RAJOY QUÉRESE REXENERAR.

PUBLICADO 19/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Non son os cidadáns quen  tomaron distancia da clase política, mais ben ao contrario, pois salvo raras excepcións, é a  clase política quen cos seus actos expresa constantemente non ter  apego  algún aos cidadáns.

A perda de confianza nas institucións e o desapego á clase política por parte dos cidadáns  fai que  o grao de desafección dispárese  e salte a alarma entre os afectados, como resulta ser  o caso do Presidente do goberno,  quen nun  só ano de mandato,  baixou a súa  valoración cidadá até un 2,78. A peor cifra de avaliación adxudicada a un presidente  desde o arranque democrático, sen que a ninguén con dous dedos de fronte  se lle escapen as razóns de tan agudizada caída.

Pero polo visto,  o  que para profanos  é un clamor a voces, ao parecer, para eruditos  implicados resulta  ser unha complexidade; e  así,  ante o dilema, nun intento de descifrar  tan aparente incógnita, por decisión do Executivo  a  vicepresidenta  Sáez de Santamaría, encarga ao Centro de Estudos Políticos e Constitucionais (CEPC), un  plan para frear a actual deterioración,  co  fin de devolver a proximidade  dos electores  ás filas conservadoras,  e  do mesmo xeito, rescatar a confianza que os cidadáns  perderon nas institucións. 

Á marxe do figurado ton menor que envolve esta decisión, o certo é, que tras ese sibilino plan, se oculta a estratexia de soporte dunha campaña deseñada para prestixiar a imaxe do Executivo, e paliar con iso, o severo desgaste político ocasionado pola culminación do despezamento do país, co obxectivo posto nunha virtual recuperación desa multitudinaria masa electoral que lle volveu as costas a este goberno de chatarreiros..

Pero se censurable  é a finalidade   desta simulación, moito mais o é, que para propósitos de marcado corte  partidista, utilícense  fondos  públicos botando man de organismos do Estado como resulta ser a institución  destinataria do encargo. Claro que por estratexia de tapadeira,  a iniciativa farase extensiva a través da formal denominación  de "renovación democrática", ou algo  similar, coa intención de ampliar o marco de acollida  e implicar aos socialistas (tamén  minguados de prestixio), e  así, conxuntamente, en amor e compañía  acordar un texto lexislativo  e vender unha rexeneración ficticia  tras a camuflaxe  dun  pacto de estado.

Dicía o falecido líder do pensamento moderno Aldous Huxley, que na vida real, a farsa existe unicamente para os espectadores, nunca para os actores........., e a xulgar polo visto, coa súa apreciación  é manifesto que a este intelectual asistíalle enteiramente a razón.

De aí  a actual  estrataxema do executivo de Rajoy, que non é outra, que inmunizarse   ante a avalancha  de reaccións de réplica social contra a súa disparatada acción de goberno, e para iso, no canto de asumir o erro das súas políticas  e proceder vía emenda, dá continuidade á  súa doutrina de estreiteza  e guillotina, marcándose á vez como medida paliativa, o absurdo intento de recobrar o prestixio político, virtude   que  paradoxalmente nunca ostentou.

           

Contra esa falsa proclama de desapego,  dicir,  que non son os cidadáns quen  tomaron distancia da clase política, mais ben ao contrario, pois salvo raras excepcións, é a  clase política quen cos seus actos expresa constantemente non ter  apego  algún aos cidadáns. Apoia esta apreciación a prevalencia  das  prerrogativas outorgadas aos  políticos en contraste  co  regateo  mostrado  por estes cara aos  dereitos  básicos da maioría social.

Por iso, todo apunta a desconfiar  que o Presidente e os seus adxuntos extraviasen o seu código ético, pois de non botar man de tal sospeita, non se alcanza  entender  ese empeño en dispor  dun  plan para  rexenerar unha situación que facilmente se tería remediado  rescatando a decencia e a honradez. Claves efectivas pero diametralmente opostas a esa receita de evasión que  agora  promoven finxindo ser vítimas de incomprensión.

En política débese ser serio, pois ademais dunha pauta gratuíta é unha práctica hixiénica e saudable e o mellor antídoto á falsidade, esa praga tristemente enraizada na clase política como recurso dominante e causa conxénita do seu desprestixio.

Rajoy ten que deixarse de lerias e asumir que non se pode outorgar confianza a quen accedeu ao poder amparado na mentira do engano electoral, nin tampouco, a quen goberna para os mercados en detrimento da sociedade, nin moito menos, a quen agranda a súa incapacidade suprimindo o estado do benestar coa eliminación engadida das garantías constitucionais dos cidadáns.

En razón a iso e por saúde democrática, resultaría temerario seguir confiando a reconstrución do país aos artífices da súa destrución, que para maior gravidade conclúen ser os mesmos que satisfán o  soño  nese constante pesadelo de escándalo e corrupción.