MENOS MAL QUE NOS QUEDA PORTUGAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O futuro político de Galicia non modificará a súa configuración no substancial, se as organizacións  políticas e sociais  situadas no ámbito da  esquerda  real non logran confluír nunha  única candidatura  electoral.

Desde que o cambio político que entre 1975 e 1982 abrise a porta ao sistema de democracia representativa, desde aqueles albores da Transición o rumbo autoritario da estrutura de poder alterou nos substancial a finalidade establecida de orixe, e todo, porque a substitución institucional de acompañamento que debese estar rexido pola determinación da vontade   popular foi instruído  en función ao  imperativo  dos poderes fácticos do Estado e baixo a tutela da oligarquía económica.

Pero a intromisión involucionista deses  axentes e a repercusión da súa influencia foi posible  grazas en gran medida á  tolerante actitude  dos actores políticos de esquerda, que como representantes  dos sectores populares, puidérono ter impedido, se coa súa desunión non  destruísen como foi o caso  o soporte da súa fortaleza, e polo tanto, a súa capacidade de influencia, unha situación que derivou  cara a unha  descapitalización  progresiva que non puido conducir a outra saída  máis que á   evidente complexidade  desta «democracia incompleta».

Sendo así como o neoliberalismo  fíxose dono da situación ao facilitarlle que tomase a dianteira e as  rendas do poder real, circunstancia que por rigor obriga a desprazar o centro de gravidade das críticas  cara aos verdadeiros artífices, sobre todo, cando a pesar do prexuízo dos  seus efectos, a orixe do porqué mantén a súa secuencia e as forzas de esquerda hospedadas na súa obstinación non logran alcanzar  a  unidade de actuación, como tampouco, discernir a diverxencia entre os seus verdadeiros adversarios e os chamados a salvar diferenzas, de aí a súa  invariable actitude de gastar a pólvora en salvas e o seu  paradoxo de seguir repetindo  o peor de se mesmos.

Esta actitude de anacrónica desunión entre as forzas de esquerda segue formando parte da orde do día de todo proceso electoral,  e abonda  como  contraste  o absurdo  xurdido en véspera das eleccións galegas como consecuencia  do nova división e cuxa repercusión vén tirar  por terra  as favorables  expectativas a un cambio transformador do executivo da Xunta.

Un síntoma  de deficiente proceder que por mais recondución que se tente  a última hora  , o seu carácter atentatorio  contra a esperanza dos electores incrementará o  efecto dos seus prexuízos,  ata o extremo,  de facer que  o alcance da  súa repercusión mediática inflúa sobre maneira  no signo negativo  do resultado dos comicios, de tal modo, que  se traduza noutra oportunidade  perdida,  tendo en conta que a incidencia  do  seu carácter irreflexivo botará   por terra toda probabilidade de cambio político.  

  

É por iso que o maior inimigo da esquerda en Galicia sexa a súa propia  diverxencia, a do papel protagonista  da vella política, a exercida polos partidos tradicionais, nacionalistas ou non, que a pesar da súa  probada  incapacidade en dar resposta ás novas demandas da cidadanía, empéñanse en monopolizar a función política, dificultando para iso  a través de extravagantes maleficios a acción da forza emerxente, que precedida doutra cultura política á marxe de cargos e privilexios,  aposta polo  cambio radical a través de solucións e respostas útiles acorde a un novo modelo de facer política; disparidade entre dúas versións diferenciadas que mais que complementarse entre se dificultan a súa  confluencia.

Esta desavinza parece que será  o principal impedimento para mudar o signo do actual Executivo galego; renunciando así a reproducir a boa praxe conseguida polos nosos asimilados  veciños do sur, que a pesar da diversidade de sensibilidades no contexto da esquerda, limando asperezas, contrariamente  ao que aquí ocorre demostraron ter alcance de miras e talla política ao lograr a través dun pacto tripartito facerse coas rendas do Goberno portugués.

Unha determinación que debese ser un exemplo para seguir pola  vantaxosa repercusión das súas progresistas medidas que ademais de poñer fin ás políticas de recortes e incrementar pensións e salarios, sitúa a xornada laboral nas 35 horas semanais, unhas entre outras das excepcionais medidas de lexislatura  que en se mesmo veñen deixar sen efecto  ao  ata agora vixente modelo neoliberal, sendo así, que ademais  de beneficiar aos mais desfavorecidos, a súa aplicación é sen dúbida un triunfo  de gran calado  político para a soberanía nacional do país veciño.

Con todo, o feito de combater con éxito as políticas de austeridade e a aplicación de medidas paliativas, como resulta ser o caso, só é posible se de antemán garántese a unidade dos partidos e movementos cidadáns  como condición ineludible.

Unha lección esencial  que en Galicia, á vista do panorama político,  as forzas de esquerda á marxe do seu distintivo  debesen asimilar ao unísono, sempre que  a finalidade da súa traxectoria, mais alá de supremacías e protagonismos absurdos correspóndase coa defensa do interese dos seus representados e o porvir da súa  terra.