PUBLICADO 11/05/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
E mentres os efectos secundarios da sobredose de austeridade segue facendo estragos no mercado laboral, os que fai un trienio defendían como única solución á crise, o axuste do gasto e subidas de impostos, agora, tres anos despois, politicamente están obrigados a render contas e recoñecer o fracaso das súas medidas.
Caterva de descerebrados, esa é a denominación mais suave que define con precisión a esa prole de irresponsables que dende a alternancia bipartidista, uns e outros, conxuntamente ou por separado, a través das súas disparatadas políticas remataron por inverter o estado da normalidade botando a perder coa estabilidade e o progreso.
Un cambio de paradigma que puxo o país patas arriba, inmerso nun masivo escándalo de corrupción política, onde a riqueza ilícita dos presuntos implicados contrasta cunha situación de empobrecemento da cidadanía e un gradual estado de conflitividade social, no cal as manifestacións contra a austeridade, as preferentes, os desafiuzamentos, o desemprego, etc., sucédense, acentuando un estado de axitación ascendente que en modo algún augura nada bo, e que lonxe de conducirnos polo camiño da estabilización fórzanos a transitar por rumbos de eventualidade. Iso polo menos é a conclusión que se desprende ao confirmar a coincidente identidade entre os causantes do contratempo e os dedicados a reconducir a situación.
Este acumulado de desordes e contradicións, no seu conxunto, non fixo máis que xerar unha situación explosiva, cuxo expoñente mais alarmante foi sen dúbida o triunfo da economía financeira sobre a economía real e a vitoria dos fluxos financeiros sobre os sectores produtivos.
Afianzamento que entre outros prexuízos derivou nunha fractura social sen parangón, cuxo expoñente mais inquietante represéntao o alarmante desemprego que a pesar de liderar o ranking da preocupación cidadá, as previsións disparan mais pesimismo ao predicirse ata final do ano un engadido de medio millón de afiliacións ás listas do INEM, agravamento que situará a taxa de paro nun novo teito porcentual, constrinxindo vías de solución aos demandantes de emprego.
E mentres os efectos secundarios da sobredose de austeridade segue facendo estragos no mercado laboral, os que fai un trienio defendían como única solución á crise, o axuste do gasto e subidas de impostos, á vez que aprobaban de forma urxente unha reforma constitucional que consagrase a eficacia de tales medidas, agora, tres anos despois, politicamente están obrigados a render contas e recoñecer o fracaso das súas medidas, por canto, a pesar da severa disciplina de aplicación, o certo é, que dende aquel maio do 2010 o endebedamento público se incrementou en máis de 300.000 millóns de euros e o déficit público, que na época era do 9,7%, agora pasado ese tempo subiu ata o 10,6%.
Referentes expresivos que demostran que a pesar das estritas medidas de austeridade, a economía do país mais que reactivarse sumiuse nunha profunda recesión, cuxa repercusión tivo o seu impacto mais negativo no ámbito laboral, toda vez que os niveis de desemprego víronse afectados en maior medida pola negativa influencia das súas condicións constritivas, que neste curto período de cruzada contra o déficit, xerou dous millóns de parados, ou o que é o mesmo, fixo crecer o nivel de desemprego da época, que dende un 20%, elevouse a unha desorbitada taxa do 27,16%, ata superar os fatídicos 6,2 millóns de parados.
Grave situación que toma magnitude de desastre, ao verificar, como a contía de parados de
longa duración supera a metade do total censado, ou o feito alarmante que o número de fogares con todos os seus membros no paro anda próximo aos dous millóns, sen esquecer a extrema precariedade do 37% das persoas, que apuntadas ao paro non cobra prestacións por desemprego.
Drama crecente que arranca tinguiduras tráxicas ao tomar nota da despreocupación e ineptitude dos coautores artífices da situación, e especialmente ao escoitar as declaracións do presidente Rajoy, asegurando, que a súa é "a mellor política de emprego posible"; unha estrambótica afirmación, cuxo único significado vén a confirmar que o paro seguirá crecendo, e iso é así, aínda que o xefe do Executivo intente sumir nun estado de fantasía ao colectivo de afectados, para facelos crer que a través das súas políticas de ficción o Goberno devolverá oposto de traballo aos parados.
