DESCOIDADA COMPOSTURA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 09de abril   del 2011

Consello a visitantes

Cando encasillamos noso pensamento na ambigüidade discordante entre dereitas e esquerdas, a neutralidade analítica sucumbe ante o delirio tendencioso, e nosa capacidade critica,  é suxeito dunha  parcialidad exaltada que incrementa intransixencia e limita a razón.

 Xa que logo, se o lector non ten superado esta dicotomia, mellor non siga lendo o contido do presente, pois se o fai, seguro que no seu implícito apareceránselle os demos  dos seus arrebatos, que situarán a este  autor, na bifurcación  bautismal como retrógrado ou  sublevado.

...............................................................................................................................................

ARTIGO DE OPINIÓN

A historia que á fin e ao cabo é o resultado de conxugar o pluscuamperfecto en tempo presente, achega as efemérides con certa aureola de terxiversación, cando os actores participantes nos acontecementos consideran que a exactitude dos feitos pode prexudicar seu prestixio e renome, ou cando ven rodeada de circunstancias que poidan influír negativamente na reputación ou integridade dos membros dun entramado de poder.

Por iso á historia hai que deixala pousar, ocórrelle como ao bo reserva, canto mais envellecido mellor se antolla súa calidade, claro que tamén a tendencia  neste caso establece distingos  substanciales, pois mentres a historia ten versións variadas en función do seu  interprete, as excelencias do viño tan só pode adxudicalas colexiadamente o selecto padal dun prestixioso sumiller. 

Contando que meu nivel como catador, ten como maior virtude a limitación de percepción de exquisiteces e a negación en saber determinar o ano de colleita, é por iso, que prefira decantarme por traer a colación aspectos da nosa historia contemporánea, e por razóns que se concluirán, o protagonista desta relato sae do anonimato temporal para tomar corpo de actualidade, refírome ao ex-ministro de Economía e ex-comisario de Asuntos Económicos e Monetarios, Pedro Solbes.

Este coñecido profesional das finanzas, ten no seu haber a enoxosa deshonra de ser o responsable directo da deterioración económica do noso país, e non tanto como promotor causante dos factores inductores, senón como artífice directo, ao promulgar aos catro ventos a inexistencia da crise, cando correspondía estar tomando medidas paliativas para a estabilización e contención económica.

Pasado o tempo, agora sen ambaxes é a propia historia quen vén destapar a manipulación da realidade, o esperpento daquel deleznable debate televisivo pre electoral, no que as sombras impuxéronse ás luces, e onde o presumido prestixio do responsable económico do goberno quedara en evidencia.

Resultaba pois, que aquel sexaxenario alacantino que negara incorporación militante ás siglas do PSOE, actuou dando cobertura á ambición dunha vicepresidencia e a vanglória  ministerial, e así, a través de subterfuxios e fantasías, logrou cativar a vontade dos electores e con iso prorrogar a estancia socialista no executivo do estado.

Aquele despropósito audiovisuai, publicitado dramaticamente como lección maxistral, tivo na persoa do presidente do goberno o alumno máis avantaxado, por canto cos seus feitos demostrou ser o primeiro convencido e proba diso foi a súa contumaz negativa en admitir a existencia da crise, ata que o imperativo externo impúxolle un obrigado encontro coa crúa realidade.

Ao astuto Solbes falloulle a táctica, e o que fora unha estratexia electoral converteuse no bumeran do seu propio cesamento, pero aparte daquelas xenialidades de caducidade extinguida, durante súa estadía no executivo de Zapatero, hai un aspecto relevante que quedou difuminado no tempo e por razóns coincidentes co divulgado futuro profesional do ex ministro de Economía resulta obrigado activar.

Recordarase a posición de Manuel Conthe presidente da Comisión Nacional do Mercado de Valores (CNMV) no conflito de Endesa, cando manifestaba para público coñecemento que o organismo regulador, tiña recuado,  dando marcha atrás na súa decisión inicial de sancionar a Enel e Acciona pola súa estratexia na toma de control da eléctrica española.

Por devandita razón en consecuencia, Conthe, deu un exemplo de integridade e fixo o procedente, e decir, o que no se fai neste país, que non foi outra cousa que  presentar súa dimisión irrevogable, cuxa consecuencia desatou que os mentideiros chegasen insinuar que o expediente iniciado polo dimitido contra Enel e Acciona por fraude de lei, fora suxeito dunha vendetta do seu propio valedor que resultaba ser o vicepresidente Solbes.

Aquela rocambolesca operación ateigada de intervencionismo con tolerancias políticas, aquiescencia dos órganos reguladores, fraccionamentos e pingues dividendos, resúmese con dicir, que noso maior referente enerxético, nun contrasenso sen precedentes, en formato de regalía foi a parar a mans do capital público italiano, Enel.

Pero esta complexa historia achéganos un novo desconcerto, cando a tempo presente  os medios informativos fan público  a sorpresiva noticia que a firma italiana Enel premia a Solbes cun posto no consello de Administración da compañía enerxética, argumentando como xustificación, que a incorporación do ex ministro achegará moito valor á composición do Consello e a Enel, por canto a compoñente española  na mercantil  é moi forte.

É obvio que sobran insinuacións, pero visto a lameira na que sumiu a economía española, non creo que dito nomeamento obedeza a un recoñecemento de eficiencia profesional, mais ben dá que pensar perversamente.

De calquera xeito,entendo que  a discrepancia non debe estar enemistada coa educación e boas maneiras, xa que logo, vaia por diante miña felicitación polo éxito acadado..!