FÁGASE A SÚA VONTADE

Contrastando os resultados electorais coa calamitosa situación que vive o país, sería unha irresponsabilidade  política das formacións alternantes, permitir  a continuidade  do PP á fronte do Goberno. 

Se certo é  que os resultados electorais  do 20 D depararon un ascenso significativo das forzas progresistas do país, tamén resulta evidente  que foron as  mesmas urnas as que deixaron vivo e coleando  aos valedores do neoliberalismo a pesar da súa condición promotora na  xeración da crise, da desigual repartición da mesma e da súa incapacidade  no establecemento de vías de solución. É por iso que todo balance electoral desde a esquerda, a tenor dos resultados, mais que exercicios de autocompracencia esixe   diagnosticar contradicións a efectos  de despexar  a incógnita e localizar o motivo polo que   unha  gran parte dos directos prexudicados pola situación, no canto de proceder acorde aos feitos inclináronse por revalidar co seu voto aos histrións  do neoliberalismo.   

Só poñendo luz a esa contradición  lograrase afrontar o desafío de confrontar o neoliberalismo con outras alternativas posibles, para establecer así unha forma  de loita coordinada capaz de  botar abaixo a súa actual  hexemonía, pois o crucial para o seu decaemento pasa por interromper o seu conduto ideolóxico como método  de reprobación á nula sustentabilidade  das súas medidas de austeridade,  que ao  non ser  solución de nada, de ningún xeito  funcionarán como resorte de impulsión do necesario  crecemento económico.  Por iso é polo que en adecuada    interpretación, o neoliberalismo, pola súa incapacidade  de resposta ten  de ser entendido    como o principal obstáculo para poñer remedio a  crise, e por tanto, nula confianza debe outorgárselle a quen politicamente exerce  función  en defensa  da  súa vixencia  e continuidade. 

É por iso que desde unha óptica de esquerdas, neste tempo post - electoral onde os pactos antóllanse  determinantes para a conformación de goberno, todo  expoñente  de neoliberalismo debe ser  impedimento  para  facilitar  a gobernabilidade; pois de ningún xeito  débese abrir acceso ao poder a quen en detrimento do Estado de Dereito  e escamoteo democrático sosteña o rol xogado ata agora  polas forzas do mercado, como tampouco, a quen siga outorgando patente de corso  a actividades aliñadas cos circuítos do poder corporativo e financeiro.  

Ten  de ser así, porque  a democracia non pode seguir sendo un  territorio hostil para o cidadán, e  de non cambiar as cousas  seguirá a selo  en tanto  se manteña o protagonismo dunha utopía tola que como o neoliberalismo é indicativo dunha dirección  pero non dun destino, sobre todo cando a clase política exerce a súa  empuxe contra o Estado e a favor do o escuro poder dos grupos de influencia.

A pesar dos seus  constantes  intentos de readaptación, ese neoliberalismo que  nunca se completa como proxecto, non deixou de ser a caricatura dun modelo global cuxo arrastre acumula un histórico de tres  décadas de fracasos, apócrifamente superados  polo respaldo prestado  polo segmento mais decadente da clase política, que situada   a favor da súa continuidade opúxose    a calquera  cambio de rumbo e a toda  solución alternativa  por sustentable que resultase. Tal foi así que levados pola súa tendencia   non puxeron reparo algún en instalar a  versión mais reaccionaria do neoliberalismo    na propia Constitución cuxa posta en práctica  deu oficialidade á liquidación do Estado do benestar , e con iso a entrada en escena de recortes sociais de todo tipo, e cancha aberta  a unhas  políticas  de austeridade conducentes  a máis recesión e máis paro, é dicir, a antítese das necesidades reais  do país. 

Non sendo de estrañar tal actitude na dereita neoliberal representada polo PP, ao poñer de manifesto co seu proceder   que a súa única patria é o diñeiro e que os seus amores cotizan no IBEX 35, e se algo falta por evidenciar  basta con visualizar para quen gobernan. Por iso é polo que á vista dos resultados do  20-D e desde un postulado  progresista, non exista o  mínimo argumento nin a mais remota  razón  a facilitar    co resultado alcanzado nas  urnas  que a formación  conservadora  poida afrontar   a conformación de goberno; pois á vista  dos feitos e desde unha posición vangardista a recomendación  é xusto a   contraria, e pasa, non só  por consumar a separación de poderes senón e moi especialmente por desaloxar do Executivo a quen como é o caso fixo abandono  das súas funcións  por conveniencia de intereses. 

Xa que logo, polo ben  do país hase de evitar por todos os medios  que o PP volva facerse co Goberno, emprendendo alternativamente unha  lexislatura de progreso, e esa aspiración  debe converterse en feito   porque a situación así o demanda e porque contra o absurdo da lista mais votada  débese antepoñer a lexitimidade  democrática que  outorga  a vontade da maioría electoral.  Un acordo de concorrencia que por efectividade,  o seu consenso debe pivotar  ao redor da reforma constitucional limitativa do  déficit, deixando sen efecto o cambio do artigo 135 como punto  de partida que facilite darlle un envorco á situación, máxime cando foron os electores en maioría quen o   ordenou e é a democracia quen obriga  acatar a súa vontade.