EMPUXE ESENCIAL

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,11 de xunio 2011

Coa diferenza de idade que nos distancia que non resulta ser pouca, agora, cando eu  vou para vello, el, instalado nunha  lúcida  senectude, firme no seu ideario, segue invariable  mantendo súa  distinguida  vitalidade sensitiva, José Luís Sampedro, é sen dúbida un ser modélico, a quen, intelectualmente o tempo mantén extraordinariamente novo, por iso é polo que  aos seus 94 anos, conserve perenne a condición de humanista  crítico;  iso polo menos é a dedución que se desprende do contido do recente prólogo á versión en español da obra INDIGNÁDEVOS!, de Stéphane Hessel,  na que o autor nonaxenario  a través do seu texto, ademais de criticar o conformismo no que vive a sociedade actual, incita á insurrección pacífica como método liberador da que el vén denominar, como ditadura dos mercados.

Ambos personaxes autor e prologuista son dous notables humanistas, que a pesar de estar a vivir tempo prestado, renuncian ao merecido lecer da súa idade, decidindo esgotar o fin dos seus días dedicados ao nobre exercicio de manter activo seu  compromiso social, impartindo unha lección maxistral ás novas xeracións a través dunha mensaxe reflexiva cuxo contido pon en xaque a solvencia dun prosaico e obsoleto modelo social, caracterizado, polo  liderado  dun capitalismo sen entrañas e a primacía  dominante da marxinación,  e a desigualdade na  repartición da riqueza.

Pero na súa xenial disertación, non só denuncian os desequilibrios, a insolidariedade, o ficticio da sociedade de benestar ou o fariseísmo dirixente, senón que, estenden súa argumentación,   incitando aos mozos  á rebeldía pacífica, recomendándolles  a imperioso necesidade    en tomar o  temón para  cambiar o rumbo que lles leva á deriva, e ademais, con indicación expresa do seu  deber  de renuncia a converterse nos membros conformista dunha xeración perdida, tendo en conta asemade que súa obrigación  é superar a apatía para envorcarse na  defensa do seu futuro e contraer o obrigado  compromiso coa historia.

O inesperado desta obra,  sen dúbida, foi  súa incidencia  mediática e a aceptación xeneralizada  nos seus destinatarios, pois non haberá que  ocultar que seu implícito, foi o factor motriz e fonte inspiradora da plataforma  Democracia Real XA,  que promoveu  o movemento 15 M, que  a efectos de neutral análise, temos  de considerarse  como  conglomerado contestatario, apartidista, asindical, que contra prognóstico,  rompendo o tradicionalismo esquemático dos movementos de masas, saíron á rúa  inspirados por un  guión vangardista coa excepcional  xenética dunha autoría decana.

En pleno proceso electoral, coas súas protestas e  acampadas nas principais prazas públicas da xeografía  do estado, puxeron de manifesto  a inestabilidade da estrutura portante de actual   modelo de estado, e a evidencia de tal extremo constitúeo  a censura colectivizada contra os partidos políticos, a quen  en primeiro termo,  acusan de preocuparse en exclusiva por dedicar seu empeño  a satisfacer  ambicións persoais en detrimento do  interese xeral.

Esta nova corrente espontánea co seu inusitado espertar, puxo de manifesto a agradable noticia, que a mocidade deste país goza de boa  vitalidade e excelente enerxía, advertindo pacíficamente non ser conformes a cumprir o papel que lles teñen asignado como ilotas,  deixando igualmente  constancia  de que  non permanecerán  impasible nunha  prórroga  como protagonistas da súa situación marginal. Demanda incuestionable, por canto  a mocidade  merece algo mellor do que actualmente se lle ofrece

Agora, excedido o ímpeto  da motivación  orixinal, o importante é non deixar desvanecer esa madurez colectiva, onde de forma ordenada mesturáronse as regras do xogo democrático co marco reivindicativo, por iso, os miles de mozos  participantes nesta réplica de indignación,   sen perder o espírito das súas aspiracións, han de asumir que estas,   conforman un manifesto de máximos e que o seu  logro esixirá sortear obstáculos, pór en práctica  cambios substanciais e solucións de gran  escala, circunstancia   que levará implícito a mediación   dunha  ampla temporalidade que en todo momento  ha ser considerada como unha aliada natural, que nunca  como un obstáculo frustrante.

De calquera xeito, o verdadeiramente deplorable, é, que esta xeración de afectados non é a responsable  dos seus propios males, senón a vítima propiciatoria dun modelo social en constante  recesión, consecuencia da avaricia dos mercados, e   da mediocridade dirixente dunha clase política, exenta  dunha   base social que lles guíe e ordénelles, o que lles converte nunha caste de tecnócratas profesionais,  mais preocupada por defender  seus intereses persoais que a esencia do proveito xeral. Esa circunstancia,  mingua súa condición   dirixente converténdolles en pezas marcadamente  vulnerables ás tendencias dos   mercados,  o que facilita, un acatamento sen reservas  as súas regras de xogo, e o exemplo mais contundente, é a actual aplicación de medidas de choque contra a crise en lugar de políticas expansivas, harmonizadas con reformas estruturais.

Xa que logo, a intervención correctora  da economía, na  liña a dar vantaxe ao  interese xeral sobre a ditadura dos mercados, debe ser  o punto de arranque  para  iniciar o descenso do termómetro da indignación, pois se así non acontecese, todo o actuado converteríase nun  decepcionante  equinoccio.