FENE: ENTRE O EIXO E A RODA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A despreocupación  política polo futuro de Fene, polo seu nivel de uniformidade, vén a advertir  que sen  trasladar  á rúa a reivindicación social,  a súa problemática demográfica, económica e laboral afianzará rutina de continuidade, arraigando   con iso  unha crise de permanencia

Desde a década dos 60 do século pasado, o concello de Fene favorecido polo auxe do seu emerxente  sector naval experimentou unha evolución demográfica alcista, cuxa  tendencia  se mantivo  durante un longo período de case   vinte anos, e  cuxa culminación,  ten  de fixarse  no  ano 1986 por ser  este o momento  que duplicando case os habitantes de principios do período, a poboación municipal aproximouse aos  16000 habitantes, un referente  de esplendor que paradoxalmente  se transformou  ao mesmo   tempo en punto   de inflexión e inicio do  seu decaemento,  que como consecuencia  da forzada reconversión  do seu esencial sector produtivo  motivou  que desde aquel intre o concello perdese  un 14% do seu censo  ata situarse  nos seus actuais 13385 habitantes, unha contía  en clave descendente  e xa que logo   sen perspectivas de recuperación.

Emporiso  o negativo  efecto  que o Concello   está a soportar   como consecuencia  do devir da crise industrial, tanto   a  prexudicial influencia demográfica causante  da súa perda de poboación,   así como da xeración de elevados niveis de desemprego e  a repercusión causante  en dificultar    o  acceso ao mercado de traballo   das novas xeracións, son aspectos todos eles que no   seu conxunto  de ningún xeito  debesen ter maior  relevancia nin  significación estatística  de mediar  unha mínima predisposición política    para a súa resolución.

Para ese efecto,  dicir  que contra  a repercusión do  propio   declive económico e os efectos asociados polo desmantelamento    do seu principal sector produtivo,  ademais de mostrar a súa  radical oposición , no seu momento, a administración municipal  en vía a corrixir  o imperante “monocultivo industrial”  procedeu en revisión do  seu planeamento   xenuíno establecendo urbanísticamente no  seu ámbito  unha ampla bolsa de solo  industrial como oferta de diversificación,  situada  en óptimo  emprazamento, vantaxosa conexión  infraestructural  e planificado  acceso  de interconexión   co propio estaleiro.

Un Polígono industrial  de 853000m2  cuxa parte alícuota sumada  aos 950000 m2 do recinto fabril  do estaleiro,  fan que Fene cun 5,5% da súa superficie total clasificada  como solo industrial consolidado,  reúna requisitos sobrados  para cumprir  unha función dinamizadora  e asemade  a condición de enclave industrial de referencia.

Pero se a pesar que actualmente a oferta  de chan facilita a  instalación  de novas   actividades económicas no ámbito do Polígono,  e que o Estaleiro unha vez superado o prazo  do  veto dispón  de autoridade sobrada para retomar a súa actividade principal, se aínda así,  a infrautilización do solo  industrial  mantén idéntica tónica, entón  debe resultar obvio   que non é a planificación territorial o que falla, senón que o mal reside   na desidia colectiva dunha clase política sen o mínimo interese  en reconquistar e ampliar a vitalidade  do tecido produtivo  municipal a pesar das derivacións e os perniciosos efectos que ao  futuro do concello  e das súas xentes  ocasiona  a súa actitude  de indolencia.

Mostra  que ven confirmar tal   afirmación,  é a actitude  de neglixencia   xeneralizada  do conxunto de forzas políticas sobre o futuro industrial  da localidade ,  a conduta de inacción  mantida  por todas elas, cando a Axencia Galega de Infraestruturas  de Xunta  de Galicia   aprobou definitiva o trazado de Róldaa  Oeste, cuxos 900 metros iniciais  discorren  polo interior da  antiga Astano, e que mais alá do  propio  ancho da  traza  viaria, establece  unha zona  de servidume  cuxa  repercusión espacial no ámbito do estaleiro alcanza os 135000m2,   deixando fóra  de ordenación instalacións e edificios existentes, á vez  de limitar  futuros aproveitamentos urbanísticos de actuais zonas ociosas.

Unha desmedida  afección  que afecta  ao 15% da superficie do conxunto  do estaleiro e que por operativa funcional  e necesidades expansivas  da  propia  factoría, debese  restrinxir  dita  área de influencia acorde a formulacións integradoras e  de maior coherencia territorial.

Como o feito  da súa renuncia  para seguir mantendo  o espirito  inspirador de Vilar do Colo, a través do despropósito que supuxo a súa  apertura  a usos  comerciais e de servizos, cando o que requiría a  situación  era a posta en marcha  de ferramentas eficaces de xestión e de condicións financeiras favorables  que facilitasen  a implantación  dunha oferta industrial diversificada e plural, que nunca o acceso á  súa terciarización.

Por iso, Fene é sen dúbida  unha realidade  territorial que se debate entre o  esplendor doutra época e o declive do tempo  presente; paradigma  dos   nefastos efectos   dunha  desindustrialización sen xeito nin dereito,  que deixou un concello sumido en condicións ínfimas, tanto urbanísticamente como socialmente,  ata o extremo  de causar situacións de vida asfixiantes en amplos sectores dunha sociedade marxinada,   que angustiada e  sen expectativas reivindica con afán  a posta  en práctica dun plan  de dinamización  económica como  solución.

Pretensión  que lamentablemente,  a xulgar  pola total falta de vontade  e  nulo compromiso  das formacións políticas, dificilmente poderá garantir a súa aplicación, e moito menos,  augurar resultados que revertan a situación; impedindo con iso toda probabilidade  para que quen vive en Fene teñan garantía  de futuro  e poidan botar  raíces na súa localidade.