PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
En razón ao estado de involución xeneralizada que padece o país, en vía de rexeneración, os comicios do 24 de maio, ademais de cumprir a súa propia finalidade electoral, terían de funcionar como acicate propiciatorio para o cambio necesario.
Xa metidos en véspera electoral e estar ás portas os comicios, as xastrarías da política teñen a todos os seus modistos envorcados en cambiar o seu propio 'look', co propósito de seguir confundindo o electorado, vendéndolles como traxe á medida e do mellor pano o que resulta ser un prêt-à-porter de pacotilla, e iso polo seu desencontro coa realidade, ao non asumir que a mentira mais estúpida dun político é aquela coa que se engana a si mesmo no seu intento de enganar os demais; tendencia que acentúase cando como agora, a crise da democracia faise dona da situación, e ante tal acontecer, os cidadáns perden toda fe no facer político para instalarse na incredulidade, á vez de tomar o control escénico do país e converterse en expertos coñecedores do percal.
Sendo casualmente esa percepción, o factor concluínte para determinar que a función política no noso país atende á coexistencia dun mesturado distinto de neoloberalismo, corrupción, austeridade e nepotismo, que no seu conxunto por degradación, foi a causa directa do estado de podremia, ao que chegou a democracia española como consecuencia da miseria moral da súa clase política, que polo mal uso do seu rol dirixente, non dubidou en transgredir o mandato das urnas frustrando a vontade maioritaria dos electores ao utilizar o seu sufraxio no seu propio prexuízo, e polo tanto, en vantaxe efectiva de quen aproveitando a conxuntura tomou tallada do triunfo electoral sen tan sequera concorrer ás eleccións.
Prerrogativa outorgada á burguesía financeira, quen a pesar da súa inimizade cara á democracia e o Estado de Derecho,tuvo no seu haber o papel determinante ao ostentar a xerarquía de tutela e control sobre o bipartidismo político.
É por iso que se os electores coñecesen debidamente o percal, saberían de antemán que o último desexo desa elite financeira sería que no país se dese unha rexeneración democrática, e por iso, a sabendas que as súas consideracións son ordenes para os seus subxugados políticos, á marxe da pura práctica de salvagarda testemuñal, o bipartidismo corrupto non será quen de rehabilitar o sistema en consonancia a unha realidade institucional asociada á rexeneración democrática que por hixiene esixe mais que nunca a degradante situación política que vive o país.
Imposibilidade propiciada pola anómala correlación de forzas na cúpula dirixente das organizacións políticas, onde o dominio dos desvergonzados impón a súa maioría adúltera e a confrontación ética remata por forzar o abandono á minoría decente, convertendo definitivamente o sistema de partidos en áreas de poder mais acordes ás colusións mafiosas e as tramas ocultas que expresivas dunha concepción democrática da política, sobre a que polo tanto, non caben discursos moralizantes, nin recorrentes tópicos sobre a súa rexeneración, nin, tampouco propoñer a inconsecuencia dunha lei de tránsito como terapia.
Pois o verdadeiro problema reside no comportamento dunha clase política que nacida para servir ao Estado, o está a devorar gradualmente, e esa tendencia á voracidade que leva á profesionalización corporativa da política e subtrae progresivamente a participación cidadá, por se mesma, vén a confirmar que só dende as urnas seremos capaces de reverter a envolvente situación de deterioración.
De aí que nun país como o noso, que ule mais a podre que a Dinamarca de Hamlet, para erradicar tal pestilencia, e optimizar o nivel ambiental para dar cabida a unha democracia saneada, non queda outra que aniquilar o seu factor causante, cuxa motivación de sobras coñecida, ten na corrupción política o seu verdadeiro xenoma, e que polo tanto, escasa solución pode achegar a aplicación do marco legal, cando paradoxalmente, son os propios lexisladores os mais directos implicados e os casos Gurtel e EREs un exemplo práctico de tal afirmación.
E así, mentres os efectos prodíganse por todas as partes, os aparatos dos partidos do bipartidismo tocados polos escándalos, en vez de promover a expurga e expulsión dos imputados, deciden reafirmar no cargo a todo tipo de personaxes sinistros que completan o agrupado da corrupción, e que na maioría dos casos, pola súa condición de aforados dedícanse a promover tácticas dilatorias coa intención de atrasar o momento de sentarse no banco, ou no seu defecto, auspiciados na ausencia dunha lexislación clara intentan situar os procedementos no limbo xudicial.
Toda unha función acorde a protagonistas de baixos instintos, que na súa gran maioría por unha mal entendida presunción de inocencia, nunha afronta ao electorado repetirán nas listas no seu papel de candidatos.
Por iso que agora, coñecido o percal, resulta obvio que tras trinta e cinco anos de degradación democrática o país esixa con urxencia a posta en marcha dun proceso de rexeneración política, que debe ter nos próximos comicios o seu punto de arranque e no teu voto o impulso necesario para o cambio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario