CANDO A CRISE LEVA AO CATIVERIO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

No contexto do incoherente e insostible modelo de crecemento que rexe a Unión Europea, o imperio da primacía alemá sobre os países periféricos, ten derivado cara a un novo formato de colonización.

Calquera autónomo, pequena ou mediana empresa que manteña a súa sensatez axustada a criterios de razón e polo tanto sexa inmune aos sortilexios enganadores aos que nos ten afeito o actual Executivo, seralle doado comprobar que a crise continúa, e que polo tanto, a recesión da economía real mais que ter quedado atrás como enganosamente se quere facer crer, segue empeorando a pasos axigantados, e todo, pola incapacidade deste Goberno a afrontar solucións de síntese.

Por esa obstinación súa en facer inviable toda expectativa de recuperación ao defender por único remedio unha inadecuada disciplina ás receitas de austeridade, e non se vir a razóns poñendo en práctica solucións efectivas a través de políticas expansivas e de crecemento.

Hai elementos de análise sobrados para confirmar que seguimos soportando unha situación de práctico estancamento, pois nin as condicións do mercado interno reflicten que a demanda repunte, nin o alto nivel de endebedamento facilita a continuidade das prácticas de gasto e investimento, como tampouco, o estancamento do paro vén a indicar tendencia cara á xeración de emprego.

Tendo de engadir a iso, dunha parte, a disfuncionalidade dun sistema bancario que lonxe de normalizar a canalización de crédito cara á economía real e o consumo, se envorca a favor da mais apetitosa práctica especulativa, primando preferencia cara ao financiamento político da Administración Pública; sendo outra restrición limitativa, a adversa valoración que ten granxeado este Goberno, á que hai que engadir, a acelerada erosión de confianza experimentada polo seu Presidente como consecuencia da falta de resultados efectivos e da ambigüidade da súa retórica reformista.

Aspectos que no seu conxunto, sumados á evidente subordinación que o goberno de Rajoy mantén cara ás prácticas neoliberais da chanceler Merkel, fan que se dispare a insolvencia dirixente por efecto desta atadura de dependencia foránea, ata o extremo, de reducir a mínimos a súa marxe de manobra, ocasionando con iso que a economía española non sexa dona do seu propio destino, e todo, porque o actual Gabinete está minguado de capacidade para ofrecer respostas acordes á dimensión do problema e pechado á posta en práctica de políticas efectivas de recuperación.

De aí que mentres a cúpula dirixente do país non tome recoñecemento da nosa realidade distintiva, e en vez de articular solucións xenuínas opte por saír do actual labirinto atendendo a consignas exóticas de escenarios diverxentes; poderán seguir enganando á sociedade propagando ata a saciedade o simulacro da "recuperación" como cousa certa, pero o que nunca lograrán coa súa impostura será sacarnos do atranco.

Mentres as empresas declaradas en concurso de acredores prosigan a súa tendencia ascendente establecendo un novo record histórico na destrución do tecido produtivo, e a reforma laboral siga operando como unha máquina de destruír emprego, os cronistas do éxito poderán seguir esquivando a evidencia do fracaso, pero a subordinación do poder político ao liderado de Alemaña e a asunción de pertenza económica ao nivel periférico de Europa rematará por quebrar o país e os seus cidadáns, para vantaxe e gloria xermánica.

Ao parecer o actual Goberno condúcese sen calidade reflexiva, pois se así non fóra, non incorrería nese erro político de dobregarse ás directrices de Alemaña, cando o verdadeiro obxectivo teutón nunca foi fortalecer o goberno entre os países membro, senón exercer como única potencia económica de Europa á vez que propiciaba o empobrecemento do resto da Unión, sendo boa proba diso, o suculento negocio da adhesión do noso país á Comunidade Económica Europea, operación, onde as súas empresas se levaron do noso país, máis do dobre de millóns de euros dos que España recibiu de Bruxelas.

Habendo de engadir a iso, que foi esa mesma Alemaña que hoxe se empeña en obstaculizar a reactivación do país con pautas de ríxida austeridade, quen co pretexto de modernizar a economía, esixiu naquela etapa a reconversión dos sectores que podían resultar competidores, para así limitar a súa capacidade xeradora ás necesidades dos seus monopolios.

Unhas draconianas medidas que afectaron ao conxunto dos sectores produtivos, e moi especialmente, á construción naval, cuxa continuidade está en serio perigo, de manterse o actual factor de dependencia.

De aí que, en tanto as decisións de futuro sobre a nosa economía sigan a expensas dos intereses alemáns, toda política xenuína de dinamización económica mais que ser asumida  como  unha solución haberá de ser concibida como un empacho de entelequia

ROSELL, O OUTRO MINISTRO DE RAJOY

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Nun país onde os autónomos e pequenas empresas, soportan 2/3 do PIB e do emprego, a súa función preferente na reactivación económica debe estar compensada polo alivio dun excedido esforzo fiscal.

Así como o poder serve para facer cousas grandes, mal administrado, pode inducirnos a realizar exhibicións innecesarias, sendo boa proba de tal afirmación, as últimas declaracións do máximo mandatario da CEOE, Joan Rosell, que dende a xerarquía de mando que lle outorga a presidencia do selecto club da gran patronal española, en vez de optar pola grandeza de esixir medidas políticas efectivas que favorezan a reactivación empresarial e a diversificación dos sectores produtivos, nun alarde de nimiedade decide poñerse a mexar fóra do testo, mentres aposta decididamente por lograr a recuperación económica a custa dunha maior restrición en materia salarial.

Posicionamento que sen ser solución de nada, si lle achanda o camiño Rajoy para proseguir o severo cumprimento das determinacións establecidas pola Troika e cuxa expresa finalidade leva idéntica traxectoria, tal é, afondar na reforma laboral coa redución implícita das retribucións do traballo.

Ao parecer este seguidor acérrimo dos 'mini-jobs' alemáns, facendo gala dese dogmatismo neoliberal que lle caracteriza, aposta por reproducir en España a precariedade que ata agora era a norma laboral da xuventude  xermana, de aí a súa absurda e inconstitucional excentricidade de propoñer por mimetismo un salario mínimo para amocidade, inferior ao xa por si minúsculo Salario Mínimo Interprofesional (SMI), aínda a pesar que cos seus 645 euros brutos mensuais é un dos máis baixos de Europa; é dicir, aplicar á nosa mocidade o pioneiro experimento do país teutón a través dun tratamento discriminatorio dirixido a dar base legal a contratos de baixa remuneración.

Toda unha extemporánea e desafortunada  formulación, máxime cando isto acontece ao tempo que a propia Merkel, despois de anos de negativa a fixar un salario mínimo, por razóns de gobernabilidade, vese obrigada a ceder nos seus postulados e establecer un fito na historia laboral do país saxón ao implantar por lei un estándar de mínima retribución como medida de estabilidade social e forma de paliar a descomunal brecha salarial que a súa volátil política de emprego causou no segmento mais novo  da estrutura laboral alemá.

O paradoxo preséntase cando a pesar de tal mutación, o superintendente da patronal española en vez de proceder en consecuencia prosegue coa súa teimosía propoñendo para a nosa mocidade a disciplina dun réxime laboral prusiano cando a súa propia precursora xa o decidise desbotar.

Pois si que imos ben!.

O que raia no paranoico é o feito que tan disparatada proposición sexa utilizada polo seu autor como un recorrente discurso en xustificación da redución do paro xuvenil, cando é farto sabido que non se crean máis empregos por máis baixos salarios senón por máis baixos impostos laborais, e é aí onde o Presidente da patronal véselle o plumeiro, ao virar as costas aos seus representados, silenciando o que as pemes e os autónomos como afectados directos veñen denunciar a cotío en viva voz.

