19 sept 2014

CANDO QUEBRA A DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Polo seu permanente desaforo, os membros do bipartidismo son os menos indicados para pilotar a rexeneración democrática, polo menos, mentres os seus partidos non deixen de imbrar a corrupción.

Nun país que arrogándose condición democrática a lei non prevalece sobre todo tipo de poder, é obvio inducir que se prescindiu do marco xurídico que debese regular as súas relacións sociais, e cando o "imperio da lei" perde a súa condición protagonista, daquela, o estado social deixa de ser de feito un Estado de Dereito.

Sendo aí cando en suplencia, ao mais puro estilo totalitario imponse  a asfixia dos dereitos xerais da cidadanía, circunstancia que converte a tan singular democracia no recurso retórico duns gobernantes que mais que velar pola súa vitalidade funcional, utilizan o poder Executivo para alterar a súa finalidade ata convertela no parapeto do poder económico, facilitando así a esta elite, a promoción de políticas de exclusiva protección dos seus intereses en detrimento da maioría, privilexios, que fan que o proceso democrático actual se afaste máis da democracia real, e en consecuencia que se derrube o sistema social no seu conxunto.

Mais que un suposto teórico, o exposto, é un reflexo fidedigno da nosa propia realidade, a dunha España, onde, dende as orixes da Transición a deterioración do sistema democrático foi unha constante, que non fixo mais que agravarse a raíz da incorporación á eurozona e do negativo factor que supuxo o seu encadramento como país periférico. Tendencia que se viu agudizada fai agora seis anos, xusto cando aquel 15 de setembro do 2008 a quebra do banco estadounidense Lheman Brothers coa notoriedade executiva de Luis de Guindos á fronte, desencadeou un desastre financeiro de primeira magnitude e cuxas consecuencias nos conduciron cara a unha crise financeira internacional que en pouco tempo se converteu nunha crise global e que en se mesma, xerou a crise do euro e a nosa propia crise xenuína.

Espiral que supuxo outra volta de rosca á democracia, pois á hora de establecer medidas paliativas para remediar o desastre, contra todo prognóstico, prescindiuse en absoluto da lexitimidade que outorgan os cidadáns nas urnas, postulando dende a felonía dunha clase política envilecida, que os mercados financeiros artífices do problema tomasen as rendas da súa solución; "craso erro" cuxas consecuencias fixeron que a pesar do fracaso obtido o dogma neoliberal siga formulándose como resposta de saída, aínda a sabendas, que a súa verdadeira finalidade non é velar polo interese xeral, senón, alcanzar o beneficio propio a calquera prezo, sen reparar o máis mínimo en satisfacer as súas aspiracións, aínda que iso sexa a custa de recortar aspectos básicos do Estado do Benestar.

Cando un  goberno  elixido nas urnas  polos cidadáns permite  que a elite financeira condicione as políticas a realizar  admitindo que en substitución o supla en xerarquía, coa súa actitude de deserción, ademais de denotar un  escaso respecto pola  vontade popular, está a propiciar  que en réplica, amplas capas sociais afástense dos seus postulados.

Tal é así que agora á vista dos acontecementos, o electorado é mais proclive a identificarse con quen mantén un discurso programático que transmita eficacia na resolución dos seus problemas inmediatos e cotiáns, que a seguir dando crédito ás decepcionantes soflamas dunha clase política corrompida, que por incumprimento de funcións e asidua vulneración de compromisos non ten maior fiabilidade que a atribuíble a calquera demócrata ficticio.

É evidente polo tanto, que no noso país a democracia como sistema de orde político e social pasou a converterse nunha abstracción, ao perder globalmente a súa función como sistema regulador das decisións colectivas e quedar relegada ao ostracismo, e todo, polo sórdido proceder dos distintos gobernos que durante trinta longos anos en vez de responder das súas políticas ante os cidadáns que lles elixiran, fixeron xusto o inverso ao posicionarse a favor dos que sen dispoñer de lexitimidade democrática para impoñer políticas, por solapada conivencia pasaron a desempeñar funcións efectivas de goberno aínda despois de ternos conducido coas súas medidas ata o bordo do abismo.

Cando esas son as causas e implicacións da actual quebra do réxime, resulta de todo punto inaudito, que o PP e PSOE, despois que de forma permanente desviasen os fins políticos do interese colectivo cara ao favoritismo do interese particular, a pesar de tan carente exemplaridade, agora, postúlense como paladíns da rexeneración democrática, cando o seu sería que iniciasen andaina rexeneradora suprimindo de partida o factor causante dos verdadeiros males do sistema, que non é outro, que a crise de valores que infecta o funcionamento das súas propias organizacións, que impide levar a termo medidas de maior calado, e é por iso que dificilmente poderán rexenerar a democracia os que seguen resgardando a dexeneración baixo a cuberta da súa propia casa política.

No hay comentarios:

Publicar un comentario