UN TRIENIO DE REFORMA CONSTITUCIONAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tomarse en serio a constitución, non é supeditar o seu contido ás apetencias dos mercados financeiros mentres se impide a participación e pronunciamento da cidadanía.

Este setembro cumpríronse tres anos da aprobación da reforma do artigo 135 da Constitución, cuxo implícito, impuxo de forma categórica o pagamento dos intereses e o capital da débeda pública das Administracións sobre calquera outra necesidade de gasto; decisión, que a pesar dos seus funestos efectos, contou co apadriñamento de socialistas e populares, que afianzados na súa alianza bipartidista, ás primeiras de cambio, os seus membros, desertando do labor político pasaron a desempeñar o papel de "crupiers" no turbio xogo especulativo auspiciado dende o casino da Troika, (FMI, BCE e CE), a través do seu respaldo bilateral que pechou a cal e canto toda posibilidade ao consenso social e á celebración da obrigada consulta cidadá que unha reforma de tal calado esixía.

Sendo mais que evidente, que a anexión forzada daqueles deberes ao texto constitucional, trouxeron por único e exclusivo resultado a imposición das posteriores políticas de extrema austeridade, de recortes e regresión social, que como é ben sabido non se fixeron esperar como puxo de manifesto a ondada de privatizacións no contexto dunha leonina política fiscal, que impediu dende a súa posta en práctica preservar o gasto social, ao igual, que aplicar medidas de crecemento económico que fixesen posible combater o paro de forma rotunda e eficaz.

Reforma polo tanto, que tivo por auténtica finalidade dar cobertura legal ao afianzamento do credo neoliberal e ao rescate con fondos públicos dun quebrado sistema financeiro, e todo iso, mentres os membros desa dualidade política escapulíanse de facer seus os sacrificios esixidos ao resto da cidadanía, e os membros da casta, disparaban os seus beneficios de forma exponencial ou no seu defecto seguían elevando o factor multiplicador nos casos de evasión e fraude fiscal.

A ausencia de referendo como aval social daquela reforma exprés, fixo que a actual Constitución mais que da cidadanía sexa a do "mellor postor", pois como queda dito, a modificación de referencia consumouse en situación de déficit democrático ao ser rexeitada pola maioría do espectro parlamentario toda posibilidade de plebiscito vinculante sobre o particular, ao tempo de consumar a vendeta de poñer a política ao servizo dos mercados financeiros, que en síntese, foron os verdadeiros instigadores de tan arbitraria iniciativa.

Incongruente   alianza que como síntoma de rexeitamento fixo afondar o abismo entre a cidadanía e ese sector concreto da clase política, ao coincidir os feitos xusto no momento que o movemento 15 M, en auxe reivindicativo, tomaba a rúa a tempo de reclamar maiores cotas de democracia real.

Entre outras cousas á parte de delatar unha posición cada vez máis esvaecida da democracia, aquela reforma creou unha erosión no paradigma do constitucionalismo polo feito de meter man ao seu texto orixinal á marxe das debidas garantías de pluralismo político e cidadán, circunstancia, que causou que actualmente dispoñamos dunha Carta Magna sen vocación de continuidade; pois afectada por un proceso de domesticación económica, cinguíndonos ao seu actual contexto non será nunca unha norma adecuada de convivencia, e moito menos, a ferramenta apropiada para encartar a uns poderes fácticos que auxiliados polo bipartidismo tomaron ao asalto o pleno control da mesma.

En definitiva, a reforma exprés de 2011, non foi mais que outra pirueta na deriva antidemocrática que puxo de manifesto facer político dos membros do bipartidismo, caracterizado, pola súa función de simples intermediarios de decisións políticas adoptadas en foros alleos a aqueles nos que reside a soberanía popular; e todo iso, sen dubidar facer do parlamento o lugar onde referendar formalmente as decisións adoptadas por adiantado por clans e grupos de presión que carecendo de toda lexitimidade democrática impoñen ao ditado a súa vontade a través da maioría que lle reporta o voto cativo dos seus mais submisos palafreneiros.

Polo tanto, cando aos cidadáns quítaselles o dereito a decidir sobre aspectos de especial transcendencia que afectan ao seu propio futuro como resultou ser a tan inútil reforma da Constitución, esixirlles acatamento ás modificacións habidas é dende todo punto de vista un anacronismo democrático que demanda resarcimento, de igual modo que a redacción do antedito artigo 135   require ser derrogado de forma urxente por ser condición "sine qua non" para impulsar o crecemento e garantir con iso a creación de emprego e o restablecemento do Estado do benestar. 

Rexeneración que en todo caso sempre quedará  a expensas dos electores e da súa pericia en saber a quen  votar.