Tal é, a abusiva presión fiscal do Goberno que fai que os directos afectados véxanse na tesitura de ter que sucumbir ante a obriga de manter o gasto público-político improdutivo da Administración, que de ser reducido a xustos termos, non só frearía ese inducido cesamento de actividade, senón que ademais, posibilitaría unha minoración impositiva, permitindo igualmente impulsar o crecemento económico e a progresiva xeración de emprego.

É evidente que a pesar de ostentar a maioría do tecido produtivo do país, o Gobernodo PP coa súa desafortunada traxectoria política,  puxo de manifesto o seu total desinterese a contar coa participación das pequenas empresas e os autónomos, mostrándose mais proclive a satisfacer as inquietudes dos «lobbys» do Ibex-35, aos que sen reparo atende nas súas demandas á hora de lexislar, e todo en razón a que os seus prebostes son os verdadeiros patróns da CEOE e auténticos "padriños" do executivo do goberno do país, e como non podía ser doutro xeito os únicos referente de defensa que ten encomendados o Sr. Rosell, como recadeiro que é dos mercados e ministro na sombra do Goberno de Rajoy.

                                                                                                                                                         

Se queremos adxudicar sensatez ao futuro, non queda outra que poñer cordura ao presente, e para tal concorrencia, si precisa de líderes eficientes que velen polo interese colectivo á marxe de influencias corporativas e intereses elitistas, sendo obrigado para iso, contar coa participación o completo da estrutura empresarial como motor dinamizador da economía, de tal forma, que se logre recuperar canto antes o tecido produtivo destruído pola crise.

Se ben o devandito impulso esixe en correspondencia, a eliminación das actuais barreiras e demais sobrecargas para os efectos de aliviar impedimentos funcionais afastando así de todo lastre a actividade empresarial.

OBXECTIVO: RESCATAR A DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Unha democracia que impide que os seus cidadáns exerzan libremente a defensa dos seus dereitos colectivos ao criminalizar as súas protestas, convértese nunha pantomima en mans dunha clase política sistémica onde os herdeiros do pasado seguen tutelando o presente.

Chegamos a tal grao de degradación democrática que o simple feito de exercitar a defensa de todo dereito constitucional converteuse nunha actividade clandestina, ata o extremo, que a exclusión social substituíu ao Estado de Dereito e a función política dominante transformouse no labor oposto á expresión que outorga a vontade popular.

Dito doutro xeito, a través dun estratéxico deseño de enxeñaría social, este país circula cara a un proceso de regresión ascendente e tal tendencia é consecuencia dunha alianza que en tácita harmonía mantén o sector mais recalcitrante do poder económico e a fracción mais reaccionaria da casta política, que empeñada no seu intento de facer fracasar a democracia e dar puntilla á faena, vén disposta a prorrogar a súa estanza no poder; seguindo unha vez mais a súa ensaiada e frutífera argucia de utilizar as urnas para consumar o engano electoral.

Pero aínda sendo esa actitude contraposta ao básico réxime de liberdades e igualdade xurídica, en modo algún ha de ser pretexto para caer en esaxeracións extremas, e moito menos xustificación para tender ao rexeitamento sufraxista ou optar polas pouco recomendables actitudes de desprezo cara a todo o democrático.

Pois aínda cando o prometido electoralmente deixase de ser débeda e os representantes políticos actúen levados polo libre albedrío, votar, non debe ser un sinónimo de rexeitamento e o seu exercicio mais que provocar decepción e frustración debe ser asumido como un acto de responsabilidade co país, e reflexivamente, como a única fórmula de coidar a democracia e pasar factura os renegados das urnas, aos artífices do actual estado de perversión pola súa nefasta función como instrutores da polarización social e o seu tendencioso adestramento electoral inducindo a votar ideoloxías e non ideas.

