UN PROCEDER MOI ESCABROSO

PUBLICADO 09/03/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Ao parecer  non só  o Goberno  perdeu  toda sensibilidade en poñer solución ao  paro, senón que tamén  os axentes empresariais, índolle á zaga, fixeron súa esa obscena doutrina de desinterese  polo mesmo.

En verdade, faise difícil entender  a posición  que manteñen os representantes da   patronal ante un problema  tan  complexo como o desorbitado e imparable  incremento do paro, e esa postura tórnase mais   complicada   de concibir,  por canto, detrás de cada persoa que pasa a engrosar as listas do paro, ademais dunha calamidade persoal existe un problema empresarial de marcado     alcance e  farta  complexidade.

Ao parecer  non só  o Goberno  perdeu  toda sensibilidade con     o problema de maior calado  do país,  senón que tamén  estes axentes empresariais, índolle á zaga, fan  súa   esa obscena doutrina de desinterese  e despreocupación por este asunto transcendental. Incomprensible actitude, sobre todo   cando a súa solución pasa  por ser o único remedio  para recobrar o presente e a corrección  necesaria  para  asegurarse o futuro.

Curiosa   empatía de quen  non son capaces de deducir  os seus propios prexuízos, de quen  coas súas actitudes  demostran non  ter  a  agudeza apropiada para  advertir  que sen continuidade  e estabilidade  no   emprego,  mais pronto que tarde, ademais  do atroz incremento do paro, esa amortización laboral, xogará á súa contra  arrastrando na caída   ao groso  de     a actividade empresarial.

O referendo destas institucións  ás políticas do Goberno é cando menos irónica, pois  aínda que  os seus dirixentes oculten o evidente, a realidade  canta en números vermellos ao cifrar en case 400.000 as actividades  mercantís  sepultadas por Rajoy durante o curto período  que leva  á fronte do Executivo. Dramáticos díxitos xerados  por unha  política errada, sustentada en priorizar  unha  pugna sen cuartel contra  o déficit público, enmarcado no   contexto  dunha  loita inútil, fundamentada  nun brutal axuste orzamentario exento   de toda medida paliativa  de estabilización e crecemento.

Por iso resulta burlador  ese obxectivo  xenérico  que se atribúen as institucións  patronais  cando preconizan  a defensa do sistema de iniciativa privada e economía de libre mercado, como tamén o seu declarado  apoio á empresa  como núcleo básico de creación de riqueza e emprego,  cando a súa realidade de acción ten unha tradución  contraria.

Pois  contra toda lóxica, contravindo  a ortodoxia que cingue a intervención do  Estado na actividade económica á función de árbitro de competencia; agora, cando o intervencionismo político invádeo todo e o futuro das empresas afógase   por estrangulamento  financeiro, esta cúpula  dirixente, engade un novo aditivo ao desequilibrio  dominante, renunciando á  defensa da súa masa asociada para auxiliar  ao Goberno na salvación da banca,  aínda a costa,  de arruinar a miles de empresas e destruír millóns de postos de traballo.

Incomprensible alianza, que se mire por onde se queira,  fai levantar sospeitas  cando vemos aos  representantes dos directos promotores   da economía produtiva e o emprego, abandonar a aposta polo crecemento, para tomar partida a favor  dos   defensores  da economía especulativa, daqueles que agora buscan a súa salvación á conta de sumir á economía española na súa maior  depresión.

Con semellante proceder a diminución de fiabilidade da representación patronal é  un todo  ostensible,  podendo dicirse  que a enteireza dirixente  destas organizacións  non  atravesa o mellor dos seus  momentos,  pois se tempo atrás foi o ex presidente da CEOE, o hoxe presidiario  Díaz Ferrán, quen impartía leccións para saír da crise á vez que arruinaba  ás súas empresas e deixaba na rúa a miles de traballadores, agora,  é tamén o vicepresidente do mesmo organismo Arturo Fernández , quen debe abandonar o cargo  por mor de estar incurso  en malas prácticas no  pago aos  seus traballadores.

Por se  iso non fose dabondo,  o actual presidente  da entidade Juan Rosell, no canto de comedir as súas palabras  e darlle unha oportunidade á sensatez ,  en pleno escándalo de corrupción,  avulta o seu propio desprestixio  ao restar importancia   aos donativos económicos  de empresas para o financiamento do PP, en razón, ao que el xustifica   como escasa contía.

Disparatada  afirmación coa que o máximo mandatario da patronal  vén a validar como sistema  de procedemento  as turbias manobras de alcanzar as  adxudicacións  de obras  a través de prácticas corruptas, declaración que por excedida, debese traer consigo  o seu cesamento fulminante  e a   expulsión  dos corruptores que coas súas ilícitas manobras, ademais de devaluar   a imaxe do colectivo empresarial, revelan total  ausencia de ética  e completo desprezo polas regras  da competencia.

Por tanto, hase de concluír afirmando, que a relación  entre a cúpula  política  e patronal, lonxe dunha alianza estratéxica con fins positivos, é igual á dun clan sen principio de integridade,  cuxo único obxectivo non é outro que satisfacer os seus propios  intereses. Extremo que de proseguir, levaranos  a un estado de  corrupción permanente.