ELECCIÓNS CON "ALMA LLANERA"

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A terna (PP-PSOE- C's), ante a ameaza do sorpasso de Podemos, conviñeron meter de cheo a Venezuela na campaña dos comicios do 26-X, nun intento de perturbar   o seu desenvolvemento e escapulir  así  todo debate  sobre o fracaso do credo neoliberal.  

Coma se  as circunstancias  que vive o país fosen  para predicar co exemplo,  os candidatos aos comicios do 26-X afíns  á doutrina neoliberal, no canto de envorcarse   en articular solucións  á precariedade creada como consecuencia da aplicación extensiva desa  ortodoxia política,  lonxe de proceder  en consecuencia  e sintonizar coa realidade, declinan todo encontro con esta, apostando pola camuflaxe que reporta correr un compacto veo,  tras o que encubrir a súa incapacidade  traendo a colación a arbitraria versión dun  contexto foráneo e alleo en todo caso á complexa esencia da nosa propia idiosincrasia.. 

Sendo así como os expertos en simulacros, os artífices do detrimento democrático e dinamizadores da  corrupción  xeneralizada, vendo o  que se lles aveciña tras o pacto de Podemos e as súas confluencias   con Esquerda Unida, notándose incapaces de frear esta marea  e neutralizar a depreciación electoral  que tal alianza causará  aos seus respectivos partidos, como o  cambio repercutido de tal circunstancia na  distribución do Congreso, ademais do   feito,  que como  forza emerxente esta fronte electoral ten atribuída de antemán   a probabilidade reitora  de formación de Goberno.

Ante esta nova realidade, inquietados   pola repercusión  do   mais que seguro sorpasso, deciden desertar do  xogo limpo  para decantarse polo todo vale arrabaldeiro,  de quen, incapaz  de achegar solucións á hecatombe da súa propia  colleita, opta por exercer a rivalidade  política   utilizando o extravagante  artificio  de externalizar  a campaña electoral facendo de Venezuela o amplificador do seu discurso de axitación e propaganda,como tamén  o  foro das súas  exóticas proclamas á liberdade.

E nada mais  oportuno para a  ocasión que utilizar  como  pasaporte aleccionador o moi apropiado marco lexislativo  da lei mordaza, dado  o seu carácter  exemplarizante  como argumentario da  súa intromisión  política no exterior.

É ostensible que a inxerencia  española en asuntos internos do país caribeño ten establecida a súa intensidade  en correspondencia  ao resultado adxudicado a Podemos nas  previsións demoscópicas, por iso que agora  cando o movemento encabezado por Pablo Iglesias pasa a figurar no segundo lugar  das enquisas  con tendencia ascendente, sexa o momento mais álxido   da ofensiva desatada  por parte dos membros do séquito neoliberal, cuxa verdadeira  preocupación,  mais  que  o esgrimido interese polo  pobo venezolano,  é utilizar á oposición daquel país  para a través de argalladas  botar abaixo o discurso de transversalidade da formación morada e  cuxa aplicación  por acertada magníficos resultados vénlle deparar.

Considérese senón  a desatinada  aspiración do representante  do C's, Sr. Rivera na súa odisea venezolana,  quen cheirando  a desfeita da súa formación nas  urnas,  como mero convidado non se lle ocorre maior despropósito  que instar da Asemblea Nacional  daquel país que emprazase  a Podemos  coa finalidade   de insistir  na fustrigación  acusatoria do tan  trillado  financiamento bolivariano. 

Un asunto que a pesar de estar    dirimido  e arbitrado  polos tribunais españois omite a propio intento , posto que o propósito  da súa manobra non  é destapar a verdade, senón enturbar con malas artes   a campaña electoral tratando así de arrecunchar durante  o seu transcurso a esta forza emerxente  nun intento de circunscribila no seu encadre  a un
exclusivo etiquetaxe  de esquerda,   que ademais de limitar  a súa tendencia electoral aborte  o seu ritmo ascendente.