Os electores estamos obrigados a aprender dos nosos propios erros e agora que os grupos políticos xa perfilan as súas listas e programas para os comicios do próximo 25 de maio, temos  de estar ollo vixilante, pois é mais que seguro que tamén neste novo proceso electoral as boas intencións dos uns mestúrense coas enmascaradas pretensións dos outros.

De aí que previo aos comicios sexa imprescindible afrontar un xuízo de valor sobre o comportamento político e o trato recibido das formacións concorrentes, co fin de adxudicar o sufraxio en clave produtiva para o interese xeral, e así, concluír o seu outorgamento a favor de candidatos decentes, de homes e mulleres sen desmedida apetencia de poder, profesionalmente capaces e sobre todo distantes de prácticas denigrantes e alleos a todo acto de corrupción; pois a grandeza dun representante político que se prece, debe residir en ser un bo servidor da sociedade que nunca o seu patrón e moito menos como agora vén sucedendo, o seu verdugo, por canto en lexítima democracia quen politicamente goberna por mandato dos votos ten por expreso deber protexer aos que o designaron para a función do cargo.

Se os electores non facemos por poñer freo ás perversións desta adulterada democracia, o resultado que nos poden deparar os comicios europeos é que sigamos gobernados por esa banda de foraxidos que conforman o neoliberalismo imperante, e sendo así, que prosiga instaurado o enganoso discurso a favor da empedernida austeridade como saída da crise; aínda a sabendas que a devandita tese precipitou a economía ao abismo da recesión e que a súa vixencia ameaza con truncar toda solución de reactivación futura.

Por iso, votar nas próximas eleccións europeas por correntes afíns ao neoliberalismo, é referendar o salvamento da banca a custa dos contribuíntes e admitir igualmente que o Banco Central Europeo (BCE) siga negando préstamos directos aos gobernos, e facilite con iso, que a custa do erario público se consumen prácticas bancarias preferentes contiguas ao escurantismo da usura, desa operativa que fai que estas entidades do casino bolsista prosigan o seu enriquecemento minguando á maioría da sociedade na súa percepción salarial coa supresión engadida dos seus dereitos sociais relativos ao marco do benestar e a afronta agregada do mantemento dun desemprego infame.

Para tal efecto procede concluír, afirmando, que neste país a democracia foi secuestrada pola elite económica, que no seu intento de concentrar maiores cotas de riqueza aposta deliberadamente por destruír a cohesión e con iso alcanzar a ruptura social ao só propósito de acrecentar e manter a desigualdade, unha incualificable maquinación, que para maior adversidade conta coa colaboración política de quen ilexitimamente ven de usurpar o poder de goberno ao abeiro da fraude electoral.

A gravidade do que está a acontecer, lonxe da desafección dos cidadáns esixe dunha contundente reacción, pois cando dende o propio sistema se lle pecha o espazo á crítica civil, ou rescatamos a democracia a través das urnas ou corremos en risco de rematar con ela.

OS DOUS RASEIROS DO MERCADO LABORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Algo ten que andar ao revés, pois mentres que á maioría social se lle acentúan as estreitezas, o sector político, asesores e outros parásitos de confianza parecen ser os únicos que non se viron afectados pola crise económica que asola o país.

Nun arrebato de excentricidade e sen inmutarse o máis mínimo, días atrás, a Conselleira de Traballo e Benestar do goberno galego Beatriz Mato, non reparou en afirmar en sede parlamentaria que "ningunha estatística rigorosa vincula emprego con emigración"; pero con tal declaración, veladamente, a protagonista de tamaño disparate traía a colación unha insolencia medida, pois o que verdadeiramente intentaba coa súa intervención, non era outra que darlle esquinazo á evidencia, pretendendo con iso, ademais de tomarnos por imbéciles, camuflar tras as súas palabras o dato certo que vén a corroborar que a emigración da poboación activa está a evitar que o paro no noso país teña superado a estas alturas os 6 millóns de afectados.

