ASTANO, UN HIMNO AO DESEMPREGO

PUBLICADO 12/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Os catro inquilinos con estadía  na Moncloa desde  1983   até hoxe en día, como asemade as  formacións políticas do PP e PSOE, mutuamente, son culpables do  declive  que afonda á factoría   Astano.   

Entramos ao sexto ano de recesión, período crítico que na ferrolá  ría dos estaleiros tórnase nun máis difícil ao chover sobre mollado, pois desde o inicio da  reconversión do sector naval, o que fose  principal motor industrial da comarca cumpre trinta  anos  sometido a unha  diminución permanente  da actividade económica  que historicamente foi sostén de progreso e desenvolvemento. Agora, mentres 20.465 parados agardan inutilmente unha resposta  ás súas demandas de emprego, o emblemático  pórtico de Astano,  signo do apoxeo  do estaleiro,  converteuse nun tótem estático,  unha  inútil mole de dúas patas como réplica dual do degradante papel do bipartidismo  político, principal  culpable de manter ociosa esta planta naval en tanto  o desemprego rompe o teito do verosímil.

Faise  obrigado lembrar  que o despropósito desátase en 1983, cando por peaxe de entrada,  a UE esixe a España reducir  a capacidade de construción naval e o goberno socialista de González,  resolve  tal esixencia á conta de     sacrificar  Astano, e así por interesada discriminación, o mellor e mais competitivo estaleiro do país  queda excluído  do mercado civil, limitando a súa  actividade ao  mercado off-shore, restrición establecida á temporalidade límite do fin de ano do 2007.

Dicir, que aquela decisión de castigo supuxo o primeiro recorte da masa laboral da factoría, minguando  o seu persoal operativo de sete mil a dous mil traballadores. Primeiro trancazo asestado coa conivencia  dos  dirixentes  locais, sendo o proceso de fixación    de excedentes un repugnante episodio  onde o nepotismo político e sindical xa destapaba  notorios  síntomas de  complicidade.

Chegada a etapa Aznar, o tratamento aplicado á factoría de Fene  no que a marxinación se refire, non difire do seu antecesor socialista, pois foron os populares quen despois de asumir compromiso coa UE vinculándose  a pechar toda liña de axudas estatais aos estaleiros públicos, incumpriron aquel acordo facendo todo o contrario, maquillando  as axudas  a través dunha torpe operación de fusións e absorcións sectoriais que supuñan unha infracción do pactado. Tal  quebranto propiciou   a incoación de senllas  investigacións cuxa resolución recaeu no 2004 cando   a UE  resolve  como ilegais as  axudar concedidas, das cales, paradoxalmente,  Astano  non percibira contía algunha.

Aquela neglixencia,  reflexo  acorde  do  facer político do  PP, era unha nova oportunidade que abría a porta aos intereses doutros territorios, dispostos a proseguir co seu empeño en liquidar toda actividade  fabril  da mais valiosa factoría naval do país.

De novo  por alternancia electoral, é  o socialista Zapatero  quen previo acordo cos  sindicatos estatais, pacta con Bruxelas  a non devolución das axudas outorgadas polo seu predecesor  popular,  a cambio,  da disgregación  do anterior grupo naval  e a súa conversión na actual Navantía, cuxa actividade  quedaba restrinxida  á construción de buques militares. No devandito pacto explicitamente prohíbeselle a Astano  toda construción civil, non podendo sequera   acollerse  ao  20 por cento da cota outorgada a Navantia, engadindo  como colofón a prórroga do veto que do  ano 2007 amplíase até  o 2015.

Aquelas medidas  trouxeron  consigo, ademais dunha nova  diminución de emprego, a  redución  á mínima  expresión da  súa potencialidade como estaleiro, e mentres isto ocorría, os sindicalistas coautores,  celebraban con xúbilo  o premio dunhas prexubilacións  de luxo que pechaba a porta ao futuro, sendo aquel presidente quen atrancaba aínda mais todo rexurdimento ao incumprir o seu deber de impulsar o levantamento do veto que comprometera en sede parlamentaria.

Nese baile de sucesión política,  a finais do 2011 é  de novo o PP liderado por Rajoy quen toma o mando  do executivo, despois de ter asumido electoralmente o que o seu ascendente socialista negase acometer;  comprometendo non só a deixar sen efecto as limitacións do  veto,  senón que ampliaba  a súa oferta ao envorcar apoio incondicional   á  construción dun  dique flotante, artefacto estratéxico  para reforzar a oferta  de contratación da factoría.

Transcorrido un ano de mandato  con maioría absoluta  e o referendo  dun  reelixido Feijóo, o certo é,  que o resultado dun novo incumprimento  pasou de mera presunción a unha rotunda evidencia, cuxa finalidade á marxe das aparencias, non é outra, que acentuar a inviabilidade  a toda posibilidade  de recuperación e  así concluír o proceso de liquidación  iniciado  trinta anos atrás. 

Este corolario  de tres décadas   cumpre o único propósito  de correr o veo e destapar  dunha vez por todas   o xogo de barullo que manteñen o PSOE e  o PP, e cuxa estratexia consiste en utilizar a mudanza política como variable de opinión, en función  ao papel  de goberno ou oposición. Basta manobra  duns insolventes que sen resultado algún  dedícanse a enredar  desde Madrid o futuro dun estaleiro cuxa continuidade, como todo en España, depende en exclusiva  das decisións de Berlín. Xa que logo, Astano ha seguir a ser  un macabro himno ao desemprego...!