Ten de ser o peso dos resultados electorais que nunca a presión dos mercados quen estableza as alianzas de Goberno, é por iso que Podemos ante o rexeitamento do PSOE e C's a asumir esta premisa, por afianzamento democrático deba dar por resolta toda vía de diálogo.
Cando un reside nun municipio que ten un estaleiro para non facer barcos, acaba por estar curado de espantos, ser inmune ás ocorrencias dos políticos de sempre, e escéptico por tanto coas campañas mediáticas que estes utilizan ante o desafío contendente no seu intento de malversar a realidade, para así, lograr que fagamos oídos xordos a alternativas emerxentes e manipulando a palabra, conseguir que sigamos acatando as súas pautas e mesmo comportándonos da maneira que eles queren.
Todo un intento de valerse da titularidade do presebe mediático para seguir fartándonos coa indixesta falacia dos seus 40 anos de progreso contra a realidade dunha desmedida regresión tanto en materia de dereitos como no relativo á repartición da riqueza.
A estas alturas por tanto, despois dos resultados colleitados nas últimas lexislaturas onde o imperio das políticas socioeconómicas de corte neoliberal marcou o decaemento no futuro de multitude de afectados, ninguén nos seus cabais pode outorgar fiabilidade política a quen perversamente e con enganos conduciunos ata a actual encrucillada, pola súa colaboración no desenfreo dunha salvaxe expansión capitalista.
Por iso que ante este escenario de regresión democrática, por mais que cínicamente queiran facer ver á xente o seu propósito en xerar un cambio político, o certo é que a súa única intención de enmenda non vai mais alá de maquillar a a súa continuidade.
Por tanto na actual tesitura resulta un anacronismo o só feito de pensar que os responsables da actual deriva sexan politicamente os chamados a reconducir a situación, pois a forza dos feitos vén demostrar que o neoliberalismo das últimas décadas está totalmente esgotado, e que por tanto, empeñarse en manter a súa continuidade orixinará unha situación política altamente inestable á vista da súa incapacidade de promover ao mesmo tempo o crecemento económico e o desenvolvemento social.
Extremo que de non corrixirse, ameaza con trastornar o actual madeirame institucional e producir con iso un cataclismo de primeira orde, ante o feito mais que probable, que o descontento social converta a situación nun perigo potencial ata o límite de poñer en cuestión a viabilidade do propio modelo de Estado.
Facer caso omiso desa probabilidade, cando as consecuencias do neoliberalismo conducíronnos cara a un permanente fracaso, é negar esa evidencia e precipitar a propio intento o percorrido cara a tal desenlace, co agravante engadido, de saber que a súa aplicación é o factor causante dunha situación política e económica a todas luces insustentable.
Labirinto que de ningún xeito terá saída co pacto PSOE-C's pois aínda sendo dous partidos distintos teñen o denominador común dun só IBEX verdadeiro e como dogma de fe a conxunción da súa analoxía neoliberal.
Unha amálgama que non sendo a solución de nada, revisten de positivismo coa intención de captar anexións de descoidados inxenuos, ocultándolles desde a manipulación que o contido do seu pacto político, é mais do mesmo, que non defende intereses distintos aos do círculo da súa propia órbita, cos que comparten débedas, políticas económicas e submisión ás súas directrices, pois nestas lides non son as urnas nin o interese xeral quen se impón senón as vantaxes dos que residen na cara oculta da democracia e cuxas aspiracións por conveniencia transformaron en necesidades do sistema.
Se doutro xeito fose e o PSOE non houbera capitulado á presión dos mercados acatando como propia a imposición do pacto con Cidadáns, non se tería frustado anticipadamente a mais sólida alternativa dun goberno de progreso en alianza con Podemos e demais forzas afíns; pero no guión deste vodevil de conxuras e enredos estaba escrito de antemán, antes mesmo das eleccións xerais e mais alá do resultado que ao partido morado deparásenlle, e todo coa meta posta en impedir que "tocase" cota de poder.
Unha consigna ditada desde o poder económico coa finalidade de frustrar o ascenso meteórico do partido de Iglesias, para así, en garantía dos seus privilexios manter invariable a continuidade do sistema, e todo coa colaboración de Albert Rivera como afillado político da trama e a interesada colaboración da súas brigadas mediáticas, dispostas a empregarse a fondo e de forma belixerante socavar a través do infundio e malas artes, a integridade e as virtudes dos líderes da formación morada.
Arrevesada confabulación que a teor da súa turbidez non só exime a Podemos de toda culpabilidade suposto caso que a súa deriva lévenos a unha nova confrontación electoral, senón que mesmo favorecería a súa conta de resultados diante uns novos comicios, pola súa condición de único referente fiable disposto a avanzar polo camiño das reformas sociais profundas e igualitarias
No hay comentarios:
Publicar un comentario