Os custodios da Constitución

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mal imos, cando os directamente connotados coa corrupción tras a indignidade da súa conduta, tentan agora redimir as súas propias miserias erixíndose en custodios da Constitución.

Este setembro  fai xusto seis  anos que os agora partidarios  de repercutir  ao  “procés catalá” o peso da Constitución en todo o seu alcance, é dicir  o   PP e PSOE,  previo pacto  e sen  sometemento a referendo, prestaban aprobación no Congreso dos Deputados   á  primeira das súas reformas de gran calado,  coa exclusiva finalidade de introducir  de forma urxente  nesta  Lei  Fundamental   o principio de estabilidade financeira, e todo,   por rendición ás   esixencia  dos  mercados promotores  da crise  e seguindo cos ollos pechados a pautas  do credo neoliberal.

Aquela reforma  exprés, ao dar prioridade absoluta ao pago dos intereses e o capital da débeda pública das Administracións sobre calquera outra necesidade de gasto, fixo que a repercusión  da  austeridade expansiva de acompañamento, crebase  o consenso constitucional, pois ademais de entregar   á Troika  en bandexa a nosa soberanía como país   para nunca máis recuperala, situando  os  intereses dos acredores por encima dos servizos públicos e  os dereitos sociais, resultou probado por tanto  a conculcación e desmantelamento das garantías e dereitos  da cidadanía, que ata daquela foron  contido fundamental da  nosa Lei de Leis

Botar en cara  por tanto  aos que a pesar da súa implicación naquela funesta reforma, actualmente  seguen usurpando   a  condición de abandeirados da Constitución; pois o certo é  que con tan lesiva  decisión  sacrificaron outros obxectivos constitucionais de carácter fundamental, que precarizaron aínda máis as condicións de vida do pobo español, como así  puxo de manifesto  a patente redución  do gasto público   en esferas tan esenciais como  a Educación e a Sanidade. Un  grave prexuízo que non fixo máis que  distanciarnos  da condición  democrática,  que en boa lóxica,  debésemos atopar inscrita na  Carta Magna.

Pero ao parecer, os mesmos que non repararon en formatear  o Ordenamento Supremo ás esixencias do establishment financeiro, son quen a pesar da  súa implicación na actual  deterioración política, reafírmanse en manter a súa insensibilidade social e a súa incapacidade en recoñecer o carácter plurinacional do Estado español,  como así pon de manifesto  que superadas tres décadas desde a Transición, o noso sexa  o país  co  gasto social máis exiguo da Unión e que aínda a pesar da nosa singularidade  non se asumiu    que Catalunya- como outros ámbitos  territoriais do Estado-  son en si  mesmo unha nación. Unha forma pouco ortodoxa   de utilizar o constitucionalismo restritivo coa planificada intención  de colocar  fóra de xogo  a quen  defende a diversidade plurinacional do país.

Feitos que veñen   demostrar  que o espírito garantista  e social que formalmente  se lle atribúe  á Constitución está confiscado  pola oligarquía económico-financeira, ata  o punto  de poder afirmar sen ambaxes que nos achamos   ante  unha usurpación do noso foro fundamental, cuxa repercusión, fai inoperativos   os mecanismos de control e as  instancias fiscalizadoras do sistema constitucional. Convertendo así á propia Carta Magna nun sen sentido, totalmente impropio dunha democracia real, e cuxa  derivación fai inviable  que os teóricos dereitos da cidadanía póidanse traducir   en realidade.. 

Por tanto mentres que  tal eventualidade siga dominando o escenario político e de forma  reiterada  se veñan de contravir  os artigos do  texto constitucional relativos aos dereitos e liberdades no ámbito da cidadanía, folga dicir  que   responsable de tal  quebrantamento, lonxe de custodiar a Constitución, co seu proceder   están a rexeitar o espírito da súa propia finalidade.

O certo é  que a maioría social  está a padecer  nas súas carnes os efectos  dun   falso constitucionalismo,  que  lonxe de garantir  o cumprimento  dos seus dereitos inherentes, utilízase no  subliminar do seu concepto como fórmula   de dominio político, coa única intención   de monopolizar a súa aplicación    en vantaxe    dos seus propios intereses, dos mercados e da súa órbita de adláteres.

Nesa vía, o que agora está a ocorrer   co “procés catalá” non debe resultar sorpresivo, pois   foi o afianzamento do bipartidismo quen  causou en gran medida a suspensión  do   consenso constitucional, e moi especialmente o contrapunto de axitación antinacionalista de Mariano Rajoy, que desde o seu radical conservadurismo, no canto de promover vía de avinza  con Catalunya para conseguir o seu adecuado encaixe  en España,  decantouse por interpoñer  recurso contra o seu Estatuto, cuxa sentenza foi sen dúbida o detonante  da actual problemática  e causa fundamental do estalido soberanista. 

 

O establecemento dun novo marco de relación entre ambas as partes e o rescate  da  vía democrática do consenso  institucional, é a única saída  ao conflito, de cuxa participación, Rajoy debe quedar  apeado pola súa contraproducente implicación