Deberan asumir dunha vez por sempre que a función do político non é crear emprego, pois quen ten atribuída esa facultade son as empresas; non obstante o político, si debe impulsar ese obxectivo con medidas axeitadas a tal finalidade, aplicando receitas efectivas que rebaixen o exceso de austeridade e reorienten o modelo de crecemento, premisa básica para frear a destrución do tecido produtivo que provocou o peche de miles de empresas e por derivación causou o derrubamento da actividade laboral, e mentres esa determinación non se produza, a loita contra o desemprego será simplemente inútil; pero ao parecer a preferencia é seguir exercendo de socorristas do sector financeiro para tranquilizar os seus socios do euro e aos prestamistas internacionais. En España morreu o emprego..!
Este acumulado de desordes e contradicións, no seu conxunto, non fixo máis que xerar unha situación explosiva, cuxo expoñente mais alarmante foi sen dúbida o triunfo da economía financeira sobre a economía real e a vitoria dos fluxos financeiros sobre os sectores produtivos.
Afianzamento que entre outros prexuízos derivou nunha fractura social sen parangón, cuxo expoñente mais inquietante represéntao o alarmante desemprego que a pesar de liderar o ranking da preocupación cidadá, as previsións disparan mais pesimismo ao predicirse ata final do ano un engadido de medio millón de afiliacións ás listas do INEM, agravamento que situará a taxa de paro nun novo teito porcentual, constrinxindo vías de solución aos demandantes de emprego.
E mentres os efectos secundarios da sobredose de austeridade segue facendo estragos no mercado laboral, os que fai un trienio defendían como única solución á crise, o axuste do gasto e subidas de impostos, á vez que aprobaban de forma urxente unha reforma constitucional que consagrase a eficacia de tales medidas, agora, tres anos despois, politicamente están obrigados a render contas e recoñecer o fracaso das súas medidas, por canto, a pesar da severa disciplina de aplicación, o certo é, que dende aquel maio do 2010 o endebedamento público se incrementou en máis de 300.000 millóns de euros e o déficit público, que na época era do 9,7%, agora pasado ese tempo subiu ata o 10,6%.
Referentes expresivos que demostran que a pesar das estritas medidas de austeridade, a economía do país mais que reactivarse sumiuse nunha profunda recesión, cuxa repercusión tivo o seu impacto mais negativo no ámbito laboral, toda vez que os niveis de desemprego víronse afectados en maior medida pola negativa influencia das súas condicións constritivas, que neste curto período de cruzada contra o déficit, xerou dous millóns de parados, ou o que é o mesmo, fixo crecer o nivel de desemprego da época, que dende un 20%, elevouse a unha desorbitada taxa do 27,16%, ata superar os fatídicos 6,2 millóns de parados.
Grave situación que toma magnitude de desastre, ao verificar, como a contía de parados de
Drama crecente que arranca tinguiduras tráxicas ao tomar nota da despreocupación e ineptitude dos coautores artífices da situación, e especialmente ao escoitar as declaracións do presidente Rajoy, asegurando, que a súa é "a mellor política de emprego posible"; unha estrambótica afirmación, cuxo único significado vén a confirmar que o paro seguirá crecendo, e iso é así, aínda que o xefe do Executivo intente sumir nun estado de fantasía ao colectivo de afectados, para facelos crer que a través das súas políticas de ficción o Goberno devolverá oposto de traballo aos parados.
Deberan asumir dunha vez por sempre que a función do político non é crear emprego, pois quen ten atribuída esa facultade son as empresas; non obstante o político, si debe impulsar ese obxectivo con medidas axeitadas a tal finalidade, aplicando receitas efectivas que rebaixen o exceso de austeridade e reorienten o modelo de crecemento, premisa básica para frear a destrución do tecido produtivo que provocou o peche de miles de empresas e por derivación causou o derrubamento da actividade laboral, e mentres esa determinación non se produza, a loita contra o desemprego será simplemente inútil; pero ao parecer a preferencia é seguir exercendo de socorristas do sector financeiro para tranquilizar os seus socios do euro e aos prestamistas internacionais. En España morreu o emprego..!
No hay comentarios:
Publicar un comentario