CANDO QUEBRA A DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Polo seu permanente desaforo, os membros do bipartidismo son os menos indicados para pilotar a rexeneración democrática, polo menos, mentres os seus partidos non deixen de imbrar a corrupción.

Nun país que arrogándose condición democrática a lei non prevalece sobre todo tipo de poder, é obvio inducir que se prescindiu do marco xurídico que debese regular as súas relacións sociais, e cando o "imperio da lei" perde a súa condición protagonista, daquela, o estado social deixa de ser de feito un Estado de Dereito.

Sendo aí cando en suplencia, ao mais puro estilo totalitario imponse  a asfixia dos dereitos xerais da cidadanía, circunstancia que converte a tan singular democracia no recurso retórico duns gobernantes que mais que velar pola súa vitalidade funcional, utilizan o poder Executivo para alterar a súa finalidade ata convertela no parapeto do poder económico, facilitando así a esta elite, a promoción de políticas de exclusiva protección dos seus intereses en detrimento da maioría, privilexios, que fan que o proceso democrático actual se afaste máis da democracia real, e en consecuencia que se derrube o sistema social no seu conxunto.

Mais que un suposto teórico, o exposto, é un reflexo fidedigno da nosa propia realidade, a dunha España, onde, dende as orixes da Transición a deterioración do sistema democrático foi unha constante, que non fixo mais que agravarse a raíz da incorporación á eurozona e do negativo factor que supuxo o seu encadramento como país periférico. Tendencia que se viu agudizada fai agora seis anos, xusto cando aquel 15 de setembro do 2008 a quebra do banco estadounidense Lheman Brothers coa notoriedade executiva de Luis de Guindos á fronte, desencadeou un desastre financeiro de primeira magnitude e cuxas consecuencias nos conduciron cara a unha crise financeira internacional que en pouco tempo se converteu nunha crise global e que en se mesma, xerou a crise do euro e a nosa propia crise xenuína.

Espiral que supuxo outra volta de rosca á democracia, pois á hora de establecer medidas paliativas para remediar o desastre, contra todo prognóstico, prescindiuse en absoluto da lexitimidade que outorgan os cidadáns nas urnas, postulando dende a felonía dunha clase política envilecida, que os mercados financeiros artífices do problema tomasen as rendas da súa solución; "craso erro" cuxas consecuencias fixeron que a pesar do fracaso obtido o dogma neoliberal siga formulándose como resposta de saída, aínda a sabendas, que a súa verdadeira finalidade non é velar polo interese xeral, senón, alcanzar o beneficio propio a calquera prezo, sen reparar o máis mínimo en satisfacer as súas aspiracións, aínda que iso sexa a custa de recortar aspectos básicos do Estado do Benestar.

Cando un  goberno  elixido nas urnas  polos cidadáns permite  que a elite financeira condicione as políticas a realizar  admitindo que en substitución o supla en xerarquía, coa súa actitude de deserción, ademais de denotar un  escaso respecto pola  vontade popular, está a propiciar  que en réplica, amplas capas sociais afástense dos seus postulados.

Tal é así que agora á vista dos acontecementos, o electorado é mais proclive a identificarse con quen mantén un discurso programático que transmita eficacia na resolución dos seus problemas inmediatos e cotiáns, que a seguir dando crédito ás decepcionantes soflamas dunha clase política corrompida, que por incumprimento de funcións e asidua vulneración de compromisos non ten maior fiabilidade que a atribuíble a calquera demócrata ficticio.

É evidente polo tanto, que no noso país a democracia como sistema de orde político e social pasou a converterse nunha abstracción, ao perder globalmente a súa función como sistema regulador das decisións colectivas e quedar relegada ao ostracismo, e todo, polo sórdido proceder dos distintos gobernos que durante trinta longos anos en vez de responder das súas políticas ante os cidadáns que lles elixiran, fixeron xusto o inverso ao posicionarse a favor dos que sen dispoñer de lexitimidade democrática para impoñer políticas, por solapada conivencia pasaron a desempeñar funcións efectivas de goberno aínda despois de ternos conducido coas súas medidas ata o bordo do abismo.

Cando esas son as causas e implicacións da actual quebra do réxime, resulta de todo punto inaudito, que o PP e PSOE, despois que de forma permanente desviasen os fins políticos do interese colectivo cara ao favoritismo do interese particular, a pesar de tan carente exemplaridade, agora, postúlense como paladíns da rexeneración democrática, cando o seu sería que iniciasen andaina rexeneradora suprimindo de partida o factor causante dos verdadeiros males do sistema, que non é outro, que a crise de valores que infecta o funcionamento das súas propias organizacións, que impide levar a termo medidas de maior calado, e é por iso que dificilmente poderán rexenerar a democracia os que seguen resgardando a dexeneración baixo a cuberta da súa propia casa política.

