UNHA CONSTITUCIÓN AXEITADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cambiar a obsoleta Constitución  por outra nova,  é unha necesidade tan imperiosa e urxente para  o futuro   do país,  como a necesidade de restablecer ou recompoñer lazos entre cidadanía e política, entre a sociedade e as súas institucións.

A pulsión separatista de Catalunya  é exclusiva consecuencia  da falta dun proxecto integrador  por parte dun  Estado que négase  a recoñecer a   singularidade característica desta comunidade histórica como nación diferenciada, e na súa discrepancia, opta pola intransixencia utilizando a  Constitución  de forma abusiva  e mesmo ameazante  para  así cernar   todo posibilidade integradora, dando persistencia con iso  á tradición absolutista española, onde os tic de autoritarismo  fanse patentes   e os hábitos democráticos cada vez mais escasos.

Reflexo que evidénciase coa  renuncia  a unha solución política e o protagonismo outorgado ao Tribunal Constitucional, cuxos maxistrados,  curiosamente  por vínculo  de designación manteñen connotación  tanto  co PP  como  co  PSOE, que   .ao cabo son os mesmos que axitando o alarmismo agrúpanse formateando un   Pacto de Estado, coa única determinación de xudicializar a vida política, nunha mala versión de como  defender a unidade da patria. Circunstancia  que investiu o labor da  propia  Constitución, que podendo ser  o mellor instrumento de solución ao problema   foi utilizado como molestia, ao non mediar  desde orixe   nin vontade  nin capacidade  de solución, e cando os problemas  arrástranse perpetuamente  as posicións radicalízanse e aflora o peor de cada casa.

Con todo, o verdadeiramente alarmante   é a desigualdade institucional no trato  conferido ao  articulado do marco constitucional, sendo así como  mentres que  a suposta inobservancia do artigo 155 é interpretada  desde o Executivo e a súa órbita como unha ameaza  ao estado de dereito e unha afronta ao unidade nacional, tal esixencia é cambiante á hora de requirir    idéntica disciplina no relativo ao cumprimento  de 23 artigos da Carta Magna, constantemente quebrantados, sen que haxa argumentos que  xustifiquen o seu incumprimento , nin fundamento  que ampare esta desigualdade, máxime, cando  son os  propios adaíles do  constitucionalismo quen non dubidan  en referendar practicas infractoras coa finalidade de impoñer políticas sociais diferentes ás  contidas  na oficialidade do seu implícito.

Síntoma expositivo   que fai  cada vez mais evidente  a dicotomía entre a Constitución formal e a real,  unha contraposición  que pon de manifesto  que en España  mais que existir unha democracia avanzada  é a partitocracia quen marca as pautas, facendo que o Estado  de Dereito sexa un todo intermitente, sen existencia  de síntomas  de estabilidade nin de continuidade; por iso é polo que a nosa Constitución cando refire no seu contido que a soberanía nacional reside no pobo, do cal emanan os poderes do Estado, tal referencia sexa meramente  testemuñal e totalmente diverxente coa realidade, pois se así fóra, o Estado tería de intervir    na economía a favor dos débiles, e dicir  de forma diametralmente oposta ao que está a facer nestes momentos, pois mais que nunca, está a intervirse na economía pero en favor da estrutura bancaria   e dos  poderes fácticos, que en por trato preferente outorgado pasaron   a ostentar o  verdadeiro control  Executivo  do país.   

Tendo de engadir a iso  que o actual réxime constitucional non é de ningún xeito un referente a idealizar, tendo en conta que o seu contido non atende a un  proceso constituínte  baseado na  participación  cidadá e na  soberanía popular, senón xusto o contrario,  ao ser  resultado   dun  pacto  de conveniencia entre  o aparello   franquista e as elites políticas do país para consumar  o  cambalache de reformar o sistema político sen cambiar o réxime franquista, sometendo a referendo  esa constitución  de referencia  cuxa finalidade foi transfigurar os principios do movemento nacional dando continuidade  a elementos estruturais da legalidade política anterior, do mesmo xeito que das persoas que representaban o poder económico e institucional provenientes  do  vello sistema franquista.

Non sendo de recibo por tanto  que con semellante xénese, preténdase seguir xustificando a tempo presente  a validez da  actual estrutura xurídica do Estado, mediante a  aplicación dun  instrumento que se algo non tivo en conta na súa elaboración foi  precisamente á cidadanía,  e tal carencia,  deixa baixo mínimos a escasa lexitimidade  da actual Constitución  dado o seu pernicioso efecto  de degradación  do  espazo institucional e por extensión a todo  o sistema democrático.

É por iso, que contra a opinión  oficialista, a posición mais sensata   sobre a constitución do 78, non é  facela prevalecer senón xusto o  contrario,  pois  á marxe do seu lastre orixinal, o certo é  que factores como, a hostilidade política, a corrupción , a crise económica e o debate territorial  entre outros,  esixen un cambio constitucional  vía  proceso constituínte participativo e democrático, que teña en conta os desexos do pobo soberano.