OS ENREDOS DO PRESIDENTE

PUBLICADO Diario de Ferrol; martes, 30 de noviembre  del 2010

Mentres o noso país está no ollo de furacán financeiro, en razón á turbulencia desatada pola súa débeda soberana, o presidente Zapatero non cella no empeño de xogar a baza do optimismo, e en tanto a realidade dos mercados apunta en negativo, el, aproveita o conclave macro - empresarial de Moncloa, para declarar con rotundidade que Europa non ve fundamentos sólidos para considerar a necesidade de intervir no rescate da economía do Estado.

Sen dúbida que o novo “gurú” da economía socialista, ou está sumido na éxtase dun egocentrismo de ilusións, ou como sempre, toma escala e dimensión do panorama económico con métrica trucada.

En calquera caso súa capacidade analítica presupón un desencontro coa realidade dos mercados, cando circunscribe a solvencia económica do país ao parecer decisorio dos nosos socios da eurozona, xa que tal criterio, á parte dun contrasenso, delata que o secretario xeral do PSOE, segue sen decatarse que de orixe, os nosos males  son consecuencia da falta de remedios que deberan aplicarse, no canto de desaproveitar o tempo patrocinando  a inexistencia da crise.

Casualmente, o principal detonante de que actualmente a nosa economía estea no punto de mira dos especuladores, foi aquel empacho do executivo socialista, en non asumir coa antelación debida a gravidade dos feitos e deixar que a negación dos mesmos e a desidia operativa, culminasen na presente e irreversible deterioración.

Por tanto o goberno socialista. á marxe do actual empeño en derivar imputacións a torto e a dereito, terán que asumir, que eles son a maior parte do problema e que a súa desmaña impídelles formar parte da solución.

É evidente que España anda á deriva, e nun airiño irase a pique se o seu temón continua en mans destes mediocres adictos ao poder, que por manter o seu status, son capaces de levarnos á bancarrota antes de darse por vencidos.

Para facerse unha composición de lugar deberían asumirse que a débeda externa que acumula os saldos pasivos fronte os pagos de amortización, no noso país está sobrexcedida, e iso fidedignamente é así, pois para desgraza económica no ranking mundial de endebedamento ocupamos a sexta posición en termos absolutos.

Tendo de engadir a todo iso, que en razón ás malas perspectivas económicas e erróneas políticas postas en marcha polo Goberno para combater a crise, outros parámetros ou factores que auspician as actitudes posibilistas dos traficantes financeiros, desencadearon a caída do investimento estranxeiro próxima ao 60%, e por si eramos poucos , destacar a entrada en escena de fuga, de “capital flight”, caracterizada pola liquidación de valores dos investimentos estranxeiros en carteira.

Dicir, que se o investimento foráneo ten decaído no sector privado dificultando o financiamento de empresas e particulares, resulta paradoxal que devanditos recurso, duplicasen seu fluxo cando o obxectivo a financiar son as Administracións Públicas.

Cando eso ocorre, a motivación, non é outra que os enormes buracos orzamentarios, que tentanse taponar emitindo débeda pública de forma extraordinaria, que ao estar ofertada con vantaxosos dividendos, inicialmente o investidor exóxeno catalógaas como activo máis atractivo que os investimentos en carteira,

Pero tal solución o único que ocasionará a curto medio prazo, será marcar un novo  record no déficit público e un incremento da débeda externa, cuxo neto de equivalencia actual ascende 1,027 billóns de euros, e por conseguinte, fará que o saldo entre activos e pasivos continúe crecendo, e entón máis que un rescate, precisaremos a extremaunción administrada “in extremis”

Pero o curioso desta odisea, é que mentres os verdadeiros mandatarios europeos utilizan estratexicamente a intelixencia para acalar rumores e tranquilizar a axitación dos mercados, no sentido de frear balbordos e estraperlos, resulta que o noso presidente, non sabendo ler entre liñas, toma ao pé da letra a mensaxe, e interpretando ao revés a partitura, chega a sentenciar  a inexistencia de fundamentos para entrar ao rescate da economía española.

Con semellante intuición o residente da Moncloa, experto en malgastes e desfeitas, denota, ademais de carencia de coñecementos, un contrasenso asombroso ao non decatarse que a non intervención económica sobre España como membro da Unión Monetaria, abriría a vía de inflación do euro, ou o que é mais grave, a súa máis que probable defunción como patrón monetario.

En resumo, cabe afirmar que os avarentos financeiros son quenllas voraces dispostas a fincar o dente á primeira oportunidade, pero os especuladores políticos, como o presidente Zapatero, son quen a través de nefastas políticas, apostan por engordar o déficit para así transformar a débeda externa en suculento bocado da codiciza especulativa

Claro que ao final sempre asómase algún necio, disposto a sacudir responsabilidades de seu, e imputar a autoría dos males do país a un '”broker” chamado Rajoy,.... Definitivamente este goberno non ten remedio..!