Aínda non sendo ortodoxo utilizar a situación interna doutro país como arma arreboladiza no contexto duns  comicios como os nosos,  o aquelarre electoral cos seus rituais e feitizos non fixo mais que empezar, e en breve, cuestionando as credenciais democráticas do país suramericano, o PSOE a pesar do seu perfil de centro esquerda,  como   forza política mais afectada nos seus intereses electorais pola irrupción de Podemos,  non dubidará o mais mínimo  en aliarse   ao clan da bruxería e do maleficio venezolano no seu intento de sacar partida da situación, para así, facer mais leve  a súa propia caída  e a dun deostado Pedro Sánchez .

Pero con todo, nesta  cerimonia de intromisión,    a palma tena gañada con diferenza o PP, que ostentando función de Goberno  distou en todo momento  de estar á altura das circunstancias na súa relación con Venezuela, tal foi así, que no canto de facer gala  de moderación  nos seus actos e tender pontes de entendemento que favorecesen  un marco estable de concordancia, optou  por poñer en risco os investimentos empresariais españois, polos seus espaventos, e manobras de derrocamento  do réxime, que por excedidas, mais que favorecer o marco de relación  e acougar os ánimos motivou   a actual  tensión diplomática,. agravada pola dinámica dunha conflitividade permanente que   converte  á formación liderada por Rajoy en responsable do seu propio medicamento; á parte de poñer en serio perigo  as relacións comerciais con aquel país.

Sendo por iso que a tan recorrente manobra   de arrear contra  Caracas ao tempo de ser compracentes  con  A   Meca,  resulte electoralmente contraproducente   e politicamente patético

REBELIÓN CÍVICA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Desde o progresismo político, a  reacción ante as forzas  inmobilistas que  por acción ou omisión forzaron a  repetición dos comicios,  ten  de consistir,  en lograr da cidadanía o envorco electoral que  posibilite a súa  transformación  en alternativa de goberno.

Dicía  o historiador  Karlheinz Deschner que en cabezas ocas pódese tocar ben o tambor,  e que canto máis ocas sexan, maior resultará o efecto da súa repercusión; unha  apreciación que devandito sexa de paso   resume a   fábula da nosa transición onde o redobre do tamborileo  foi utilizado como método de percusión para meter  nas desocupadas cabezas dunha despolitizada sociedade unha realidade que nunca existiu, para así, facerlles retronar na súa imaxinación   o pretendido carácter modélico da tan altiva  reforma política.

Unha realidade  que por falsa,   os feitos  encargáronse de destapar demostrando  que aquilo que teoricamente  culminou  no 78,  non pasou de ser a consumación dun bipartidismo oligárquico, cuxo único logro foi   prorrogar  o  uso do poder en favor  dos integrantes da alternancia política ao tempo de salvagardar  os intereses da elite financeira. Fronte á  crecente desvalorización que representou para o conxunto da masa social, que en situación oposta, non  lle quedou outro papel que tragar coas consecuencias que lle reportaba o dereito de votar  cada catro anos,  coa frustración de saber de antemán, que indistintamente á súa elección  nas urnas colleitarían idénticos resultados; sendo por iso que  a esta situación política  poderá adxudicárselle calquera catalogación, pero de ningún xeito  sería de recibo    chamala democracia.  

Tendo de explicarse por tanto en adecuación a xustos termos.  que a apócrifa transición española que se tenta vender como efectiva  non foi mais que un artificio pactado, unha operación de deseño, cuxa posta en práctica  mantivo  en todo  momento a hexemonía das clases sociais dominantes, as clases altas e medias burguesas, sobre as clases populares dominadas, correlación que por se mesma foi  determinante do obxectivo e  da finalida de conseguida  que non foi outra   que  evitar a quebra da lexitimidade do réxime.     

Non consumándose por tanto  transformación algunha  cara á "democracia", senón a implantación de cambios cosméticos determinantes do modelo de capitalismo a seguir. 

Falando por se só, o fracaso producido pola precaria situación  dunha democracia cuestionada en se mesma,  non só polo  formato da súa esencia, senón tamén pola natureza   das súas condicións características,  onde os dogmas neoliberais fixéronse donos da situación á vez que  as desigualdades aumentaron e a crise política, económica e social  agudizou a situación, ata o extremo  de anular tanto a incoherencia   discursiva da dereita representada  polo PP, como igualmente o paradoxo   expositivo dos socialistas do PSOE. Que por coincidente afinidade nos seus termos, situou a ambos os dous como responsables directos da difícil situación que atravesa o país,  e por tanto, na súa condición de referentes  do  fracaso, en desaconsellable situación para protagonizar politicamente  o cambio que reclama a situación e a  gran  maioría da sociedade española, sendo  por iso, o aconsellable  que o mesmo  sexa liderado  por políticos doutro percal.

