PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
A
actuación represiva do goberno do PP para sufocar o estado de
axitación que coas súas ameazas e
inmobilismo xerou en Catalunya, por mais
que Rajoy utilice como argucia a mitificación
da Constitución e do Estado de Dereito,
pola súa carga involutiva, non debe contar co apoio de ningún demócrata.
A
Resolución 2625 (1970) da Asemblea Xeral
da ONU, sobre o dereito á libre determinación dos pobos, é sen dúbida
unha norma democrática incontestable,
pois vén referir que todo pobo sometido contra a súa vontade para
aceptar por imposición “político– xurídica”
un sistema que rexeita unha maioría da súa cidadanía ten total dereito a
decidir o seu futuro, é dicir, a
opoñerse ao sometemento de quen cuestiona a decisión soberana do seu pobo.
Preguntándose
se tal precepto puidese ser de aplicación no caso catalán, non cabe a menor
dubida afirmar que a realidade dos feitos vén constatar que o seu implícito é
plenamente adecuado á complexa
realidade na que está
inmersa a sociedade dese ámbito territorial, pois a motivación
da tensión existente, é consecuencia directa dos excesos
do PP, un grupo político de
cuestionada moralidade, como así demostra
o feito de ser o primeiro partido
imputado e incurso en delito penal, e
cuxa disidencia coa democracia fai que todo o que toca corrómpase e que,
ostentando o poder do Estado como é o caso,
a “legalidade española sexa
dubidosamente legal”
O
recurso de inconstitucionalidade que no
2006 interpuxo o PP contra o Estatuto de Autonomía catalán e que
o Tribunal Constitucional fallou ao seu favor catro anos despois, foi sen
dúbida a causa que desencadeou a actual batalla que sostén na súa defensa a nación catalá, unha loita que se
radicalizou en maior medida coa chegada de Rajoy no 2011 á Moncloa, porque sabido tiñan os directos afectados que para os dirixentes conservadores máis aló do que
formalmente establecese a Constitución
no seu articulado, o único .nacionalismo
que tiña encaixe nos seus postulados ideolóxicos non era ningún distinto ao español.
E
que reconfortados polo arroupe da
sentenza do TC, máis aló que tender pontes de avinza en vía a
tranquilizar a tensión , radicalizarían o seu discurso contra o nacionalismo catalán utilizando maior rixidez e ortodoxia, sendo xustó o que ocorreu; pois
desde a transición, a
dinámica do PP consistiu en avivar
o seu epistolario e a acción
política contra os membros deste colectivo,
coa intención expresa de anular ao nacionalismo periférico, sendo boa
proba diso o seu chamamento á rebelión social na súa contra, ata o
extremo, de proclamar despectivamente
aos catro ventos que os seus membros
eran "okupas" das institucións.
Un
desencontros tras outro, un proceder sen
pés nin cabeza, que mais que lograr
a finalidade prevista forneceu o efecto
contrario, pois o certo é que o
Partido Popular auxiliado mediáticamente
polos medios de comunicación da súa
órbita, coas súas prácticas de fustrigación
contra a realidade nacional de
Catalunya e os reiterados ataques á súa singularidade identitaria, o único que logrou foi tensar a situación, e con iso, activar o sentimento independentista, é dicir,
conseguir que unha ampla maioría da
sociedade catalá dese ás á súa pulsión
nacionalista e non desexen pertencer de ningún xeito a un país cuxo Goberno lonxe de aceptar a súa singularidade como poboo diferenciado, empéñase en
impoñer o sometemento e a disciplina
da trasnoitada uniformidade
patria.
Por
tanto o responsable do estalido de indignación que contra o Estado
centralista e autoritario percorre as rúas de Catalunya, é exclusivamente de Rajoy e o seu partido como responsables
de desencadear coas súas prácticas franquistas
un conflito que de ser conducido
por vías de acordo e relación
democrática nunca se daría; tensa
situación por tanto, causada pola
negativa do PP a recoñecer a plurinacionalidade
do Estado español e con iso a súa oposición para afrontar unha reforma
constitucional que fixese posible o perfeccionamento xurídico da actual realidade territorial.
Dúas
limitacións que obstaculizan un cambio
de actitude dos populares e impiden que
o conflito poida resolverse pola vía
política e mantéñase por iso a vergoñosa
imaxe dunha democracia de aparencia, que
como queda visto é incapaz de antepoñer o diálogo á represión, a rebeldía e a
insurrección; testemuño que de xeito evidente
cuestiona a idoneidade
negociadora do Presidente do Executivo e recomenda sexa unha comisión do Congreso quen en suplencia e previo establecemento de
pautas recupere «a cordura e o
diálogo» que vía avinza conduza á
resolución do conflito e á expresión emocional das mobilizacións cidadás cuxa
proxección exterior é totalmente desaconsellable
Por
iso é polo que sería unha
irresponsabilidade por parte das forzas
que conforman o progresismo político do país, sumarse á intervención represora que para aplacar
o conflito está a aplicar o Goberno de
Rajoy tras o parapeto da mitificación interesada da Constitución e do Estado de Dereito na súa
versión máis discutible; pois o que
debe de quedar nidiamente claro sobre o proceso catalán, é que só é un conflito para quen coa súa mala
praxe creouno, é dicir, para quen como o
PP fixo do seu inmobilismo político unha provocación permanente; si ben, para o resto das
forzas políticas e sociais, a
mobilización social en marcha
debe ser entendida como unha oportunidade
para redemocratizar España recoñecendo o
dereito de Catalunya a manifestar a súa relación co Estado español, así
como para eliminar dunha vez por
sempre as ata agora persistentes
reminiscencias do franquismo
E o constitucionalismo de sainete, mellor para dar cobertura a ese colectivo de corruptos e indecentes que se visten de demócratas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario