O AUSTERO MONCLOVITA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Aínda levando gravado o seu nome no  frontispicio da corrupción,  Rajoy, nin por asomos renuncia  á súa continuidade  como xefe do  Executivo, unha actitude de negación a asumir a súa responsabilidade política,  que xustifica mais que nunca a prestación  de apoio  á interposición  da  Moción de Censura en cernes.

Desde que no 2011 Rajoy fixésese inquilino da Moncloa, empezou un novo ciclo de ladaíña neoliberal, de asiduo  cuestionamento do sector público e do patrocinio  das  privatizacións  como solución alternativa; á vez, da posta en práctica de medidas de austeridade extrema   con adicional esixencia de recortes en sanidade, dependencia, educación e demais “dispendios ";  un conxunto  de drásticas medidas,  que de ningún xeito  frearon o saqueo das  arcas públicas por os membros do seu partido, forxadores dos cada vez mais numerosos casos de corrupción  que empantanan o funcionamento da  maquinaria xudicial, e sobre os que o Presidente lonxe de esixir   dimisións e cesamentos fulminantes, poñendo  o  listón onde mais convenlle, inclinouse por  invocar` a presunción de inocencia  como tácita protección de tan repugnantes  prácticas.

Paradoxal, verdade?

De aí,  que se por unha banda  no marco económico o resultado das políticas   expedidas  profundan máis no empobrecemento do noso país, nin que dicir ten  que da discutible actitude do Goberno e do comportamento  de certas institucións públicas, en especial da Fiscalía, o amparo do   Estado cara á corrupción  sexa un todo susceptible de ser inferido; proxectando ambos os aspectos unha situación  de degradación política e institucional sen precedentes, onde o Executivo   mente descaradamente á cidadanía cando manipulando a nosa realidade económica   píntannos sinais de reactivación onde  non  hai indicios reais  de recuperación, falsificando igualmente a realidade, ante a situación  dunha corrupción  convertida en pandemia, pretendendo empequenecer a súa dimensión utilizando o eufemismo dos casos puntuais e  os   cabos soltos como saída.

Sarcástico, non é certo?

Sobre o  poder político que representa  o PP e que teoricamente di defender os intereses da cidadanía,  cabe dicir,  que máis aló de escintileos publicitarios está o espello que reflicte outra realidade distinta, a dun partido de dobre linguaxe que lonxe de facer gala de integridade defendendoos seus compromisos co electorado, en vergoñenta xenuflexión, prioriza como obxectivo a salvagarda dos privilexios desa “superclase” que conforman, os patriotas de pacotilla , esa elite que  non querendo  asumir as consecuencias dos seus actos, forzan a implantación da “política de austeridade”, cuxa verdadeira función non é outra que  a de axustar   contas á  cidadanía; como así evidencia  o novo record dun endebedamento público desbocado contra unha débeda privada en camiño  contrario, a pesar de ser  esta no seu día o factor  causante e detonante  da crise.

Insólito, non é así?

Pedir en nome da austeridade  esforzos á poboación,  de renuncia  aos seus dereitos e avances  sociais, ao tempo de favorecer  coa súa aplicación  aos causantes da hecatombe, é un acto de delincuencia política,  ademais dun  mal exemplo  de conduta, que propicia a perda de valores  e o desarraigamento ético  e moral  dos seus autores ,  conducíndolles   a desviacións de conduta , e con iso ,a ser parte  implícita desa corrupción expansiva  que caracteriza o modus operandi do Partido Popular, que por iterativa  connotación e  constante peregrinar ante os tribunais de xustiza, sumado á condición de ser  o primeiro partido imputado na democracia,  motiva sobradamente a exclusión participativa dos seus dirixentes co seu Presidente á fronte,  en toda acción rexeneradora da vida pública do país, por ter convertido a  mesma no mais indecente dos bordeis.

 Axeitado, non crees?

A necesidade de sacar ao PP do goberno, ademais dunha obrigación ética,  é unha demanda social con referendo amplo e crecente, que en tanto  non se produza  prorrogará a estadía do  Presidente Rajoy na Moncloa,  e con iso,  a continuidade histórica dunha corrupción sistémica,  que a pesar das evidencias,  os membros  da  formación conservadora non só negan a súa existencia, senón que desde a condición de poder que lle confire  o feito de ostentar o control do Executivo,  tentan  sen reparar en códigos de conduta, en utilizar  todos o medios ao seu alcance  coa finalidade posta en lograr seu mais apremante obxectivo,  que non é outro,  que conseguir a desactivación  das institucións  craves no destape da corrupción   erixindo para o efecto un muro pantalla a través dunha trama político-xudicial-mediática como atranco impeditivo  do rastrexo   dos seus propios escándalos.

 Pérfido, ou non?

O monclovita  Rajoy que tira de sobredose de anestesia  para disipar a  corrupción e que recorre  á austeridade  ante unha  crise económica que afecta directamente o modelo produtivo, non é para nada o mandatario  que o país require, especialmente  tras a  onda de escándalos que afecta   a un amplo número de membros do seu partido como a el mesmo, e cuxas lesivas consecuencias excedendo o marco das nosas fronteiras golpean xa a nosa imaxe  no exterior, e que no seu conxunto, achegan  argumentos sobrados para esixir a súa dimisión.

 Motivos,  habelos hainos ¡