Tendo de engadir ao xa  exposto, que como consecuencia  da negativa repercusión que produciu a continuidade no tempo  de varias   décadas de malas artes e  estafa  política , o salto atrás pola  repercusión causada,  minguou o valor  das  condicións  democráticas,  ata límites  de situala  a niveis de ínfima  calidade, motivado en gran medida,  pola preferencia outorgada indebidamente polos cidadáns a ofertas electorais  de impostura e inaccesible cumprimento. no  contexto pouco aleccionador da   autorizada permisividade   outorgada  a estas  organizacións políticas no todo vale como sistema para a captación de rendibilidade electoral. 

Tolerancia que por inadecuada,  ademais de minguar a  saúde do sistema, foi un dos principais factores da degradación  bipartidista e a principal causas  do   actual  estado de perversidade  política.

Xogámonos demasiado para incorrer na repetición de erros,  debendo ser   o novo escenario electoral unha oportunidade para a emenda, asumindo responsablemente  que o que nos depara o bipartidismo do PP - PSOE e o C´s en comandita, é a   reprodución de mais  do mesmo, é dicir, maior depreciación democrática, rebaixa a mínimos  do marco de liberdades e perda extrema de dereitos sociais, sendo obrigado por iso  reaccionar en consecuencia para impedir  que de novo nun remate de faena sáianse   coa súa. Sabendo de partida   que por mais mensaxes  disuasorias que emitan  en clave electoral, o que se coce en realidade  é  a conformación dun goberno de concentración nacional a tres bandas, co obxectivo posto en satisfacer cos ollos pechados as esixencias  da Troika  na súa ofensiva  de mais "reformas" que  non sendo a solución a nada  si  intensificarán o sufrimento da cidadanía.

Sendo por iso ineludible, tomar  sentido  da oportunidade  que brinda o novo proceso electoral para marcarse  como meta o poder cambiar as cousas. Asumindo que  só alcanzando o  poder, dispoñerase das  condicións apropiadas  para afrontar de forma efectiva os  cambios que  a situación require e que o país precisa, para deste xeito  poder levar a termo aquela transición  que nunca se deu.

26-X: XAQUE AO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A pesar do fracaso dos seus postulados, o neoliberalismo mantense  no tempo, tanto pola porfía  dos seus promotores  como polo deixamento  dunha mal chamada esquerda,  que incapaz de articular  un marco económico alternativo optou por encartarse ás súas pautas.

En política nada é máis ilustrativo  que  a expresión dos feitos, por iso é polo que cando a contundencia dos testemuños delata  a negación do actuado,  resulte absurdo persistir no erro de negar  o beneficio  da emenda, sobre todo  cando o seu  resultado revela inequivocamente a ineficacia da súa validez  e a nulidade dos seus postulados, tal cal ocorre co neoliberalismo, conducido polo alternante bipartidismo do PSOE  e o PP,  que a pesar do seu estrepitoso fracaso segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación é a ideoloxía que domina as dinámicas  do  funcionamento político.

Tal é así,   que a pesar de ser  a causa do colapso financeiro, de propugnar o uso da crise para impoñer políticas impopulares, vaia mais ala nas súas expectativas  ata o extremo  de pretender subsidiar a democracia ao interese dos grupos económicos, como puxo de manifesto  coa súa intromisión   na fracasada  formación de goberno, cuxa razón  para nada hai que buscala na aritmética electoral , senón na manobra  maquinada desde esa elite  neoliberal que para garantir a prórroga   da súa doutrina,  non dubidou en aplicar a basta manobra  de utilizar ao C´s como muleta  dunha   socialdemocracia domesticada  nun intento de lograr con iso  a  abstención de Podemos intimidando   co mal maior   da estadía conservadora,   para así saírse coa súa e lograr os seus planeados obxectivos. 

Unha manobra  para inxenuos, deseñada como  reclamo  coa  finalidade  de facer  crer como certa a idea que  o  neoliberalismo contribúe ao crecemento e ao  desenvolvemento, cando realmente, é xusto a  antítese de tal propósito . 

