UN DEBATE DECADENTE

PUBLICADO 23/02/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O mais significativo do debate non foi o contido das propostas formuladas, senón a negación do evidente, o que a través dun pacto de silencio deixouse de expresar. 

Despois de 35 anos de desbordar fantasía, presumindo dunha modélica transición e facendo ostentación dun envexable milagre económico; cando mais empachados de éxito estabamos, o estoupido da realidade espertounos do soño, e sobresaltados, vemos agora como a noso arredor se esborrallan aqueles tópicos.
E así, contra todo prognóstico percibimos como a publicitada evolución democrática se foi desvalorizando ata a súa conversión nun bipartidismo corrupto, mentres en paralelo, o propagado prodixio económico se perdía no labirinto dunha crise participada pola interesada e consentida manipulación dos mercados financeiros.

Pero a pesar do exorbitante impacto social causado neste periplo de degradación e dos prexuízos repercutidos á estrutura económica. 
Cando a gravidade da situación esixía darlle unha oportunidade ao futuro, os cómplices do desastre lonxe de asumir responsabilidade e reorientar emenda aos seus erros, nun exercicio de autocompracencia deciden incentivar o seu propio descrédito como clase política, ao contrariar o sentir maioritario da cidadanía e outorgar prevalencia á ambición duns axitadores en menoscabo do sacrificio imposto aos inocentes.

Esta introdución é obrigada para desertar confusións e entrar a opinar de forma rigorosa sobre o debate do estado da nación. Ese feito que esta semana acompañou o protagonismo do Congreso dos Deputados e cuxa frustrante impresión, salvando excepcións, deixou ao descuberto a mediocridade dos membros do bipartito dominante. Cuxos compoñentes a pesar da súa aparente conflagración dialéctica non deixaron dúbida para concluír, que tanto uns coma outros, socialistas e conservadores en conxunción ou por separado, foron e son os directos responsables da comprometida situación que padece o país, coa agravante engadida, que por insolvencia política e atribuíble deslexitimación, mais que ser unha solución ao problema convertéronse no seu principal obstáculo.

Polo tanto calquera diagnóstico sobre este debate, debe circunscribirse ex profeso ás dúas faccións parlamentarias que simbolizan o PP e o PSOE, en razón ao seu peso de representación, á coincidente alternancia no poder, e sobre todo, á implicación asociada de ambos os dous como redactores materiais do que vén a ser o capítulo mais escuro da nosa historia contemporánea.

Con todo, o mais significativo do debate non foi o contido das propostas formuladas senón a negación do evidente, o que a través dun pacto de silencio se deixou a un lado por parte destas dúas formacións parlamentarias, ao só obxecto de non destapar contradicións nin ofender o mensaxeiro.

Por iso no devir do  debate,  resultou obscena  a insistente petición ao sacrificio dirixida á  cidadanía  por parte dos mesmos  que  a través dun  silencio cómplice teñen a desvergoña  de tolerar un trato avantaxado a prol de dous    sobresalientes da política española,  como resultan ser, os   ex presidentes González e Aznar, que  a pesar da que está a caer, e cando debesen ser modelos de referencia,   fóra de toda ética  néganse a arrimar o ombreiro  incrementando sen límite  os seus  ingresos  con multimillonarias  percepcións, cuxa  procedencia, dista de gardar encaixe co  mais elemental  código de conduta.

Igualmente foi unha indecencia, aproveitar este foro  de discusión parlamentaria  para  salientar sensibilidade  sobre  o paro e pedir  resignación aos afectados, mentres se encubría o outro mercado laboral,  aquel cuxo funcionamento se rexe polo  nepotismo, o enchufismo ou a afinidade política. Unha promoción de desigualdades que favorece solución lucrativa a dirixentes  políticos,  en tanto,  o resto dos  cidadáns son abandonados á súa sorte.

Expoñentes  desta  preferencia  de trato  foi  o outorgado  a destacados  cargos do agrupado bipartidista, entre os que citamos  por significados, aos  membros do  PP,  Rato, Zaplana,  Acebes, e aos do PSOE  Solbes , Salgado. Relación á que hai que axuntar  a interminable listaxe  de familiares e  altos cargos, todos eles introducidos  en empresas afíns ou en institucións públicas.

Agravios   comparativos desta envergadura, ademais de confundir a realidade, inclinan   a pensar,  que a función política é unha actividade  miserable, saturada de impostores  que só pretenden enriquecerse con ela, e por esta estendida conxunción,  non queda outra,  que concluír  afirmando que ao    debate sobre o estado da  Nación ten  de outorgárselle nula credibilidade, en razón   a ese  contaxio de degradación, que de seu,  impide poñer  solución  aos  graves problemas  que ven de soportar  a cidadanía.