E PODEMOS BOTOU A ANDAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O espazo que politicamente ocupa  Podemos na actualidade, tivo libre disposición ata o seu desembarco no escenario político, e tal circunstancia revístelle de autoridade para conducir a confluencia electoral con organizacións e movementos análogos.

En tanto a democracia sexa incapaz de estender a súa influencia sobre o poder económico, a súa función seguirá a manter un carácter testemuñal, é dicir, adaptado á súa propia xénese, aquela que acuñada na transición, os seus artífices, mais que revestila de lexitimidade, o único que fixeron foi subrogala aos intereses de vellas e novas oligarquías, depositando para o efecto o poder omnímodo do Estado na elite económica, e todo iso, perpetrado baixo o disfrace dunha aparente democracia, que sen sela, contou co referendo do PP-PSOE, que conxurados  na custodia dos intereses do gran poder, agora forzando a prórroga de tal anomalía non dubidan en abortar o proceso constituínte que formulan no seu conxunto os movementos sociais e os partidos de esquerda no seu intento de reverter o estado de supresión de dereitos e liberdades que afecta á gran maioría da sociedade civil.

Polo tanto, nin que dicir ten, que o bipartidismo como forma de turnismo político é unha seria ameaza para a democracia real, e éo, porque o bipartidismo significa alternancia, que nunca alternativa, e as súas políticas enfócanse nunha soa e única dirección, tal é así, que aínda cando os seus integrantes preséntanse como dous bandos encontrados e teoricamente antagónicos, chegada a hora da verdade, ambos os dous sen diferenza, reaccionan ao unísono como un bloque excluínte contra os críticos ao Réxime do 78, hostilizando a través de artificiosas etiquetas de desestabilización a quen en demanda de pluralidade intentan eliminar a continuidade do seu vantaxoso xogo de maiorías

Estratexia de acoso e derrubamento, que ao mesmo tempo vén favorecida por unha Lei Electoral concibida e deseñada especialmente para blindar a ampliación da secuencia bipartidista, e evitar así que as forzas transformadoras poidan acceder ao poder e levar a termo as súas pretensións de cambio; aspectos que contra todo prognóstico non son percibidos na súa xusta medida polos mais directos afectados, os que a pesar do risco dos seus efectos, parecen estar mais ensimesmados no mantemento de diferenzas que fan imposible a unidade, que en alixeirar tensións e con vontade política establecer un proxecto unitario, sen caer na conta que só dende a unidade popular e a confluencia pódense gañar as eleccións.

É por iso que se os aspirantes a corrixir a situación, en vez de instalarse no desencontro optasen por exercer a reflexión, doadamente chegarían á conclusión do esencial que resulta a conformación dunha fronte electoral, toda vez que a súa falta de consumación, ademais dunha irresponsabilidade histórica, equivalería a tirar pola borda a oportunidade que brindan as consecuencias derivadas da actual conxuntura, cun bipartidismo nas súas horas máis baixas, que lastrado polos efectos da súa propia crise económica, á marxe doutras repercusións, fai que conflúan neste momento electoral as condicións óptimas para levar a cabo a transformación do actual sistema.

En todo caso, non debemos despistar que tras os seus 30 anos de incuestionable raizame, o actual grao de hostilidade popular cara ao sistema bipartidista non responde tanto ao cuestionamento político dos seus membros, coma ao feito que supuxo facer recaer sobre a estrutura social a repercusión da crise económica do 2008; unha decisión que ao afectar en boa medida ao estado do benestar xerou unha replica en cadea en concordancia cos directos efectos da súa repercusión na cidadanía, unha situación circunstancial pero que en modo ningún pode ser interpretada como unha desavinza a perpetuidade, senón que polo seu carácter de eventualidade é unha coincidencia política irrepetible, unha ocasión única, que electoralmente  tómase ou déixase, pero que non brinda unha segunda oportunidade, pois non temos  de esquecer que no seu comportamento a masa electoral contra toda lóxica perdoa cousas que nunca debese dispensar.

Por iso urxe poñerse as pilas e máis alá de especulacións teóricas sobre modelos de converxencia, afrontar con sensatez a harmonización da unidade, que en todo caso, por bo facer e recoñecida penetración social debe estar conducida por quen como Podemos, dende a mobilización cidadá foi capaz de capitalizar a receptividade electoral, facer cambalear a estrutura do bipartidismo, e transformarse contra prognóstico en referente potencial como nova opción de goberno; incuestionable liderado que convérteo en referente aglutinador e polo tanto en eixe sobre o que debe pivotar a concorrencia electoral e o impulso do proceso constituínte, sen desbotar por iso a integración dos que en confluencia préstense decididos á conformación en pé de igualdade dunha fronte ampla, e todo o demais debe pasar a formar parte do anecdotario.

Dando por sentada esta premisa, o debate xa debe ser outro, pois resulta un absurdo seguir mantendo polémicas estériles sobre o inverosímil; máximo cando tal actitude só conduce a distraer o relevante, e mentres para maior complexidade, os dous inimigos a bater PP e PSOE, toman dianteira electoral, e auxiliados polo CIS ( Centro de Investigacións Sociolóxicas) a través do seu último barómetro de opinión, magnifica o incrible proclamando contra todo prognóstico que o bipartidismo ten iniciada a remontada.