Falando por se só o balance histórico da súa aplicación,  que tras  trinta e cinco anos de vixencia, reporta por todo  desenlace   a dramática situación que vive o país,  un   fracaso exponencial  que en constante retroceso   trae ao  primeiro plano  da actualidade  o alcance das súas consecuencias, cuxo resultado, resúmese    a través    do  desmedido desemprego que provoca  a  rixidez do mercado laboral e ao excesivo gasto público, que estivo asfixiando á economía, sen que  as súas reformas lograsen por tanto nin o crecemento sustentable como tampouco  unha sociedade máis equitativa.

Razóns mais que sobradas  para  poñer    fin á secuencia  deste neoliberalismo inservible, suprimindo  en consecuencia   todo  apoio  electoral á dereita promotora da súa instauración, de igual modo, que  a esa esquerda moderada e socialista  que non dubidou en tomar  en adopción idénticos postulados,  e esixir  á machada o seu estrito cumprimento,  a pesar da   desaconsellable reiteración de tres  largar décadas de localización na insolvencia  e o  quebranto. 

Ante a situación dramática causada polo neoliberalismo, o primeiro que debemos facer é cuestionar que iso sexa o normal, e conscientemente asumir como propia  a  necesidade de que sexan outros quen politicamente  tomen as rendas do poder   para que  en substitución aborden vía urxencia a redefinición de políticas de novo cuño e impulsen desde a renovación  unha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria, como único remedio de afrontar con solvencia o cambio que o país e a  situación require, pois só a través de reformas  económicas e políticas será posible erradicar as perniciosas e inútiles  estratexias do modelo neoliberal.

En todo caso para garantir o éxito da operación   de derriba, é inevitable establecer como premisa   que  nin a  democracia pode   quedar reducida  a papel mollado, nin as políticas económicas poden conducirnos á  catástrofe, e cando isto ocorre como resulta ser o caso, reaccionar en consecuencia negando ao neoliberalismo imperante  a propagada  auréola de réxime natural que ten adxudicada, pois toda  vitoria política pasa por lograr a súa derrota intelectual e ideolóxica  como única fórmula de acomodalo á súa verdadeira realidade e evitar con iso, que como ata agora  siga manténdose en voga a pesar do antagonismo  do seu cúmulo de fracasos.   

Por iso é polo que cara aos próximos comicios a candidatura conformada  por Podemos - EU e demais forzas confluentes, favorecida pola súa desconexión de ataduras e dependencias, aparte recompoñer no  substancial  a configuración de escenario  político e liderar  a intención de voto  entre as  forzas concorrentes, sexa a  chamada  para comandar a   batalla que se ten  de librar contra   o neoliberalismo para lograr a súa derrota  e en consecuencia instaurar na súa falta  o modelo alternativo.  

Iniciativa que obriga a desembarcar    no  poder sen deixarse tomar por el,  paro o que é necesario ademais de contar co referendo popular, fortalecer  a alianzas  coas organizacións  e movementos sociais de base

CLAVES PARA O 'SORPASSO'

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A nociva influencia do neoliberalismo conduciunos cara a unha democracia de baixa intensidade que  substituíu a normalidade  da acción política por condutas autocráticas, cuxa única recondución  pasa  pola relevo político  dos causantes  da deterioración.

En política    as cousas  non son brancas ou negras por mais que así nolo queiran facer ver,  pois en boa praxe  o seu  desempeño é variado  e  mesmo multicolor, salvo cando como é o caso,  o mal funcionamento da democracia  causa  a mais común das patoloxías,  cuxa consecuencia levada   a termos  oftalmolóxicos tradúcese na aparición dun    daltonismo  conxénito que só posibilita  detectar a cor do diñeiro e anula  toda  visión lateral. 

Impedindo así a percepción dos danos colaterais ocasionados  coas súas lesivas prácticas políticas ao inxente  colectivo das súas vítimas; factor causante de tan predominante bicolor,    dese  branco e negro que extensivamente  e  para mal de moitos tomou rango de normalidade  ante  a degradante  función desempeñada na súa alternancia polos membros do bipartidismo como consecuencia da unánime defensa do credo  neoliberal , evidenciando con iso   que aos membros de ambos os partidos (PSOE e PP) como ao novo adscrito C's, non pode outorgárselles marxe algún de confianza para o desempeño do servizo público en razón á  súa probada apatía  cara ao interese xeral.

