemento constituínte democrático-popular en vía a redactar unha nova Norma Fundamental de carácter integrador e oposta a meros   retoques da existente; coa que poder satisfacer racionalmente os intereses da maioría  e onde  a  definición da estrutura do Estado en termos de articulación territorial  debese ser un dos asuntos capitais  do seu articulado, pois caso contrario a prórroga da actual encrucillada está servida  facendo  que social e politicamente  a exasperación e a  diverxencia  sostéñanse no seu crecente  ascenso.

A obsoleta Lei de Leis que a pesar da dilatada temporalidade da súa vixencia os seus acérrimos defensores  empéñanse en manter  invariable,  só  foi votada por quen hoxe superan os 56 anos, é dicir, que ao redor de 22  millóns  de cidadáns que actualmente  poden votar non  puideron  facelo en 1978 cando tivo lugar o referendo constitucional;  e tal desfasamento reforza argumentalmente a celebración  sen demora dese proceso constituínte de reconducción e adecuación á realidade social, política e territorial  da nova realidade do país entendido en concepto extensivo.

Cando España xa non  cabe na súa Constitución, sobra dicir que a  revisión integral da mesma é un todo ineludible, especialmente  cando a vixente  mostrouse   incapaz de frear o seu  baleirado, de poñer límite  á súa gradual   substitución por un  invasivo neoliberalismo que ademais de facerlle perder   a súa dimensión provisoria, fulminou o  contido dos seus aspectos   máis garantista sobre dereitos sociais e cuxa vulnerabilidade quedou manifestamente demostrada.

Resultado  evidente  que tanto para configura un novo modelo territorial  como para reverter a regresión sufrida, a  solución pasa   irremediablemente pola  instauración dunha nova legalidade democrática.