PODEMOS: UN CAMBIO NO FACER POLÍTICO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Podemos, é a tempo presente o principal revulsivo para derrocar ao bipartidismo, e líder indiscutible, para agrupar asociado o interese político, en torno a unha segunda transición que nos conduza cara á democracia real.

A poucos días de tomar o temón da nave socialista, o novato capitán do PSOE, Pedro Sánchez, non mais soltar amarras e iniciar singradura, a escasas millas do porto de partida escóraselle a estribor, non acontecéndoselle mellor remedio para restablecer a estabilidade que cargar lastre sobre babor, iso polo menos é a dedución que despréndese da tentativa do novo ordenante do puño en rosa ao pretender arrebatar a Podemos o liderado da rexeneración democrática do país, sen entender este principiante, que non está ante un movemento de esquerdas senón ante un iniciativa cidadá que a través da participación popular de forma decidida ten posto o seu obxectivo na instauración doutra realidade democrática onde a vida digna das persoas se corresponda coa dignidade característica dun Estado renovado.

Polo tanto, dende a súa liñaxe, este personaxe debera saber que quen en vez de recoñecer e emendar os seus erros políticos empréndea acosando a un opositor que exerce en suplencia das súas obrigas e as súas carencias, escaso treito político pode percorre sen darse de fociños contra a crua realidade dos seus propios antagonismos.

Sobre todo, cando é farto sabido que a súa organización política despois de ser copartícipe da actual catástrofe social, non só deixou de ser unha alternativa de poder, senón que conxuntamente co PP converteuse nun dos maiores problemas políticos do país, sen que abonde como solución o simple acicalado de fachada dunha renovación xeracional, se como é o caso, o cambio de persoas non leva implícito actitudes de reencontro co verdadeiro ideario socialista, que en correspondencia, esixiría de partida a renuncia a seguir exercendo o papel de servente dos mercados financeiros, e dende outro prisma, articular políticas alternativas ás de carácter neoliberal do Goberno de Rajoy; pero o certo é que por cativa dependencia, para o PSOE ese cambio de rumbo e conduta resulta en se mesmo unha auténtica quimera.

É por iso que dende todo punto de vista, resulta unha ignominia política o ataque furibundo do máximo dirixente socialista cara a Podemos tachándolle de organización populista, cando o certo é que lonxe de tal condición, esta organización de novo cuño emerxe por imperativo da situación de deterioración democrática que vive o país, e como alternativa. a un bipartidismo corrupto que á par de facer oídos xordos ás demandas sociais  maniféstase incapaz de levar a termo a rexeneración que demanda un degradado sistema político, aínda cando, a través da simulación tanto o PP coma quen figura coma primeiro partido da oposición, nun exercicio de "gatopardismo" intenten engaiolar aos electores a través dunha transformación mais estética que ética, coa única finalidade de aparentar facer cambios, cando o certo é que todo segue igual e tampouco teñen a mínima intención en devolverlle a política aos cidadáns.

Ao parecer os dous partidos maioritarios que se sucederon no goberno dun triunfalista bipartidismo, ademais de non ter a dignidade suficiente para sentir o rexeitamento dos cidadáns, néganse agora a asumir que a translación sufrida na grosa liña vermella que divide as dársenas desta democracia bipolar, ademais de indicarlles ter perdido a maioría electoral, vén a desautorizalos a seguir subordinando o benestar colectivo aos intereses espurios do poder económico, e non tan só por ser o sentir do novo quórum encabezado por Podemos, senón tamén, por ser a correcta interpretación do estado de ánimo mostrado con profusión no último encontro coas urnas pola cidadanía, que suprime toda atribución a quen, remisos a recoñecer a nova orde resultante empéñanse en manter a toda ultranza a continuidade dunha representación perdida.

As cousas teñen cambiado, e só quen, como o recén desembarcado dirixente socialista non admiten o envorcamento habido na configuración política do país, son incapaces de decatarse que todo fustrigamento dende o bipartidismo contra Podemos máis que erosionar a súa solidez reforza os seus argumentos, e polo tanto, máis que afectar en negativo aos seus intereses políticos convértese no mellor dos seus incentivos, máxime, cando a evidencia  pon de manifesto que as campañas de acoso e derrubamento orquestradas dende uns partidos de escasas conviccións democráticas, son en se mesmo, o subterfuxio utilizado por quen incapaces de empregar argumentos racionais e lóxicos para saír da crise, utilizan como arma arreboladiza a mala praxe da mentira política, co perverso acompañamento duns aliados columnistas que conforman a caverna mediática.

Pero o verdadeiramente certo é, que mentres Podemos como terceira forza política en ascenso, ameace a continuidade do bipartidismo, lonxe de toda dúbida, os intereses da cidadanía seguirán cotizando en alza.