Circunstancia que debe ser tida  moi en conta   á hora de tomar    posición  nas  próximas eleccións xerais, por quen aposta decididamente por consumar un  cambio político  de nova orde,  máxime, a sabendas  que tanto as elites como os medios neoliberais dedicarán  todo o seu empeño en evitar  que isto aconteza. 

Non regateando o mínimo esforzo  en influír   e condicionar a axenda dos seus subordinados políticos do bipartidismo ou de novo  cuño, para  restrinxir tal posibilidade, como xa tentaron sen moito éxito coa conformación do goberno da errada  lexislatura que pola súa intromisión  tivemos que deixar atrás e vernos obrigados á repetición  de novos comicios.

Porque, na súa esencia a verdadeira finalidade do  neoliberalismo coa súa  órbita de satélites, pasa por consumar a  perda de dereitos políticos e sociais  e situar  a unha elite económica no centro da política, pois non en balde o neoliberalismo na súa versión orixinal, é de feito, o capitalismo sen miramentos, e por tanto, o principal inimigo da democracia participativa.

Esta condición  de primacía  e control  non é nada novo, senón a continuidade  do consenso bipartidista  que caracterizou o facer político dos últimos corenta anos  e cuxas consecuencias por negativas,  ademais de precipitar  a economía ao abismo elevou a corrupción e o capitalismo salvaxe a rango de protagonismo,  ao tempo de afundir  á cidadanía nun maremágnum de austeridade,  cuxa principal consecuencia acentuou  o agravamento da situación económica  e elevou os índices de desemprego  ata o extremo de alcanzar  rexistros insólitos. 

Un conxunto de trazos  que veñen confirmar    que   a inestabilidade e a incerteza serán o signo característico dos  tempos que veñen  como prezo a abonar para lograr como único obxectivo o cumprimento do supremo equilibrio das contas públicas, sempre que un envorco electoral  non  nos reconduza á sensatez das políticas de crecemento  e emprego.

Nese sentido as eleccións que veñen non poden ser outros comicios mais, pois   despois do fracaso vivido na odisea da fugaz lexislatura , votar, si debe servir para poñer límite á continuidade do inservible, sendo recomendable para o efecto  que   previo contacto coas urnas, os electores nun exercicio de reflexión precisen o sentido do seu voto e asuman  por convencemento que o  neoliberalismo mais que  a pedra  filosofal que todo o arranxa,  é o narcótico da resignación, o estupefaciente que nos fai esquecer que os paladines desa tese nunca reparten cando gañan e sempre recortan para non perder, sendo que por iso tal doutrina mais que o remedio  que a situación precisa sexa na súa propia contradición  a solución da entelequia.

Pero non teñen  de ser unicamente  os electores os que  tomen conciencia  de como proceder  ante os novos comicios, senón que en maior medida  deben facelo tamén as organizacións políticas con marchamo progresista, que  comprometidas en darlle un cambio  á situación teñen  de reaccionar unanimemente, e poñéndose de acordo, obstaculizar as manobras maquinadas   desde    a oligarquía económica no seu empeño   de manter     como  orde social,  a  precariedade sistémica e a  crise permanente, facendo da consolidación do neoliberalismo o seu credo ideolóxico e  modelo de vida. 

Aberración política que converte a singularidade desta democracia de baixo nivel nun instrumento de dominación ao servizo dunha regulación social absolutista e heteroxénea, que suscita novas formas de autoritarismo,  e que por tanto esixe  a debida resposta, que necesariamente  pasa por cumprir   coa responsabilidade moral e política de poñernos de acordo sobre a premisa de establecer un   programa  de mínimos, e a partir da  concorrencia, consumar a súa implantación mediante a conformación de espazos  de Unidade Popular, desde onde, ademais de combater    a consolidación  do neoliberalismo, acadar a través  do consenso  unha candidatura de síntese  coa que concorrer ás novas  eleccións xerais.  

E todo en  liña co acordo establecido  entre  EU e Podemos, que conta con todas as tinguiduras de converterse electoralmente nun  verdadeiro sorpasso e  na alternativa do cambio