DO FUME Á DIGNIDADE

É de todo punto inadmisible que despois de estar a mirar para outro lado dende a instauración da democracia, de non ter tomado cartas no asunto nin establecido en tan longo período un marco estable de relacións bilaterais e estratéxicas....

En política, o feito de excederse en sutileza, mais que unha mostra de enxeño é unha etiqueta de estupidez, e esa equivalencia de analoxía é aplicable aos que poñen todo o seu empeño en camuflar a realidade desviando a atención da opinión pública mediante estratexias de distracción, para así manter o interese dos cidadáns lonxe dos verdadeiros problemas do país.

Se primeiro excedéronse acentuando a crise económica para impoñer como mal menor a renuncia aos dereitos sociais e a aceptación forzada do desmantelamento dos servizos públicos, agora, para paliar o deslustre que lles ocasiona unha infecta corrupción, quérennos convencer que está de moda ser estúpido para que nos adecuemos a ese estado de modernidade asumindo o papel de idiotas, e así, tras un rexistro emocional de rancio avoengo patriótico decidamos secundar a esperpéntica liorta desatada contra Xibraltar.

Ese conflito de deseño político creado á medida polo PP, coa única finalidade de envolver en fume os seus propios desmandos e propagar dese modo un proselitismo de consumo interno; toda unha estratexia de marcadas reminiscencias goebbelianas con localización nas antípodas do recomendable protagonismo diplomático.

Polo tanto non caben interpretacións nesgadas, pois aquí non existe outra realidade que unha desavinza prefabricada, un ridículo intento de causar un curto circuíto no sentido crítico dos individuos, ou o que é o mesmo, a posta en funcionamento dunha ferramenta de manipulación cuxa única finalidade é obter lealdades políticas aproveitando para iso a rendibilidade que adoita achegar a credulidade dos inxenuos.

Con todo, neste asunto o verdadeiramente problemático e ata notoriamente perigoso, non é o propio litixio en se mesmo, senón a sobredose de fanatismo de acompañamento, que de non se poñer remedio pode derivar en situacións de maior complexidade con risco inducido á violencia, extremo que resultaría impropio nunha conflagración destas características, pero de alto risco previsible cando en vez de estar dirixidos por lideres sensatos e emocionalmente estables, a dirección é conducida por uns axitadores de masas proclives ao enaltecemento de radicalismos, pero que en situación extrema, son totalmente incapaces de garantir a estabilidade e o control da situación.

É de todo punto inadmisible que despois de estar a mirar para outro lado dende a instauración da democracia, de non ter tomado cartas no asunto nin establecido en tan longo período un marco estable de relacións bilaterais e estratéxicas cos mandatarios do outro lado da reixa, sexa agora, en coincidencia coa situación de maior degradación e corrupción política e económica que vive o noso país, cando tarde mal e arrastro dispáranse as alarmas da preocupación contra unha situación de feitos consumados, cando o seu sería poñer fin á escalada de despropósitos e establecer no tempo unha axenda de diálogo como vía de solución.

O goberno de Rajoy debe subtraer escalada ao conflito deixando á marxe pendencias e refregas belixerantes, para conducirse a un encontro coa sensatez, e así reverter a orde de preferencias no facer político, cuxo protagonismo, en modo algún pode ser ostentado por esta trangallada xibraltareña, debendo orientar a acción representativa á resolución das demandas perentorias do país, cuxos expoñentes mais significativos non só radican nos numerosos escándalos de corrupción senón tamén na inestabilidade política co engadido da grave recesión e desemprego que afecta a amplos sectores da maioría cidadá.

Para tal efecto, en materia de corrupción considerando que no actual contexto tanto o Goberno de Mariano Rajoy coma o propio Partido Popular están no ollo do furacán pola súa presunta implicación en feitos desta orixe, en razón a iso e por hixiene democrática, é condición sine qua non que logo da investigación debida purifíquense responsabilidades facendo caer nos implicados todo o peso da lei con renuncia implícita se fose o caso.

Pois aínda sendo indiscutible que a política é parte innata da nosa existencia, non é menos certo, que a presenza da corrupción é o factor desencadeante da crise do sistema que motiva a crecente desconfianza nos políticos, partidos e institucións, cuxa consecuencia final é a ruptura entre representantes e cidadáns. Desencontro que non se resolve con tácticas de distracción nin defendendo aos infractores das poutas mediáticas senón cun rescate da integridade e rexeneración que devolva á función política a dignidade perdida.

E por mais enredos e voltas que lle queiran dar, mentres isto non aconteza, a degradación política manterá a súa tendencia crecente