O SECTOR NAVAL, EN DECLIVE BIPARTIDISTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A decadencia que no último terzo de século reduciu a mínimos o outrora boiante sector naval da Ria de Ferrol, tivo o seu factor desencadeante na actitude entreguista do bipartidismo político do PP e o PSOE, que mais que apostar pola defensa dos intereses xenuínos, optaron por asumir como propios os ditados da competencia europea, contribuíndo con iso o actual desastre comarcal.

Nun ámbito político onde moito se promete e pouco se cumpre, a ninguén debe sorprender que sexa o engano quen toma carta de protagonismo, e polo tanto, que todo propósito de solución sexa en se mesmo un referente de nula credibilidade.

Complexidade que agrava toda situación, máxime, cando o referente de maquinación máis que atender a unha excepción puntual é a rutina de trinta anos dunha historia interminable que ten por principal protagonista ao conxunto do sector naval, e os peores actores da repartición adxudicados aos estaleiros da Ría de Ferrol, que tras un deseñado proceso de desmantelamento e unha vertixinosa caída de actividade, de non mediar recondución, por mais esperanza que se queira enxergar ao abeiro da inminente extinción do veto que pesa sobre o sector, veranse abocados irremediablemente ao cuarto plan de axuste sectorial cuxa repercusión poñerá en serio perigo a continuidade e o futuro de ambas as dúas factorías.

Iso será así porque a sorte xa está botada, toda vez que tal decisión foi considerada e asumida polos membros do bipartito, en aceptación consensuada por esixencia imposta a esta dualidade política polos mais influentes membros do club europeo, en contrapartida a referendar a nosa integración no marco da Unión.

Admisión, que dito sexa de paso supuxo a destrución de boa parte do tecido produtivo industrial, no contexto dun atrapallado proceso de desindustrialización, cuxa repercusión, levou implícito o cesamento paulatino da actividade de construción naval ata o seu total declive, que como consecuencia daquela desastrosa negociación, despois de mil avatares e un forzado tránsito en dirección contraria, debátese actualmente na conxuntura dunha eclipse total.

É por iso que resulta dunha insolencia sen precedentes que os directos colaboradores das limitacións impostas ao sector, a sabendas das prohibicións aceptadas no seu día, teñan a ousadía de solicitar resolución da Comisión Europea sobre a viabilidade da construción do dique flotante, cando politicamente como parte implícita eran coñecedores de antemán do carácter negativo de toda resolución sobre o particular.

Unha censurable manobra, cuxa finalidade, non foi outra que evadir responsabilidades e poder así proseguir sen consecuencias a asistida repetición do engano electoral ao que nos teñen habituados tras a ambigüidade inculpatoria de despistar a súa perversidade no soporte que propicia a distancia de Bruxelas, ou na conexa práctica das non menos repetidas cerimonias de confusión.

Con todo, no tan levado e traído asunto do dique flotante, sen demérito ningún, hase de deducir que o seu matiz de relevancia non deixa de ser unha simple anécdota en contraste coa enraizada insolvencia política dos distintos gobernos alternantes, que en suma, foron a verdadeira raíz do problema como pon de manifesto toda falta de alternativa na eventualidade de tres longas décadas de incesante deterioración do sector, que desvela así mesmo a falta de eficiencia dunha clase política que contra todo prognóstico dedicouse a validar cos seus actos os prexuízos dunha leonina lexislación comunitaria que favorable aos intereses doutros estados membros, fixeron que as crises continuadas do sector naval na bisbarra fosen causa e efecto da disfuncionalidad bipartidista, por canto, nese esquema, toda condición de alternancia mais que funcionar como unha oportunidade para o cambio, operou en exclusiva como garantía dun basto intercambio de intereses políticos e partidistas.

Por conseguinte, os que en sucesión de gobernabilidade dispuxeron de sobradas oportunidades para darlle un xiro á situación, e no transcurso da época en vez de proceder en consecuencia optaron por consumar a total deterioración da actividade, empregando medidas que ademais de non garantir a supervivencia das factorías, fixeron inviable toda posibilidade de recuperación; de aí que en correspondencia coa súa manifesta deslealdade, o desafío a formular non ten de consistir en esixirlles o que non queren asumir, senón en promover vía electoral o decaemento da súa primacía política, pois só coa erradicación do bipartidismo daranse as condicións indispensables para que faga efecto un cambio a positivo no contexto deste sector estratéxico.  

Xa que logo, toda solución aos grandes problemas do sector, pasan irremediablemente por un radical cambio de rumbo onde non ten cabida o simulacro, como tampouco, os protagonistas da historia do fracaso poden seguir exercendo como interlocutores do futuro, pois neste novo ciclo alternativo ao bipartidismo, a renovación ten de ser a clave que permita de forma eficaz emendar a actual situación de deterioración como paso previo á apertura de negociacións conducentes a corrixir as arbitrarias restricións impostas por Europa a este sector.