OUTRO MUNICIPALISMO É POSIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Hase de tomar conciencia que a reforma electoral do PP, é un intento de secuestrar as alcaldías a través dun proceso de deterioración democrática,  que de seu encerra unha dificultade insalvable para traballar polo interese xeral e o ben común da cidadanía, e  xa que logo,  é obrigado combater con rotundidade.

Aínda non existindo un proxecto de lei ao respecto, só quen practica a controversia política de adxudicar medallas de Castelao á par de negarse a condenar os excesos do franquismo, unilateralmente e a menos dun ano das eleccións municipais, pódeselle ocorrer o disparate de seguir alimentando a barbarie de botarlle un novo pulso á democracia para alterar por propio rédito político a vixente normativa que regula o proceso electoral no ámbito local, e todo, dende a perversa oportunidade que lle brinda o feito de dispoñer de maioría absoluta nas Cortes Xerais, aínda cando tal vantaxe, ao non ser outorgada para a devandita finalidade haxa de entenderse como un proceder de pura conveniencia, utilizado ao só obxecto de burlar a expresión maioritaria dos electores, cuxo escamoteo, reviste de nulidade o seu contido dada a súa condición allea á vontade popular.

Falar polo tanto de rexeneración democrática ao referirse a semellante simulacro, cando o que en realidade pretende o PP é cambiar as regras do xogo para garantirse o maior número de alcaldías, vén a acentuar a súa acusada nostalxia do pasado e por analoxía, a súa manifesta tendencia de aproximación á "democracia orgánica" de tempos pretéritos.

Toda unha ofensiva reaccionaria que pon ao descuberto o verdadeiro ADN político de quen intenta substituír o sufraxio universal, libre, igual e directo por unha versión cada vez mais comparable coa utilizada naquelas eleccións corporativas polo terzo familiar de épocas do franquismo, e cuxa finalidade ao igual que entón, ten por único obxectivo facerse a calquera prezo co control dos concellos, como elo de enganche para asegurarse o poder omnímodo do Estado.

En tal sentido, facendo destape da realidade é obrigado confirmar que as novas regras de xogo que promove o PP á marxe dos electores, por mais excelencias publicitarias que se lle atribúan, o seu verdadeiro propósito correspóndese en exclusiva cun exercicio de absolutismo en clave partidista, que ademais de non beneficiar en nada á cidadanía tampouco vén a mellorar os niveis de calidade da nosa democracia; pois á parte de afondar na desigualdade do voto, facilita a entrada en escena da inconstitucionalidade que representa a nova modalidade da repartición de escanos de concelleiro, ao ser distribuídos de forma desigual, acorde á atípica consumación dunha maioría diverxente cos apoios obtidos nas urnas.

Pero non só é Rajoy e o seu séquito de achegados os que intentan disfrazar de normalidade este ataque frontal á democracia, senón que os representantes do sector conservador do municipalismo, sen tampouco escoitar a opinión dos seus directos electores, deixándose levar exclusivamente polos ditados do seu partido, non dubidan en facer unha defensa pechada da formulación de Reforma de Lei Electoral Municipal esbozada polos mais destacados membros do Executivo.

E  así, mentres os   candidatos designados a dedo no seo da organización conservadora, atrévense  a erixirse     en adaíles   da representatividade utilizando por interesado  argumento a necesidade de reforzar a vontade cidadá fronte aos pactos,  a  falacia dos seus postulados faise patente  cando ás costas dos electores,   optan   por darlle  continuidade ao anacronismo que  supón facer gala de demócrata  ao tempo de participar activamente  na  incongruente   elección indirecta dos deputados provinciais, onde ao parecer, si procede manter  vixente o que resulta de xeito evidente inxustificable.    

Ninguén cambia as cousas para prexudicarse, por iso que tras a proposta de Rajoy de variar o réxime electoral introducindo un sistema de representación á carta, mais que percibirse un fortalecemento da democracia a nivel local, advírtese a depreciación da representatividade institucional, como tamén unha mingua do pluralismo social e político; síntomas de involución, propios do debilitamento que en todo sistema de liberdades, xorde cando inadecuadamente, en clave partidista altérase a normativa que regula os procesos electorais, e en consecuencia a iso, propíciase que unha minoría poida exercer o goberno contra a vontade da maioría.

Á parte da dubidosa constitucionalidade que rodea a iniciativa reformista do PP sobre a elección directa de alcaldes a través da lista máis votada, o contido desta é un ataque á liña de flotación do municipalismo, por canto, a súa finalidade non responde tan só ao interese por conservar artificiosamente a súa representación hexemónica ante un mais que predicible revés electoral, senón que a súa aplicación por restritiva causará unha clara regresión ao autogoberno local, xusto cando a auténtica rexeneración dos concellos mais que adulteracións democráticas como a presente, esixe a posta en práctica de medidas que contribúan a garantir maiores cotas de democracia real, directa e participativa.