UN SÁBADO DE REFLEXIÓN

La insatisfacción  popular y la decisión de la mayoría  en poner  punto final al bipartidismo, hace que  la llamada a las urnas sea totalmente distinta  a  otros comicios. Un vaivén que viene a acentuar el carácter absurdo de la  jornada de reflexión

Aínda que para un día como hoxe a lei electoral de 1985 establece que non se pode facer propaganda política nin pedir o voto a partir das 00.00 horas do día anterior á votación, non é menos certo que o sobrentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo despropósito. 

O é, porque tras o mais que  aparente  mutismo político e mediático da xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de ponderación  ten conexión cos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, é dicir, papel mollado que non serve absolutamente para nada, pois ao non existir regulación de condición vinculante, calquera formación pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que co seu incumprimento  non incorren en infracción legal,  como tampouco, contraen responsabilidade de tipo algún, sendo boa mostra de tal apreciación a fraude histórica - electoral  do bipartidismo,

Por iso é polo que preservar  a véspera electoral a reflexionar sobre a  entelequia publicitaria que de forma reincidente é utilizada  durante a campaña electoral polas forzas políticas especializadas no engano, non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo respectuoso coas limitacións que para o día establece  o marco legal, pero tamén atribuíndome o dereito que me asiste  de reivindicar como propio o espírito  de trinta e oito anos atrás  coincidente coa celebración daquelas primeiras eleccións dunha recen nada democracia,  que si tiña verdade na alma, categoría e maior espírito participativo, contra o que durante os últimos tempos  non pasou de ser un xogo perverso no que sempre gañaron os mesmos  e a voz de moitos quedou sen expresión.

Un réxime aparentemente administrado   por unha clase política  decrépita,  que realmente foi manexado ata agora  acorde á  vontade   de poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, e dicir, unha pérfida situación que permitiu a suplantación do mandato popular e onde os candidatos lonxe de manter   a mensaxe dos seus respectivos programas, unha vez logrado o seu acceso ao poder, atribuíndose  o dereito para decidir en nome da cidadanía non dubidaron en utilizar os resultados da súa astucia  electoral en favor  de intereses espurios. E isto dito en voz alta como denuncia dun  modelo decadente, que de inmediato, debe ser substituído por algo mellor para evitar con iso  a súa continuidade  ao amparo de pantomimas e artificios, eludindo con iso o efecto chamada  ao voto irresponsable e irreflexivo

Sobrando por tanto argumentos para afirmar  que na longa viaxe desde a transición  a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo  e sen intereses  en mans do capital, e tal entrega, por extensión, converteu en refén destes *marchantes   ao conxunto da sociedade, tal é así, que motivado pola crise deseñada por eles mesmos, a cidadanía ao completo, para satisfacer as súas esixidas apetencias, viuse forzada a unha sucesión de sacrificios que desde a renuncia a dereitos sociais e  prestacións públicas, , restou  calidade no  ensino do mesmo xeito que aos niveis da sanidade pública ao tempo de precarizar o emprego  facilitando o despedimento laboral, e todo isto, en razón á actitude entreguista  dunha clase política  mais encamiñada a satisfacer a voracidade dos mercados que en implementar    modelos económicos ao servizo da xente. 

Situación  expresiva conforme ata agora  a democracia representativa neste país foi puro simulacro como pon de relevo a súa falta de autenticidade, tal é así,  que despois  que o Estado interviñese en rescate da banca privada  con graves repercusións para o sector público  e o empobrecemento sistemático da poboación. Agora, sexan as mesmas entidades  financeiras rescatadas quen sen  resarcimento previo impoñan  a posta en práctica  de duros axustes económicos, que ademais de abusivos  e inmorais veñen acentuar   a  crise existente ao obrigar a adopción  de dolorosos  programas de axuste estrutural, forzando a posta en práctica  dunha  severa disciplina fiscal,  nun país,   onde a maioría social  sofre nas súas propias carnes un  proceso de descapitalización crecente e todo coa  colaboración  executora e aquiescencia dun poder político que por extenuado e inservible  anula toda  lexitimidade democrática, cuxo deterioración  vese incrementado de escala polo  empuxe da corrupción.

Ante tal deterioración a auténtica reflexión está servida,  debendo valer para librar con éxito unha batalla  de recuperación democrática  e de hexemonía política, de tal modo, que desde  unha nova orde  podamos vencer a forte resistencia imposta polos lobbys de poder e impoñer en substitución a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só desde esa perspectiva seremos capaces  de alcanzar  os obxectivos previstos, porque de non ser así, sen adxudicar protagonismo á  primacía política, será a propia inercia  dos poderes fácticos quen nos devolva  ao momento  de partida. En todo caso, non será a restrición reflexiva   senón a liberdade de expresión  o punto de partida adecuado para tomar nas nosas mans  o futuro e darlle un envorco á situación.