PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado,15 de enero del 2011
Cada día que pasa resulta máis complexo harmonizar a vida cotiá coa racionalidade; na actualidade, salvo excepcións contadas, a gran maioría social vive instalada no fortuíto dunha falsa notoriedade, nun egocentrismo enfermizo, onde, o trivial e a presunción persoal acentúan liderado, e o intelectualmente cutre toma posición hexemónica e alcanza a cúspide do poder político.
Pero, nesta traxectoria desenfreada, o altamente perigoso adoita acontecer cando este esquema de incoherencia toma formato referencial da nosa escala de valores; nese momento, lamentablemente, lograremos ter fulminado a esencia do progreso ao admitir que a incultura tome protagonismo de vangarda e a desconexión co pasado sexa a folla de ruta do noso futuro.
Chegado a esta conclusión, precisar, que para expor medidas correctoras dentro da actividade política, hai que subtraer tendenciosidade e manter a mente nun estado de refresco continuo, facendo que a capacidade analítica promóvase sobre unha actitude de lucidez imperturbável, e así, desde a ecuanimidade sustentable, pór luz e taquígrafos a unha realidade, que por opaca, non deixa ser a orixe da maioría dos males que actualmente padece esta sociedade desencantada.
Sería fácil tentar rendibilizar o descontento colectivo atacando merecidamente o deplorable papel da actual clase dirixente, bastando para iso, a posta en práctica dun exercicio aleatorio, onde con total lixeireza postulásese como réplica alternativa ao descontento reinante a defensa da anarquía, ou a posta en práctica do agnosticismo libertario. E téñase por seguro que os resultados de retorno en adhesión, desbordarían as previsións mais optimistas.
Pero quen en épocas pretéritas exerceu a alquimia en busca da quinta esencia política, e a tempo presente mantén militancia disciplinada co pragmatismo asociado, por máis que os resultados do CIS (Centro de Investigacións Sociolóxicas) determinen sen paliativos que actualmente a clase política deixou ser unha solución, para converterse nun dos maiores problemas. Aquel batallador doutro tempo, segue pensando que a pesar do dioivo de censuras, o sistema de representación democrática cos seus defectos, segue sendo a solución menos mala de entre todas as posibles.
Agora ben, iso non significa, que haxan de manterse inalterable as regras de acceso á función política, onde, como agora acontece, calquera indocumentado poida atribuirse capacidade de impartir maxisterio polo feito de ter credencial como afiliado político; non debendo admitirse tampouco, manter por norma, que súas neglixencias, excesos e ambicións teñan de sufragarse con sobrecarga do esforzo impositivo; non sendo igualmente de recibo, que unha miñaxoia de tres ao cuarto, poida ostentar toma de decisións de asuntos que superan o seu nivel coñecementos, e como exemplo de contraste, analícese o precario estado de saúde da economía do noso país e a nulidade executiva da responsable en materia.
A política, non pode seguir sendo a solución profesional dos mediocres e do seu exército de achegados; daqueles que incapaces de lograr un nicho profesional, de labrar o seu futuro na competencia da economía do libre mercado, apostan a risco cero, por desembarcar no sector público sen opositar, é dicir pola vía electoral, coa ambición de estacionarse no “sine die” da perpetuidade, adxudicándose prestacións indecentes, polo exceso diferencial que presupón a contía das súas percepcións, co raquítico achegue dos resultados da contrapartida da súa xestión.
Para dignificar a función política, é obrigado situala en idéntico plano de equivalencia co resto dos sectores que conforman a nosa estrutura social, e por tanto, a accesibilidade dos aspirantes, debe vir precedida aparte de probada cualificación, da constitución de garantías que respondan institucionalmente ante a hipotética comisión de fraude, entre os compromisos programáticos e o seu posterior exercicio político. Pois o sistema por necesaria blindaxe, debe habilitar fórmulas de aplicación automática, que exerzan como espita aberta no proceso aos farsantes, sen que o cidadán, teña de agardar ata o esgotamento da lexislatura para exercer dereito de resarcimento.
Limitar a temporalidade de estancia e a dualidade de labores na actividade política, máis que optativo debese ser condición imperativa, pois nunha función como a política, cuxa entrega en defensa do interese xeral antóllase marcadamente esforzada e esgotadora, non debese someterse a "mortificación a aqueles sacrificados militantes", que vestidos de imprescindible autoproclamanse indispensables, ocultando tras primixenias ambicións un desinteresado apostolado na defensa do ben alleo.
A estes vividores de apetencia desmedida e conduta vergoñenta, capaces de levar por diante a seus propios camaradas para acadar seus infectos obxectivos, a esa calaña de indecentes, hai que recolocalos na súa delincuencia tendenciosa e varrelos da vida política.
Pero tamén son seguro que por máis sacrificios que demande a función política, por mais inconvenientes que xere a dedicación ao cargo, por mais matices disfuncionais que se delaten, o político de nova camada que de seu resulta ser un gaioleiro, sempre estará disposto a manterse no candeleiro, pois a politica ten a singular vantaxe que podes capitalizar os éxitos alleos, ou na súa falta, tansmitir o erros a terceiros.
Asemade como profesionais do risco e a aventura, ante a penumbra que xera a carencia de luz propia,
Non deixa ser unha mágoa, pero a realidade política hoxe en día escríbese con estas liñas, e ha seguir así mentres os cargos electos téñanlle perdido o respecto aos electores, ou mentres súa falacia non derive nun escarmento exemplar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario