O PERFUME DA INMUNDICIA

PUBLICADO 09/02/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O  grave descontrol na contratación pública, é  o verdadeiro detonante  de  múltiples ilegalidades, e factor  causante  dos cada vez mais  reiterados casos de corrupción.

Neste noxo de país, cando   a maioría do  sector político  soborda  empacho  falando  de hixiene institucional, non pense ninguén  que os seus membros o fan  co obxecto de destapar  transparencia  á súa xestión, todo o contrario, o maquinan coa  intención  expresa de enmascarar a   impureza que ocultan  tras os turbios procedementos da  contratación pública.

Pois aínda resultando duro de asumir, é manifesto que tras da Lei de Contratos das Administracións Públicas,  ocúltase a  verdadeira  lanzadeira do bombardeo  de corrupción que ameaza con arrasar o país, toda conta,  que cando falamos de corrupción no sector público, non temos de esquivar que á parte do enriquecemento ilícito dos implicados, a súa afección, repercute negativamente no investimento, o crecemento económico e o desenvolvemento do país, sendo España unha mostra evidente de tal afirmación.

A pesar da  alarma social xerada pola  falta de escrúpulos desta comitiva de  corrompidos  e  que  a proliferación  dos seus desenfreos  disparou a preocupación cidadá  até  converter a corrupción   no cuarto principal  problema do país.  Aínda  con iso, aquí ninguén se dá por referido, e cando pola súa propia deriva, a   situación debese forzar un cambio na  conduta  dos representantes públicos, estes,  optan por mirar cara á  outro lado sen darse por aludidos  mentres proseguen  o  ritmo do impropio.

Aquí ninguén se inmuta, por iso, con todo o que está  a caer  mantense invariable o  grave descontrol na contratación pública. Ese mal que  afecta o conxunto das administracións, que en se mesmo, é  o verdadeiro detonante  das  múltiples ilegalidades, e factor  causante  dos cada vez mais  reiterados casos de corrupción.

Aspectos tales  como  o fraccionamento dos contratos para facilitar a contratación directa, a utilización abusiva da figura do concurso en lugar da poxa, a falta de xustificación  na elección dos procedementos, o  outorgamento  de falsas urxencias  aos  expedientes de obras, a carencia de criterios obxectivos na adxudicación dos concursos, a ausencia de publicidade e  de libre concorrencia en infinidade de contratos,  son  entre outras  as prácticas reiteradas que socavan a credibilidade do sistema  e converten  a contratación pública no maior foco de corrupción.

Sendo iso igualmente a causa  da  proliferación  dunha  interminable  relación de procesados políticos  de todo signo  e condición,  que diariamente toman cabeceira  dos titulares de prensa e cuxa erradicación é farto difícil, por canto os mecanismos de ofensiva  non funcionan apropiadamente ao depender o seu movemento  de quen  paradoxalmente  ocupan os espazos onde se referencia a corrupción. Extremo que fai entendible   que na loita contra a corrupción política  impóñase a manida  presunción de inocencia  contra  a obrigada dimisión daqueles  cargos electos que por desviación de conduta  resultasen formalmente imputados

Cando os estamentos do país  desde o marco institucional e a través da  opacidade,  proxectan a estendida percepción  que a corrupción  domina aos mecanismos do mercado, nese momento, o político  coa súa mala praxe outorgaría carta de natureza  ao  corruptor ,  pois  os empresarios involucrados, a pesar do risco de afrontar un camiño tortuoso,  desviaranse  da disciplina legal  implicándose na arbitrariedade  procedemental.  Alternativa forzada  pola subsistencia   do funcionamento empresarial e  non  incorrer no tropezo do estancamento que conduce á extinción da actividade. Método pouco ortodoxo e totalmente censurable;  pero que incuestionablemente, ten como verdadeiro  promotor a unha clase política,  que exerce de tahúr, impondo participar nunha partida onde se xoga con cartas  marcadas.

O retrato da actualidade política non pode ser mais desolador, pero a pesar diso e  do empeño  dos elementos causantes da situación, temos  de afirmar      que a corrupción  non é inevitable.  Pódese limitar, débese  controlar, hase de erradicar; e isto ten de ser así, se estamos dispostos  a salvar a democracia como capital  irrenunciable en atribución ao feito que nos outorga ser os donos  do noso destino.

Xa que logo, non debemos  conceder  mais prórroga a quen esgotaron  a confianza dos cidadáns, a quen  aproveitaron a función política para satisfacer  as súas propias finalidades.Nós, a sociedade civil,  temos a chave para impulsar o cambio necesario, e tamén a responsabilidade   de esixir    o desaloxo da actividade  política de quen perdeu toda  confianza  para  o estrito control do diñeiro público e a quen extraviou  o esencial  código  de conduta  que require  a dedicación á cousa pública.

Por iso que a cidadanía deste país non debe estar exposta  ao contaxio forzado que supón ter que  inhalar  o noxento perfume da inmundicia política.