Pois se non fose pola saída forzada dos 395.000 cidadáns que sen solución de presente nin expectativas de futuro, dende o ano 2011 se viron abocados á emigración, a taxa de paro na actualidade tería alcanzado o 27,9%, e iso é así, porque contrariamente ao que sostén a incongruente Conselleira da Xunta, a exclusión do mercado de traballo desa masa inxente, ao constrinxir o censo de poboación activa fixo diminuír o número de parados inscritos como demandantes de emprego e por extensión o índice de paro, sen que tal circunstancia "stricto sensu", trouxese implícito a creación efectiva de emprego, pois obviamente por puro rigor estatístico é doado deducir que a menos demandantes de emprego, menos parados.

Realidade que fai ostensible o desastre laboral que está a vivir o país, e o que é mais grave, que delata o proceder inédito dun Goberno que á par que a crise segue destruíndo postos de traballo, intenta facernos partícipes do seu soño de descender o paro sen necesidade de crear emprego, cando é farto sabido que coa desorde do actual modelo produtivo e sen o acompañamento de políticas de crecemento, esa meta, se antolla canto menos un desafío inverosímil, fundamento probado, aínda que por incoherencia sexa ese o argumento utilizado polo Executivo para vender por éxito, o que evidentemente é un estrepitoso fracaso en materia de política laboral.

Pero con todo, o exposto só afecta á clase de tropa suxeita a disciplina e instrución, toda vez que neste país o comportamento do mercado laboral non mantén uniformidade extensiva que afecte por un igual ao conxunto da cidadanía demandante de emprego, pois cada unha das dúas Españas, manteñen a súa excepción, salvidade que neste asunto favorece en concreto o persoal de libre designación ou confianza política enchufados na administración pública; sendo a diferenza característica entre ambos os dous sectores, que mentres os agregados ao primeiro están suxeitos aos avatares e comportamento do mercado laboral, a este gremio de patrocinados, lles é dabondo con dispoñer de afiliación política para ser nomeados con carácter discrecional sen cumprir mais requisitos nin ter que probar experiencia ningunha, e que para maior desvarío o seu disparatado custo en soldos supera de sobra o dispendio anual de 1650 millóns de euros

Estas prácticas por se mesmas non só representan un acto de prevalencia do sector político a favor dese enxame de parentes e militantes que conforman a armazón de partidos políticos, senón que mesmo, con ese nepotismo endogámico estase a consumar un agravio comparativo en vantaxe dese colectivo de 30000 agraciados, cuxa contratación a dedo ademais dun indiciario delito de prevaricación, está a acoutar o acceso e a libre concorrencia de calquera outro demandante de emprego a esa administración paralela; feitos que producen un burato negro no funcionamento do sistema democrático, cuxas consecuencias por opacidade e parcialidade fan que conflúan eses turbios manexos de contratación co estendido fenómeno da corrupción.

A xulgar polos feitos, hase de afirmar que a estabilidade por esta singular tipoloxía de emprego político é a única e auténtica preocupación que en materia laboral mostra a clase dirixente do país, sendo proba diso, ademais da reserva do dereito de admisión, a blindaxe e resto de vantaxes outorgadas ás condicións contractuais do privilexiado equipo deste operativo, e así confírmano referentes como, a percepción media de 66.500 euros ao ano, a exención de recortes aplicados ao resto de funcionarios da administración, a exclusión da Reforma Laboral, etc., é dicir, todo un cúmulo de prerrogativas e tratos de favor que poñen de manifesto a marcada distinción de trato e por engadido os dous raseiros  do mercado laboral.

Posiblemente aí radique a indución ao erro da señora Conselleira, que habituada por afinidade á modalidade de emprego político, nun lapso reflexivo, se referise a esa protección xenuína ao momento de afirmar que "ningunha estatística rigorosa vincula emprego con emigración", pois de ser así estaría no certo, por ser un feito veraz que neste país nunca teñen que emigrar os apadriñados políticos.